روزی نامه ی حکومتی جمهوری اسلامی
3 شنبه 2 شهریور ماه سال 1395
سرمقاله : روزی نامه ی جمهوری
"ائتلاف واقعی ضد تروریسم "
با ورود چین به ائتلاف
واقعی نیروهای ضد تروریستی در سوریه، جبهه مقاومت با دلگرمی بیشتری به مصاف
تروریست‌ها می‌شتابد. پیش از این آمریکا و رژیم آل سعود، هر یک سعی داشتند با
تشکیل ائتلاف‌های جداگانه وانمود کنند که درصدد مقابله جدی با تروریست‌ها هستند
درحالی که عملاً با سازماندهی، تجهیز و حمایت از تروریست‌ها، باقیمانده اعتبار
جهانی و آبروی خود را نیز حراج کرده‌اند.
روسیه با ورود به عملیات نظامی و تمرکز بر حملات هوائی برق آسا علیه مواضع تروریست‌ها عملاً دست آمریکا و متحدانش در ائتلاف آمریکا را رو کرد. تصادفی نیست که پس از هر موفقیت ارتش سوریه و نیروهای مقاومت، ناگهان آمریکا به فکر مسائل انسان دوستانه می‌افتد و خواهان برقراری آتش بس با تروریست‌ها می‌شود، آن هم بخاطر نجات ساکنان غیرنظامی که اسیر تروریست‌ها هستند.
ائتلاف آمریکا هنوز هم اصرار می‌ورزد که تروریست‌ها را به دو قسمت خوب و بد تقسیم کند، ولی برای نجات جان تروریست‌های بد، نیز احساس وظیفه کند! ورود چین و روسیه به معادلات سیاسی – نظامی در سوریه، می‌تواند اوضاع را بیش از پیش برای آمریکا و سایر حامیان تروریسم در سوریه مشکل سازد، چرا که آنها با عملیات نمایشی سعی دارند خود را یگانه نیروی ضد تروریستی معرفی کنند درحالی که عملاً با تروریست‌ها اهداف مشترکی دارند و جبهه مشترکی را تشکیل می‌دهند.
طی ماه‌های اخیر نیروهای ویژه آمریکا، انگلیس و فرانسه در بخش کردنشین سوریه وارد عمل شده‌اند. اما حضور آنها بدون هماهنگی و موافقت با دمشق صورت گرفته و دقیقاً از مصادیق دخالت در امور داخلی سوریه محسوب می‌شود. علاوه بر این، تمرکز نیروهای ویژه «ناتو» با هدف سازماندهی کردهای سوریه برای اهدافی به جز مقابله با داعش و سایر گروه‌های تروریستی فعال در سوریه است و مشخصاً هدف توسعه دادن مناطق تحت کنترل کردهای سوریه را دنبال می‌کند که خود به منزله پاشیدن بذر اختلاف و نزاع جدید میان کردها و دولت مرکزی دمشق است که می‌تواند به جنگ داخلی تازه‌ای در سوریه دامن بزند. موضوع مهم‌تر به نقش ترکیه و ائتلاف کاغذی آل سعود مربوط می‌شود. محمد بن سلمان وزیر دفاع بی‌تجربه و تازه کار عربستان با تشکیل یک ائتلاف کاغذی از 34 کشور عربی و اسلامی خواستار نقش آفرینی در سوریه و عراق بود ولی تقریباً هیچ کشوری حاضر به پیروی از سیاست‌های جنگ‌افروزانه ریاض در سوریه و عراق نشد و عملاً محور ریاض هرگز شکل نگرفت. با این حال، عربستان و برخی دیگر از رژیم‌های ارتجاعی حوزه خلیج فارس با ریخت و پاش‌های فراوان سعی دارند مانع شکست کامل تروریست‌ها در سوریه و عراق شوند.
ورود چین به معادلات سوریه از این دیدگاه نشانه نوعی قرابت سیاسی میان پکن با کشورهای محور ائتلاف واقعی ضد تروریستی محسوب می‌شود و کفه مقاومت را در موازنه سیاسی در منطقه و فرامنطقه سنگین‌تر می‌کند. اگرچه ظاهراً آمریکا با سعودی‌ها همراهی می‌کند ولی «اشتون کارتر» وزیر دفاع آمریکا به سیاست‌های عربستان معترض است و آنها را فاقد شهامت و اراده لازم برای نقش‌آفرینی در صحنه عملیات زمینی در میدان جنگ معرفی می‌کند و معتقد است رشادت سعودی‌ها حتی در یمن هم از بالای ابرها با بمباران کور علیه ساکنان غیرنظامی، خودنمائی می‌کند و آنها هرگز قادر نبوده‌اند بر روی زمین، کاری از پیش ببرند.
موضع ریاض درخصوص پرونده سوریه، از این هم رقت‌بارتر است. آل سعود با کینه انباشته علیه سوریه همچنان خواستار کناره‌گیری بشار اسد از قدرت است، ولی آمریکا، اتحادیه اروپا و حتی اخیراً ترکیه، موضع دیگری دارند و تا حدودی انعطاف نشان داده‌اند. جان کری در پاسخ اصرار طرف‌های عربی برای لشکرکشی زمینی آمریکا و غرب علیه سوریه تصریح کرده بود که مایل نیست آتش جنگ جهانی سوم را برافروزد ولی اگر اعراب قادرند به سوریه از طریق زمینی لشکرکشی کنند، نیازی به اجازه، موافقت و همراهی آمریکا ندارند هر چند نمی‌توانند آمریکا و غرب را در سوریه درگیر سازند.
ضربات سنگین و مستمری که جبهه تروریستی در سوریه طی ماه‌های اخیر دریافت کرده، آنچنان کاری و موثر بوده که ترکیه به عنوان جولانگاه تروریست‌ها هم به فکر موج سواری افتاده و با اعزام فرماندهان و مقامات امنیتی به دمشق درصدد آنست که تا سرحد امکان، حساب خود را از حساب تروریست‌ها، حداقل در ظاهر قضایا، جدا کند. البته شاید این هم شگرد تازه‌ای برای دفع الوقت و سوءاستفاده از فرصت‌ها باشد ولی اردوغان فعلاً در انزوای زجر دهنده‌ای قرار دارد و به هر وسیله‌ای متوسل می‌شود که نشان دهد ابتکار عمل در ترکیه در اختیار اوست.
حاصل جمع چند عامل جدی و موثر در ماجرای سوریه، اوضاع را به سود نیروهای مقاومت و قویاً علیه تروریست‌ها و حامیان آنها تثبیت کرده است. موفقیت‌های ائتلاف سوریه، ایران، روسیه و حزب‌الله در عملیات میدانی، حتی جبهه و پشت جبهه تروریست‌ها در حلب را درهم ریخته و آنها با توسل به انواع شیوه‌های رذیلانه و خودکشی در خطوط مقدم نیز نتوانسته‌اند کاری از پیش ببرند. هر پیروزی ائتلاف صادقانه ضد تروریستی، ابعاد دروغ پردازی واشنگتن و متحدانش را برملا می‌کند و نشان می‌دهد که آنها هرگز صادقانه در برابر داعش و سایر تروریست‌ها نایستاده‌اند بلکه با تروریست‌ها در یک جبهه قرار دارند و هنوز هم حاضر به قبول و تحمل شکست تروریست‌ها نیستند. حتی «استفان دیمستورا» هم این روزها به نفع تروریست‌ها دلالی می‌کند و سنگ آنها را به سینه می‌زند. در چنین شرایطی ورود چین به طیف ائتلاف واقعی علیه تروریست‌ها نشانگر آنست که پرونده سوریه به پایان کار نزدیک شده است. اصرار و هماهنگی آمریکا در منبج برای خروج کامل تروریست‌ها نیز نشانگر آنست که واشنگتن و متحدانش سعی دارند ظرفیت نظامی تروریست‌ها تا سرحد امکان دست نخورده باقی بماند و حفظ شود. این همان نکته‌ای است که تقابل طرف‌ها در سوریه را به وضوح به تصویر کشیده است و ماهیت مشکوک تلاش‌های محور شرارت غربی – عربی – عبری را فاش می‌کند.
روسیه با ورود به عملیات نظامی و تمرکز بر حملات هوائی برق آسا علیه مواضع تروریست‌ها عملاً دست آمریکا و متحدانش در ائتلاف آمریکا را رو کرد. تصادفی نیست که پس از هر موفقیت ارتش سوریه و نیروهای مقاومت، ناگهان آمریکا به فکر مسائل انسان دوستانه می‌افتد و خواهان برقراری آتش بس با تروریست‌ها می‌شود، آن هم بخاطر نجات ساکنان غیرنظامی که اسیر تروریست‌ها هستند.
ائتلاف آمریکا هنوز هم اصرار می‌ورزد که تروریست‌ها را به دو قسمت خوب و بد تقسیم کند، ولی برای نجات جان تروریست‌های بد، نیز احساس وظیفه کند! ورود چین و روسیه به معادلات سیاسی – نظامی در سوریه، می‌تواند اوضاع را بیش از پیش برای آمریکا و سایر حامیان تروریسم در سوریه مشکل سازد، چرا که آنها با عملیات نمایشی سعی دارند خود را یگانه نیروی ضد تروریستی معرفی کنند درحالی که عملاً با تروریست‌ها اهداف مشترکی دارند و جبهه مشترکی را تشکیل می‌دهند.
طی ماه‌های اخیر نیروهای ویژه آمریکا، انگلیس و فرانسه در بخش کردنشین سوریه وارد عمل شده‌اند. اما حضور آنها بدون هماهنگی و موافقت با دمشق صورت گرفته و دقیقاً از مصادیق دخالت در امور داخلی سوریه محسوب می‌شود. علاوه بر این، تمرکز نیروهای ویژه «ناتو» با هدف سازماندهی کردهای سوریه برای اهدافی به جز مقابله با داعش و سایر گروه‌های تروریستی فعال در سوریه است و مشخصاً هدف توسعه دادن مناطق تحت کنترل کردهای سوریه را دنبال می‌کند که خود به منزله پاشیدن بذر اختلاف و نزاع جدید میان کردها و دولت مرکزی دمشق است که می‌تواند به جنگ داخلی تازه‌ای در سوریه دامن بزند. موضوع مهم‌تر به نقش ترکیه و ائتلاف کاغذی آل سعود مربوط می‌شود. محمد بن سلمان وزیر دفاع بی‌تجربه و تازه کار عربستان با تشکیل یک ائتلاف کاغذی از 34 کشور عربی و اسلامی خواستار نقش آفرینی در سوریه و عراق بود ولی تقریباً هیچ کشوری حاضر به پیروی از سیاست‌های جنگ‌افروزانه ریاض در سوریه و عراق نشد و عملاً محور ریاض هرگز شکل نگرفت. با این حال، عربستان و برخی دیگر از رژیم‌های ارتجاعی حوزه خلیج فارس با ریخت و پاش‌های فراوان سعی دارند مانع شکست کامل تروریست‌ها در سوریه و عراق شوند.
ورود چین به معادلات سوریه از این دیدگاه نشانه نوعی قرابت سیاسی میان پکن با کشورهای محور ائتلاف واقعی ضد تروریستی محسوب می‌شود و کفه مقاومت را در موازنه سیاسی در منطقه و فرامنطقه سنگین‌تر می‌کند. اگرچه ظاهراً آمریکا با سعودی‌ها همراهی می‌کند ولی «اشتون کارتر» وزیر دفاع آمریکا به سیاست‌های عربستان معترض است و آنها را فاقد شهامت و اراده لازم برای نقش‌آفرینی در صحنه عملیات زمینی در میدان جنگ معرفی می‌کند و معتقد است رشادت سعودی‌ها حتی در یمن هم از بالای ابرها با بمباران کور علیه ساکنان غیرنظامی، خودنمائی می‌کند و آنها هرگز قادر نبوده‌اند بر روی زمین، کاری از پیش ببرند.
موضع ریاض درخصوص پرونده سوریه، از این هم رقت‌بارتر است. آل سعود با کینه انباشته علیه سوریه همچنان خواستار کناره‌گیری بشار اسد از قدرت است، ولی آمریکا، اتحادیه اروپا و حتی اخیراً ترکیه، موضع دیگری دارند و تا حدودی انعطاف نشان داده‌اند. جان کری در پاسخ اصرار طرف‌های عربی برای لشکرکشی زمینی آمریکا و غرب علیه سوریه تصریح کرده بود که مایل نیست آتش جنگ جهانی سوم را برافروزد ولی اگر اعراب قادرند به سوریه از طریق زمینی لشکرکشی کنند، نیازی به اجازه، موافقت و همراهی آمریکا ندارند هر چند نمی‌توانند آمریکا و غرب را در سوریه درگیر سازند.
ضربات سنگین و مستمری که جبهه تروریستی در سوریه طی ماه‌های اخیر دریافت کرده، آنچنان کاری و موثر بوده که ترکیه به عنوان جولانگاه تروریست‌ها هم به فکر موج سواری افتاده و با اعزام فرماندهان و مقامات امنیتی به دمشق درصدد آنست که تا سرحد امکان، حساب خود را از حساب تروریست‌ها، حداقل در ظاهر قضایا، جدا کند. البته شاید این هم شگرد تازه‌ای برای دفع الوقت و سوءاستفاده از فرصت‌ها باشد ولی اردوغان فعلاً در انزوای زجر دهنده‌ای قرار دارد و به هر وسیله‌ای متوسل می‌شود که نشان دهد ابتکار عمل در ترکیه در اختیار اوست.
حاصل جمع چند عامل جدی و موثر در ماجرای سوریه، اوضاع را به سود نیروهای مقاومت و قویاً علیه تروریست‌ها و حامیان آنها تثبیت کرده است. موفقیت‌های ائتلاف سوریه، ایران، روسیه و حزب‌الله در عملیات میدانی، حتی جبهه و پشت جبهه تروریست‌ها در حلب را درهم ریخته و آنها با توسل به انواع شیوه‌های رذیلانه و خودکشی در خطوط مقدم نیز نتوانسته‌اند کاری از پیش ببرند. هر پیروزی ائتلاف صادقانه ضد تروریستی، ابعاد دروغ پردازی واشنگتن و متحدانش را برملا می‌کند و نشان می‌دهد که آنها هرگز صادقانه در برابر داعش و سایر تروریست‌ها نایستاده‌اند بلکه با تروریست‌ها در یک جبهه قرار دارند و هنوز هم حاضر به قبول و تحمل شکست تروریست‌ها نیستند. حتی «استفان دیمستورا» هم این روزها به نفع تروریست‌ها دلالی می‌کند و سنگ آنها را به سینه می‌زند. در چنین شرایطی ورود چین به طیف ائتلاف واقعی علیه تروریست‌ها نشانگر آنست که پرونده سوریه به پایان کار نزدیک شده است. اصرار و هماهنگی آمریکا در منبج برای خروج کامل تروریست‌ها نیز نشانگر آنست که واشنگتن و متحدانش سعی دارند ظرفیت نظامی تروریست‌ها تا سرحد امکان دست نخورده باقی بماند و حفظ شود. این همان نکته‌ای است که تقابل طرف‌ها در سوریه را به وضوح به تصویر کشیده است و ماهیت مشکوک تلاش‌های محور شرارت غربی – عربی – عبری را فاش می‌کند.
