يادداشت روز اوین نامه ی کیهان "چه كساني در ليست ترور نرم هستند؟ "

اوین نامه ی کیهان 3 شنبه 28 دی ماه سال 1395
يادداشت روز   اوین نامه ی کیهان "چه كساني در ليست ترور نرم هستند؟  "

1- سرباز دشمنِ خود شدن، عار است. اما زشت تر، آن است که کسي در موفقيت افسري يا ژنرالي باشد و از سوي حريف «سربازگيري» شود. تاريخ اسلام تا امروز، پُر است از همين سربازگيري ها و به خدمت گرفته شدن برخي بزرگان در اردوگاه دشمن. دشمن، گاه انتقام ساليان خود از مجاهدان و پيش کسوتان را به واسطه زمينگير شدن آنها مي گيرد؛ چنان که نه تنها از همراهي با جبهه خودي باز مي مانند بلکه تبديل به مسئله مي شوند. اينجا برخلاف جنگ و جهاد، قرباني شدن نه تنها فضيلت نيست بلکه عين سرشکستگي است. رهبر حکيم انقلاب، سوم آذر 1395در ديدار بسيجيان فرمودند «جنگ نرم، خيلي خطرناک تر از جنگ سخت است. در جنگ سخت، جسم ها به خاک و خون کشيده مي شوند ]ولي[ روح ها پرواز مي کنند و مي روند به بهشت. در جنگ نرم، اگر خداي ناکرده دشمن غلبه بکند، جسم ها پروار مي شوند و سالم مي مانند، روح ها مي روند به قعر جهنم؛ لذا اين خيلي خطرناک تر است». ايشان 6 خرداد امسال نيز در ديدار اعضاي مجلس خبرگان و درباره جنگ نرم خاطرنشان کردند «اين آن چيزي است که بنده مکرر تذکر مي دهم به مسئولان مختلف و به جهات مختلف؛ و آن عبارت است از نفوذ در مراکز تصميم سازي و تصميم گيري؛ آن عبارت است از نفوذ براي تغيير باورهاي مردم، تغيير محاسبات».
    2-
سربازگيري برخي چهره ها توسط دشمن و تباه شدن آنها از کجا آغاز مي شود؟ آنجا که پاي آزمندي و آرزو به ميان مي آيد و فرد را اسير و گروگان مي کند. اين حکمت از امير مومنان عليه السلام است که فرمود «اشرف الغِني ترک المُني. و کم من عقل «اسير» تحت هوي امير. شريف ترين بي نيازي، فرو گذاشتن آرزوهاست و چه بسيار عقل که اسير حاکميت هوا و هوس است». (حکمت 211 نهج البلاغه) خلق و خوي اشرافيت و تمايزجويي و شهرت خواهي و تبعيض طلبي که غالب شد، پر سابقه ترين انقلابي ها و مجاهدان مانند جناب زبير و طلحه را از پا مي اندازد و تبديل به طعمه اي آسان مي کند. چنان غرق ترويج و تملق ها مي شوند که ديگر از خود نمي پرسند اگر معاويه انسان حق مداري بود چرا به ما نامه نوشت و اميرمومنان خطاب قرار داد، نه به اميرمومنان حقيقي که او را «علي بن ابيطالب» مي خواند و بس؟ اگر ما طالب حق و عدالتيم، چرا با اشرافيت مفسدي چون مروان بن حکم و وليدبن عقبه هم اردوگاه شده ايم؟ اگر همه اعتبار و آبروي ما به همراهي با پيامبر(ص) است، چرا در اردوگاهي ايستاده ايم که سران آن به شرابخواري و غارت بيت المال و تقسيم نامشروع قدرت و جنگ با رسول خدا(ص) و دشمني با اصحاب راستين آن حضرت (از جمله جناب ابوذر) شناخته مي شوند؟ مگر ما نبوديم که همين چند سال قبل گفتيم وليد شراب خورده و بايد حد شرعي بر او جاري شود؟!
    3-
صورت مسئله هاي مهم، از بنياد پاک مي شود وقتي پاي فريب خوردگي و «مسموميت شيرين» در ميان باشد. تمنا و خواسته نامشروع که باشد و برآورده نشود و ترمز تقوا هم بريده باشد، چنان معجوني از شهوت و غضب مي سازد که چند جرعه آن، قرباني را مست لايعقل و سرباز رام و خام دشمن مي کند. جناب طلحه از ياد برده بود که همين چند ماه پيش چگونه به واسطه شورش مردم، بساط اشرافيت امثال مروان بن حکم را بر هم زده بودند. اما مروان که از ياد نبرده بود! مروان ها با جنگ جمل، هم از امير مومنان(امام عدالت) انتقام گرفتند و هم از هم اردوگاهي هايي مانند طلحه و زبير. سند اگر مي خواهيد، تيري است که مروان از پشت به طلحه زد و او را بر زمين انداخت. چه رنج آور است آخرين جملات جناب طلحه پس از اين ترور: «خون هيچ بزرگي، مانند من به هدر نريخت»! دفاع شرافتمندانه و ستايش برانگيز از پيامبر اعظم(ص) در ساعات سخت جنگ اُحُد کجا- در حالي که خيلي ها پيامبر را تنها گذاشتند و گريختند- و تباه شدن در جبهه مقابل جانشين پيامبر، آن هم به دست هم اردوگاهي خدعه گر کجا؟ زبيرِ پيشمرگ اميرمومنان در روز سقيفه کجا و قرباني روز جمل در موضع باطل کجا؟ چرا نتوانستند به هنگام دعوت منافقين و اشرافيت مفسد به ائتلاف قدرت - به شرط لاپوشاني فساد و خيانت هاي گذشته- مانند اميرمومنان، دست رد به سينه اغيار بزنند و رهنمود قرآن را يادآور شوند؛ «و ما کُنتُ مُتَّخِذَ المُضِلّينَ عَضُدا. و من گمراهان را به ياري و معاضدت نمي گيرم.» آيا اگر «صحابي پيامبر يا همسر او، امثال مروان و وليد را حمايت و همراهي نمي کردند، اين اشراف مفسد مي توانستند مقابل حکومت اميرمومنان سپاه بيارايند و دم از حق و عدالت بزنند و مردم را متحير و سردرگم کنند؟! بعد از جنگ، وقتي مروان را اسير کردند و شفاعت نمودند تا با امام بيعت کند، حضرت فرمود؛ «لاحاجهًْ لي في بيعته، انّها کفَّ يهوديه. من به بيعت او نياز ندارم، دست او دست يهوديه است» (خطبه 73 نهج البلاغه). کاش طلحه و زبير هم نحوست اين دست دوستي و ائتلاف را مي ديدند.
    4-
دو طيف «نفاق قديم» و «اشرافيت هم افق با غرب»، سالهاست به اين ارزيابي رسيده اند که چه به اعتبار تقابل سالهاي دور با اصل اسلام و انقلاب، و چه به خاطر بد عملي در مديريت و دامن زدن به اشرافيگري و زراندوزي، راساً اعتباري نزد مردم ندارند. يک گرفتاري ديگر نيز جديداً سراغ آنها آمده و آن اينکه، نسخه اعتماد به غرب و بستن با آمريکا براي حل مشکلات نه تنها جواب نداده بلکه بر دشمني هاي آمريکا افزوده است. ائتلاف چند سر نفاق قديم و جديد و اشرافيت يا بايد سقوط فزاينده از چشم مردم را تماشا کنند و به دست خود مردم حذف شوند؛ و يا اينکه به واسطه سربازگيري از درون جبهه انقلاب و تبديل آنها به سوژه هاي عمليات رواني، اولاً افکار عمومي را دچار سردرگمي کنند و بر اجحاف هاي خود لباس مظلوميت بپوشانند. و ثانياً شکاف را به عمق حاکميت بکشانند و مجال تمرکز نيروها و بسيج گري در مقابل جبهه استکبار يا ائتلاف اشرافيت را سلب کنند. وبسايت گروهک ورشکسته ملي- مذهبي (بارگذاري شده از پاريس)، 25 مرداد 95 در تحليلي سربسته مي نويسد «سوالات زيادي مطرح مي شود که چرا بايد گروه هايي مانند نهضت آزادي، خود را خرج برخي محافظه کاران کنند که هيچ سنخيتي با آنها ندارند؟ اين سوال از سر فقدان استراتژي طرح مي شود. پرسش کنندگان نمي دانند که پاسخ مطلوبشان يا به تقابل مي انجامد و يا به انفعال، در حالي که نه توان تقابل دارند و نه راهي براي خروج از انفعال. نبايد نقش محافظه کاران ميانه روي داخل حکومت و اعتدال گرايان را ناديده گرفت. پروژه نيروهاي ميانه روي داخل حاکميت، نُرماليزاسيون است. اين نيروها را بايد از داخل حاکميت جذب کرد نه از ميان اصلاح طلبان؛ و اتفاقاً اين نيروها از سوي اصلاح طلبان در پروژه اصلي مديريت مي شوند
    5
آذر 94 در حالي که 3 ماه تا انتخابات مجلس دهم مانده بود، دبير کل يک حزب اشرافي در مصاحبه با روزنامه شرق صراحتاً از سربازگيري از طرف مقابل گفت و با نام بردن از امثال رئيس ]...[ تصريح کرد «دولت از طرف مقابل يارگيري مي کند. در سياست خارجي و برجام، برخي از دوستاني که در انتخابات، مقابل روحاني يا رقيب او بودند، الان به نوعي حامي هستند. شايدبه برخي چيزها در جايي انتقاد داشته باشند اما در مجموع، بازي طرفداران سياسي دولت به واسطه همين سربازگيري ها از جبهه مقابل بوده و در مجلس نيز همين اتفاق مي افتد». 21شهريور امسال نشريه کارگزاراني «صدا» به قلم «عباس-ع» (مدعي خروج از حاکميت در دولت اصلاحات و از متهمان پرونده نظرسنجي سازي براي رابطه با آمريکا) نوشت «مهم ترين هدف اصلاح طلبان، تعميق شکاف در حاکميت است. مهم ترين عاملي که در شرايط کنوني به عنوان پيشران فرآيند ما عمل خواهد کرد، جلوگيري از وحدت ميان اصولگرايان تندرو با ساير اصولگرايان است. نهايي کردن شکاف ميان جناح حاکم، بسيار جدي و به لحاظ تاريخي مهم است. اصلاح طلبان بايد نقش گُوهِ را بازي و اين شکاف را به مرز جدايي کامل برسانند. دولت به دلايل گوناگون، حتي بهتر از اصلاح طلبان مي تواند بخشي از اين اهداف را محقق کند».
    6- اگر اين پروژه، محدود به رقابت انتخاباتي ميان اين جناح و آن جناح بود، براي نيروهاي انقلابي اصلاً قابل اعتنا نبود. ولي ماجرا از جايي حساسيت برانگيز مي شود که معلوم مي گردد اين عمليات پيچيده، اصل نظام و انقلاب را هدف گرفته است؛ چنان که حماقت کردند و با توهم پيروزي، در اوج فتنه 88 گفتند «انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است». آيا نشانه خباثت و رذالت نيست که طيفي سازمان يافته از احزاب و مطبوعات افراطي مدعي اصلاح طلبي، زماني مرحوم هاشمي را آمر قتل هاي زنجيره اي (عاليجناب سرخپوش) لقب دادند و با انواع نيرنگ ها مانع از ورود او به مجلس ششم شدند، يا کتاب چاپ کرده و او را «پدر خوانده» (مافيا) ناميدند اما در روزگاري ديگر، ويژه نامه «حماسه اکبر» را در سوگ آن مرحوم منتشر مي کنند؟! آيا عجيب نيست که نويسنده کتاب پدرخوانده و سردبير مجله صدا که ويژه نامه کذايي را منتشر نموده و سردبير روزنامه «مردم امروز» که در حمايت از توهين نشريه فرانسوي شارلي ابدو به پيامبر اعظم(ص)، تيتر بزرگ «من هم شارلي هستم»! را زد، يک نفر است؟ چگونه اين قبيل افراد به عضويت مرکزيت حزب اشرافي متظاهر به تبعيت از مرحوم هاشمي درآمدند و 27 بهمن 93 با حضور دختر مرحوم هاشمي، براي دبير کل حزب جشن تولد گرفتند؟ هاشمي به کنار، آيا حمايت از توهين به پيامبر(ص) جنايت کوچکي است؟ يا فلان روزنامه زنجيره اي که به قلم يک عضو گروهک نهضت آزادي، ولايت امير مومنان را انکار کرد، آيا اکنون توبه کرده و برگشته که نطق فلان چهره سياسي درباره مظلوميت هاشمي را بر پيشاني صفحه اول خود مي نشاند؟ اين طيف که در فتنه و آشوب نيابتي سال 88 و ظلم به يک ملت 80ميليوني، در کنار قانون شکنان و متصديان به قانون و دموکراسي بودند، نبودند؟!
    7-
از شواهد بسيار چنين برمي آيد که اردوگاه استکبار و اشرافيت هم پيمان آن، فهرستي را از ميان برخي شخصيت ها براي ترور تهيه کرد. اما اين ترور از جنس «ترور نرم» است؛ سربازگيري، گروگان گيري، سپر انساني و ساقط کردن افراد غافل از اعتبار انقلابي به دست خود آنها. عار است که مروان ها دوباره با تملق و نيرنگ، از برخي انقلابي هاي آزمند يا غافل انتقام بگيرند. نويسنده: محمد ايماني