" برنده وبازنده شدن "  رموزبرنده شدن  در میدان زندگی  

سیدنی . جی . هریس نویسنده ای سرشناس و واقع گراست كه رموز برنده شدن را در میدان زندگی می شناسد و برای موفقیت در آن ، راه هاي ساده اي پیشنهاد میكند . اگر برنده بودن را به عنوان هدف زندگی خود انتخاب كرده ایم و تا كنون فرصت مطالعه كتاب " برنده و بازنده " اين نويسنده را نداشته ايد ، خلاصه این کتاب می تواند راهنمای خوبی برای شما باشد . . برنده به افراد برتر از خود ، احترام میگذارد، و سعی میكند تا از آنان چیزی بیاموزد. بازنده از افراد برتر از خود ، خشم و نفرت داشته و در پی یافتن نقاط ضعف آنان است. برنده گامهای متعادلی بر میدارد. بازنده دو نوع سرعت دارد ، یا خیلی تند و یا خیلی كند. برنده میداند كه گاهی اوقات ، پیروزی به بهای بسیار گرانی بدست می آید. بازنده بسیار مشتاق برنده شدن است، در جایی كه نه قادر به برنده شدن و نه حفظ آن است. برنده ارزیابی درستی از تواناییهای خود داشته ، و هوشمندانه از ناتوانی های خود ، آگاه است. بازنده از توانایی ها و ناتوانی های واقعی خود بی خبراست. برنده مشكلی بزرگ را انتخاب می كند ، و آن را به اجزای كوچكتر تفكیك میكند ، تا حل آن آسان گردد. بازنده مشكلات كوچك را آنچنان به هم می آمیزد، كه دیگر قابل حل شدن نیستند. برنده می داند كه اگر به مردم فرصت داده شود ، مهربان خواهند بود. بازنده احساس میكند كه اگر به مردم فرصت داده شود ، نامهربان خواهند شد. برنده تمركز حواس دارد. بازنده پریشان حواس است. برنده از اشتباهات خود درس میگیرد. بازنده از ترس مرتكب شدن اشتباه ، یادگرفته كه اقدام بههیچ كاری نكند. برنده میكوشد تا مردم را هرگز نیازارد ، مگر در مواقع نادری كه این دل آزاری در راستای یك هدف بزرگ باشد. بازنده نمیخواهد به عمد دیگران را آزار دهد، اما ناخودآگاه همیشه این كار را میكند. برنده ثروت اندوزی را وسیله ای برای لذت بردن از زندگی می داند. بازنده مال اندوزی را هدف خود قرار میدهد ،‌ بنابراین گذشته از میزان انباشت ثروت، هیچگاه نمیتواند خود را برنده محسوب كند ، و هرگز برنده نمیشود. برنده ترجیح می دهد كه ، خود را مسئول شكست هایش بداند ، و نه دیگران را ولی وقت زیادی را صرف عیبجویی نمیكند. بازنده شكستهای خود را ناشی از، تبعیض یا سیاست می داند. برنده معتقد است ، ما باكارهای درست و اشتباه خود ، سرنوشت خویش را تعیین میكنیم. بازنده به قضا و قدر اعتقاد دارد. برنده در چنین موقعیتی احساس میكند كه اعتبار خود را برای آینده تقویت می نماید. بازنده از این كه بیش از آنچه می گیرد، بدهد، احساس میكند بازنده است. برنده در هر شرایطی كه قرار بگیرد ، آرامش و تعادل خود را حفظ میكند. بازنده اگر از دیگران عقب به ماند، تندخو و خشن میشود ، و اگر جلوتر از دیگران باشد ، بی احتیاطی میكند. برنده میداند كه نارسایی های او جزیی از شخصیت وجودی اوست ، در حالی كه می كوشد تا آثار ناگوار این نقایص را به زداید هرگز تاثیر آنها را انكار نمیكند. بازنده از این كه خود و یا دیگران به نقایص وی آگاهی یابند ، هراسان است. برنده در چنین شرایطی آزادانه ، رنجش و آزردگی خود را بیان نموده ، تخلیه ی احساسی میكند ، سپس مساله را به فراموشی می سپارد. بازنده هنگامی كه از دیگران بدرفتاری میبیند ، خشم و ناخشنودی خویش را به زبان نمی آورد و زجر می كشد، و با انتقام گرفتن از خود ، شرایط بدتری را پدید می آورد. برنده میداند كه كدام تصمیم ها را به طور مستقل بگیرد ، و كدام یك را پس از مشورت با دیگران بازنده نسبت به برندگان حسادت كرده ، و دیگر بازندگان را حقیر میشمارد. بازنده به «استقلال» خود می بالد ، در حالیكه به واقع در حال خونسردی است. و به كار گروهی» خود می بالد ، درصورتی كه در حال دنباله روی است ، و اراده ای از خود ندارد. برنده می داند كه هر قاعده ای در هر كتابی را می توان نادیده انگاشت جز یكی، « همانی كه هستی و میخواستی ، باش » ، تنها برگ برنده ، در دنیا همین است. بازنده فكر میكند كه برای بازنده شدن و برنده شدن قوانینی وجود دارد. برنده روی پای خود می ایستد و از اینكه دیگران، به وی تكیه كنند ، احساس تحمیل شدن نمی كند. بازنده به كسانی كه از خودش قوی ترند ، تكیه میكند و عقده های خود را بر سر افراد ضعیفتر از خویش خالی میكند. برنده نسبت به فضای اطراف خود حساس است. بازنده فقط نسبت به احساسات خود حساس است. برنده در وجود یك آدم بد ، خوبی ها را می جوید و روی همین قسمت كار میكند. بازنده در وجود یك انسان خوب، بدی ها را می جوید. از این رو ، به سختی میتواند با دیگران همكاری كند. برنده در عین حال كه تعصبات خود را میپذیرد ، تلاش میكند كه در هنگام قضاوت كردن بر این تعصبات غلبه كند. بازنده منكر وجود هرگونه تعصب در خود است ، و بنابراین در سراسر عمر ، اسیر تعصبات خویش خواهدبود. برنده هراسی ندارد از اینكه دریك موقعیت ضد و نقیض قرار گیرد ، زیرا درافكارش خللی وارد نمی شود. بازنده سازگار شدن با موقعیتهای ضد و نقیض را به كارشایسته ترجیح میدهد. برنده بازی سرنوشت ، و این حقیقت كه شایستگی ها را همواره پاداشی نیست، بی آنكه دیدگاهی بدبینانه داشته باشد، درك میكند. بازنده بی آنكه بازی های سرنوشت را درك نماید ، بدگمان است. برنده میداند كه چگونه میتوان جدی بود ، بی آن كه خشك و رسمی باشد. بازنده غالبا خشك و رسمی است زیرا ، فاقد توانایی جدی بودن است. برنده آنچه را كه ضرورت دارد ، با متانت لازم انجام میدهد ، و توان خود را برای راه حل هایی ذخیره می كند كه ، در آنها از حق انتخاب برخوردار است. بازنده آنچه را كه ضرورت دارد ، با حالتی اعتراض آمیز انجام می دهد، و هیچ توان و نیرویی را برای گرفتن تصمیمات اخلاقی مهم باقی نمی گذارد. برنده ارزش های اخلاقی را ، به عنوان تنها منبع قدرت حقیقی می شناسد. بازنده چون در باطن ، برای ارزشهای اخلاقی احترام اندكی قایل است ، بیش از ظرفیت خویش در جهت كسب منابع قدرت بیرونی تلاش میكند. برنده سعی میكند كه رفتارهای خود را براساس نتایج منطقی آنها قضاوت كند ، و رفتارهای دیگران را ، براساس قصد و نیت آنها ارزیابی كند. بازنده رفتارهای خود را براساس قصد و نیت خویش ورفتارهای دیگران را براساس نتایج آنها ارزیابی میكند. برنده دیگران را نكوهش می كند ولی آنها را می بخشد. بازنده چنان بزدل است كه قادر به نكوهش دیگران نیست ، و چنان حقیر است كه قادر به بخشیدن دیگران هم ، نیست. برنده پس از بیان نكته ی اصلی مورد نظرش ، لب از سخن فرو می بندد. بازنده آنقدر به صحبت ادامه می دهد ، كه نكته ی اصلی را فراموش میكند. برنده هر امتیازی را كه بتواند بدهد ، می دهد جز این كه اصول بنیادی خود را فدا كند. بازنده به خاطر هراس از دادن امتیاز به لجاجت خود ادامه می دهد ، و این در حالی است كه اصول بنیادی اش رفته رفته از بین می رود.

=