كم پشتي مژه و ابرو را در سنين جواني جدي بگيريد.24 دی -92
يك متخصص پوست و مو گفت: كم پشتي مژه و ابروي افراد در سنين جواني علل مختلفي مي‌تواند داشته
باشد كه بايد براي تشخيص آن حتما به متخصص پوست مراجعه كرد. دكتر يزدانبخش نجفيان در گفتگو با ايسنا،
گفت: ابرو و مژه عامل مهم حفاظت چشم وزيبايي چهره است ولي در سال‌هاي اخير تعداد
مبتلايان به ريزش موي ابرو و مژه كم نيست كه در اثر استرس حاصل از آن مجبور به
مراجعه به پزشك مي‌شوند. وي ادامه داد: ريزش موي ابرو و مژه مي‌تواند علامت
اوليه بيماري‌هاي بسيار مهمي مانند ايدز، سيفيليس، جذام، لوپوس و بيماري‌هاي
هورموني، عصبي، عفونت و سرطان بوده و يا علل ثانوي آن مربوط به مصرف بعضي از
داروها باشد. اين
متخصص پوست و مو با بيان اين كه برداشتن مكرر و طولاني موي ابرو و آرايش مژه با ريمل
و مژه مصنوعي و تاتو ازعلل مهم ريزش موي ابرو و مژه است، اظهار كرد: انواع ريزش
موي ابرو و مژه پس از مراجعه به متخصص پوست و تشخيص علت، قابل درمان است اما اگر
دارو موثر نباشد و پياز مو از بين رفته باشد مي‌توان با پيوند موي ابرو و مژه
بيمار را درمان كرد. دكتر نجفيان در رابطه با دليل بروز كم پشتي ابرو و مژه بيان كرد: اين
مشكل ممكن است مادرزادي يعني ژنتيك و ارثي باشد. مهمترين نمونه‌هاي آن بي‌مويي
مادرزادي، بي‌مويي همراه با بعضي بيماري‌هاي پوستي مادرزادي و يا بعضي بيماري‌هاي
مادرزادي چشم مانند "كلوبوما" است. همچنين شكل ابرو و مژه و پرپشتي و
ضخامت و بلندي موهاي آن در افراد مختلف يكسان نبوده و با هم فرق دارد كه ريشه آن
هم ارثي است. وي كم پشتي موهاي ابرو و مژه در سنين بالا را طبيعي دانست و
گفت: موهاي مژه و ابرو هم مانند ساير موهاي بدن به تدريج و با افزايش سن و پيري كم
پشت‌تر شده و به تدريج سفيد مي‌شوند كه امري طبيعي است ولي كم پشتي مژه و ابروي
افراد در سنين جواني علل مختلفي مي‌تواند داشته باشد كه بايد براي تشخيص آن حتما
به متخصص پوست مراجعه كرد و با تشخيص علت جلوي پيشرفت آن را گرفت و موهاي ازدست
رفته را وادار به رشد كرد. نجفيان با اشاره به اين كه گل مژه يكي ازعلل عمده
ريزش موي مژه به شمارمي رود، گفت: ريزش ابرو و مژه مي‌تواند علامت بيماري‌هاي
بسيار مهم و خطرناكي مانند جذام، سل، سيفيليس و سالك باشد و تاكنون چند مورد
بيماري سالك درچشم گزارش شده است. بيماري جذام گرچه خيلي كاهش يافته ولي نبايد
فراموش كرد كه اين بيماري در بعضي نقاط آذربايجان، خراسان و گيلان حالت بومي دارد.