فقر زدایی پس از هفت سال به کجا رسید؟! 23 اردیبهشت 91

گرچه اعداد و ارقام و آمارهای ا رائه شده از سوی مؤسسات آماری وبانکی رژیم فاشیستی مذهبی کودتایی هر گز قابل تأیید نیست . زیرا که نه کامل که گاهی وارونه است .ولی بر حسب  آماری که از سوی بانک مرکزی اعلام شده است کهخط فقر مبلغ  یک میلیون ۲۰۰ هزار تومان می  باشد که نسبت به پایه حقوق ۴۰۰ هزار تومان تعیین شده است که  کار گران زحمت کش ومحروم کاهش  2 برابر یا 800 هزار تومان  حداقل دستمزد خط فقر اقتصادی مواجه هستند که جزو سهام عدالت دولتی است  که از سوی دولت عدالت محور و ساده زیست و پاک ترین دولت جهان  به اینان هدیه شده است . حال این دستمزد نا چیز کار گران محروم و زحمت کش ر ا مقایسه کنید با روند رشد واردات کالاها و تورم وگرانی و فقر وتعطیلی  کارخانه ها و واحدهای تو لیدی واخراج کارگران وبیکار شدن شان که ادامه دارد همچنین با یک قلم رقم اختلاس بانکی مبلغ 3 هزار میلیارد تومان بانکی مقایسه گردد تا مشخص شود ادعا ی فقر زدایی داشتن یعنی چه؟ همچنین اوضاع در کشوری که ادعا می شود در آن فقیری وجود ندارد وکسی شب باشکم گرسنه سر بر بالین نمی گذارد وادعای رهبری جنبش بیداری اسلامی می شود چگونه می باشد؟

 

خط فقر در کشور از سال ۸۷ به بعد اعلام نشد و بر اساس آمار بانک مرکزی برای سال ۸۶ خط فقر تهرانی ها ۶۵۰ هزار تومان و برای کل کشور ۴۰۰ هزار تومان اعلام شده است.به گزارش افکار نیوز، بر این اساس با در نظر گرفتن نرخ تورم هر سال و ضرب آن در خط فقر سال قبل می توان حدود عدد خط فقر سال بعد را به دست آورد.بنابراین خط فقر در شروع سال ۹۰ با احتساب نرخ تورم اعلام شده از سوی بانک مرکزی، یک میلیون ۲۰۰ هزار تومان می شود که نسبت به پایه حقوق ۴۰۰ هزار تومان تعیین شده برای کارگران بیش از ۳ برابر است.در پایان سال ۹۰ نرخ تورم ۲۱.۵ درصد از سوی بانک مرکزی اعلام شد. (که بسیاری در صحت آن تشکیک کرده اند) با در نظر گرفتن این عدد میزان خط فقر در تهران فرا تر از یک میلیون ۴۰۰ هزار تومان است.البته این آمار تنها بر مبنای نرخ تورم اعلام شده از سوی بانک مرکزی تبیین شده و نمی توان نتیجه آن را کاملا دقیق دانست اما نتیجه حاصل از آن میزان افزایش فشار اقتصادی بر طبقه کارگر را به خوبی نشان می دهد.نکته دیگر اینکه این عدد خط فقر است یعنی یک فرد نمی تواند کلیه نیازهای خانواده را در حد معمول تامین کند و با خط فقر مطلق که تنها هزینه لازم جهت تامین نیازهای اساسی است متفاوت است.در جامعه امروز که حداکثر حقوق یک کارگر در تهران کمتر از ۶۰۰ هزار تومان است چگونه می توان از ایجاد عدالت اقتصادی سخن گفت و ضریب جینی را رو به کاهش دانست.دولت که محور اصلی فعالیت های خود را ایجاد عدالت اقتصادی در ایران واخیرا در جهان عنوان می کند آیا توانسته است بعد از هفت سال به این وعده عمل کند؟ آیا مردم ایران عدالت را با گوشت و خون خود احساس کرده اند؟