روایتی از یک شاهد عینی ازصحنه که برخلاف تصور روباه نه مکار نیست که نسبت به هم نوعان خود بامرام است وپای بندقول خود تا پای
جان می باشد.
بعنوان پیش مقدمه روایتی که از روباه شده که بر خلاف تصور روباه مکار است ولی شاهد روایت گر که یکی از محیط بان‌های پاسگاه چهارتاق منطقه حفاظت شده سبزکوه است که می گوید روباه
دارای مرام و پای بندی بقول خویش است تا
جاییکه مقابل بد قولی کردن نسبت به هم نوع یا دوستان خود دچار ایست قلبی می شود و می میرد . ایکاش مکاران وفریبکاران ودین
فروشان حاکم مرام این روباه را داشتند که روایتگر محیط بان محیط زیست از مشاهده ی خود از صحنه مرام روباه آن را بازگو کرده است . اما چون نام روباه به
میان آمد یاد خاطره سال 56 افتادم که دیوار اختناق شکسته و فضای باز سیاسی البته
با تأخیر به وجود آمده بود البته اگر چنانچه چند سال زود تر این فضا بازشده بود ،تغییرات به سمتی حرکت می کرد که شاه به آن
وضع نمی رفت وجایش را شیخ نمی گرفت که
شرایط بدتر از گذشته شود. بهرحال آن زمان در
برخی از محافل یا در جامعه میان مردم برای توصیف شرایط این لطیفه بیان می شد که یک
بچه روباهی بابای پیرش بیمارش می شود که می بردش نزد دکتر و پرسش می کند برای
درمان چه می شود کرد؟دکتر تجویز مصرف گیاهی را می کند وبه بچه روباه توصیه می کند
باید بروی در فلان دره ی کوهستانی گیاهی می روید که برای درمانش مفیداست .البته به شرط آنکه بر این گیاه حیوانی نشاشیده و.... باشد .
آنگاه بچه روباه راهی دشت وکوه می شود. در
مسیر راه از حیوانات رد دره وگیاه را می گیرد که همه از بی اطلاعی می گویند تا اینکه به یک روباه با تجربه ای بر خورد وپرسش
می کند این روباه جواب می دهد که من آدرس مکان را می دانم ولی قبل از اینکه تو به آن مکان بروی برای دستیابی به این گیاه، بهتراست مطمئن شوی که آیا مکان وگیاهی یافت می شود که پدر تو نشاشیده و آن را آلوده نکرده باشد آنگاه دست به تلاش
برای یافتن این گیاه بزنی ؟
نامش اصغر درخشان است، هفت سالی می‌شود که می‌شناسمش.
نخستین بار در ارتفاعات بالادست تنگ زندان واقع در شمال منطقه حفاظت شده سبزکوه
دیدمش … او یکی از محیط‌بان‌های پاسگاه
چهارتاق در جنب ناغان بود؛ محیط‌بانی که افتخار می‌کند به رسالتی که برعهده گرفته است …چندی
پیش دوباره او را دیدم، اینبار در کنار زاینده رود و در نزدیکی‌های منطقه حفاظت
شده شیدا …برایم داستانی را تعریف کرد که تکانم داد و اشک از چشمانم جاری ساخت …
قرار است یک گروه فیلمساز، ماجرایی را که او دیده است، تبدیل به یک فیلم کند … اما
تا آن زمان، فکر می‌کنم کمترین قدردانی از او و از روح بلند آن روباه شیدا، آن است
که شما خوبان روزگار و مخاطبان عزیز دل‌نوشته‌هایم را هم از آن آگاه کنم.خواهشم
این است که شما هم پس از خواندن این داستان، آن را با دوستانی که بیشتر دوست‌شان
دارید، به اشتراک نهید تا ایرانیان بیشتری بدانند که یک حیوان، یک روباه هم ممکن
است چنان در برابر هم‌نوعانش شرمنده و خجالت‌زده و شرمسار شود که نتواند به زندگی
برگردد و تمام کند … اصغر می‌گوید: روزی که مشغول گشت زنی در منطقه
حفاظت شده شیدا بوده است، متوجه انباشت مقداری لاشه مرغ می‌شود که احتمالاً از
طریق مرغداری‌های محل و پنهانی در آن ناحیه تخلیه شده بودند. وی می‌گوید: در همان
لحظه که می‌خواستم به سمت لاشه‌ها حرکت کنم، دیدم یک روباه به سرعت به سمت آنها
رفته و می‌کوشد تا لاشه‌ها را استتار کند و سپس از منطقه دور می‌شود … اصغر هم
بلافاصله خود را به محل استتار رسانده و جای مرغ‌ها را عوض می‌کند …از او می‌پرسم:
چرا این کار را کردی؟ می‌گوید: می‌خواستم ببینم آیا واقعاً آنقدر که می‌گویند:
روباه‌ها باهوش هستند، درست است یا خیر؟خلاصه اصغر گوشه‌ای کمین می‌کند تا روباه
دوباره برگردد … منتها اینبار با کمال
تعجب، در‌می‌یابد که روباه قصه‌ی ما تنها نیست و با خود چند روباه دیگر را هم
آورده است. آنها اما هر چه می‌گردند، لاشه مرغ‌ها را نمی‌یابند … تا سرانجام، همه‌ی
روباه‌ها خسته شده و به دور روباه اصلی، حلقه می‌زنند …اصغر می‌گوید: آنچه که داشتم می‌دیدم، برایم
باورکردنی نبود و اگر با چشم خودم نمی‌دیدم، امکان نداشت که قبول کنم … زیرا
روباهی که در مرکز حلقه ایستاده بود، نخست به تک تک روباه‌ها نگاه کرد و آنگاه،
ناگهان مانند یک لاشه بر زمین افتاد و بی‌حرکت ماند …اصغر خود را بلافاصله به محل
رساند که سبب شد تا دیگر روباه‌ها منطقه را ترک کنند … اما به این نتیجه رسید که
حقیقتاً انگار روباه مرده است! او حتا به سرعت دامپزشک منطقه، آقای دکتر تراکنه را
هم خبر کرد؛ اما او نیز نتوانست کاری بکند … زیرا واقعاً روباه مرده بود …
حیرت‌انگیزتر آن که پس از
معاینه و کالبدشکافی لاشه حیوان، معلوم شد که روباه قصه ما در اثر ایست قلبی، جانش
را از دست داده است!
آری … روباه‌ها هم ممکن است
چنان در پیشگاه رفقای خود، احساس شرمساری و خجالت کنند که توان از دست داده و سکته
کنند.روباه شیدا، بی شک روباه بامرامی بود که دلش نمی‌خواست به تنهایی آن همه غذا
را بخورد و برای همین رفقایش را خبر کرد … و بی‌شک، من اگر جای اصغر بودم، آن آزار
را روا نمی‌داشتم و می‌گذاشتم تا آنها از آن غذا بی هیچ ترسی نوش جان کنند … اما عملکرد اصغر سبب شد تا دریچه‌ای دیگر به
سوی جهان حیوانات گشوده شود و ما دریابیم که چه قوانین و سلوکی در بین آنها جاری
است …روباه‌ها، انگار جوانمردی و رفاقت و مرام و شرمندگی را خوب می‌فهمند؛ باید به
آنها احترام نهاد و این جوانمردانه نیست تا عده‌‌ای سنگدل به نام شکارچی، این
حیوانات محترم را نامحترمانه آزار رسانند و یا حتا هدف گلوله مرگبار خود قرار
دهند.دوستان من:ماجرای این روباه بامرام و
شیدا را تا می‌توانید انتشار دهید، شاید سبب شود که یک شکارچی برای همیشه تفنگش را
به دیوار منزلش آویزان کند.
