مخاطبان عام تهدید مدودف۶-شهریور-۱۴۰۲
مگر چنین اخطاری توی کت قدرت وثروت طلبان حاکم رژیم فاسد ولایت فقیه خائن ووطن فروش ودلبسته روسیه باج گیر وگروکش و غیرقابل اعتماد می رود؟
روزنامه جمهوری اسلامی طی یادداشتی در شماره امروز خود با عنوان مخاطبان عام تهدید مدودف نوشت: اگر کسی در نادرست بودنِ تکیه بیش از حد بر روابط با روسیه تاکنون دچار تردید بود، حالا با انتشار تهدید زیاده خواهانه و قلدرمآبانه دیمتری مدودف رئیس جمهور سابق روسیه و نزدیک‌ترین دستیار ولادیمیر پوتین که گفته «ممکن است بخش‌هائی از گرجستان را به روسیه ملحق کنیم» قاعدتاً باید از چنین تردیدی نجات یافته باشد.مدودف که زمانی نخست وزیر پوتین بود و برای حل مشکل قانونی تصدی مجدد وی به ریاست جمهوری روسیه حاضر شد با پذیرفتن نقش «محلّل» یک دوره رئیس جمهور شود تا راه را برای بازگشت پوتین به کرملین هموار نماید، یکی از جنگ‌طلب‌ترین دولتمردان روس است. او در حال حاضر معاونت دبیر شورای امنیت روسیه را برعهده دارد و در این منصب ایفا کننده نقش اساسی است.خوی کشور گشائی، به مدودف اختصاص ندارد و تمام دولتمردان روسی به آن مبتلا هستند. در این میان، ولادیمیر پوتین و دیمتری مدودف بیش از سایر سیاستمداران کرملین عملاً در صحنه کشورگشائی فعال بوده‌اند. بعد از فروپاشی شوروی در سال 1370 گرجستان به عنوان یکی از جمهوری‌های جوان جدا شده از اتحاد جماهیر شوروی کنترل دو منطقه آبخازیا و اوستیای جنوبی را از دست داد. از همان زمان، روس‌ها درصدد دست اندازی به این دو منطقه بودند ولی شرایط بحرانی روسیه به آنها اجازه چنین کاری را نمی‌داد. با اینحال، کرملین در سال 1387 برخلاف حق قانونی گرجستان، استقلال این دو منطقه را به رسمیت شناخت. در سال 1393 نیز دولتمردان روسی به بهانه حمایت از روس‌تبارها، کریمه را اشغال و به خاک روسیه ضمیمه کردند. این وقایع، در دوران مسئولیت ولادیمیر پوتین و دیمتری مدودف در کرملین رخ داد کمااینکه تجاوز روسیه به اوکراین در 5 اسفند 1400 نیز در زمان حضور این دو نفر در قدرت صورت گرفت.مدودف، با انتشار مقاله‌ای در روزنامه «آرگومنتی فاکتی» هفته گذشته نوشت: «ایده پیوستن به روسیه هنوز در آبخازیا و اوستیای جنوبی رایج است. اگر دلایل خوبی برای آن وجود داشته باشد می‌توان آن را اجرا کرد.»ساکنان کرملین معمولاً خوی کشورگشائی خود را پشت چیزی به نام تهدیدهای بین‌المللی از قبیل پیوستن جمهوری‌های جدا شده از اتحاد جماهیر شوروی به ناتو پنهان می‌کنند. در مورد آبخازیا و اوستیای جنوبی هم منظور مدودف از «دلایل خوب» همین است که گرجستان ممکن است بخواهد به ناتو بپیوندد که در آن صورت روسیه باید این مناطق را اشغال کند! کمااینکه تجاوز نظامی روسیه به اوکراین در یکسال و نیم قبل نیز با همین بهانه صورت گرفت.نکته بسیار قابل تامل اینست که ملی‌گراهای روسیه که پوتین و مدودف از دانه درشت‌های آنها هستند اگر بتوانند مایل هستند تمام جمهوری‌های شوروی سابق را ضمیمه خاک کشور خود نموده و اتحاد جماهیر شوروی را بار دیگر احیا کنند البته زیر عنوان روسیه بزرگ. همین طرز تفکر خطرناک است که موجب شده ناظران سیاسی در منطقه درباره طمع ورزی روس‌ها نسبت به سایر همسایگانشان هشدار بدهند. این هشدار طبعاً شامل سرزمین‌های جنوب دریای خزر هم می‌شود و نمی‌توان ایران را از خطر طمع ورزی ملی‌گراهای روس در امان دانست.نکته قابل تامل دیگر اینست که مدودف تهدید نسبت به امکان اشغال بخش‌هائی از خاک گرجستان را زمانی مطرح کرده که ماشین جنگی روسیه در اوکراین به گِل نشسته و تجاوزی که قرار بود ظرف چند هفته اوکراین را به زانو درآورد اکنون یکسال و نیم است که در ناکامی بسر می‌برد. از طرف دیگر، روسیه این روزها یکی از شکننده‌ترین شرایط سیاسی، نظامی و اقتصادی خود را پشت سر می‌گذارد بطوری که فرماندهان نظامی این کشور یکی بعد از دیگری کنار گذاشته می‌شوند، فرمانده واگنر به طرز مشکوکی کشته شده، دولت روسیه در انزوای بین‌المللی قرار دارد و اقتصاد این کشور در اثر تحریم‌ها دچار نابسامانی است. تهدید به کشورگشائی که مدودف در چنین شرایط شکننده‌ای به آن متوسل شده، هرچند نوعی نمایش بی‌پشتوانه قدرت است ولی در عین حال، نشان‌دهنده خوی کشورگشائی او و همفکرانش در کرملین هم هست. آنها اگر قدرت کافی برای چنین کاری را داشته باشند قطعاً در انجام آن تردید نخواهند کرد کما اینکه در دوران لنین و استالین علیه سرزمین‌هائی که آنها را به شوروی ضمیمه کردند انجام دادند و قبل از آن در دوران تزارها به ایران لشکرکشی کردند و در دوران شوروی هم با همراهی انگلیس و آمریکا کشورمان را اشغال کردند، خیانتی که دو سال قبل سفیر وقت روسیه در تهران خاطره ننگینش را زنده کرد ولی با اعتراض غیرتمندانه اصحاب رسانه کشورمان مجبور شد بساط خود را جمع کند و برود.اکنون هرچند ایران مخاطب مستقیم تهدید مدودف نیست ولی دولتمردان ما با توجه به خیانت‌های گذشته روس‌ها، ما را هم ولو به صورت غیرمستقیم مخاطب عام این تهدید بدانند و جانب احتیاط را در روابط با روسیه در پیش بگیرند.
