ایلنا گزارش می‌دهد؛
/رأی دادگاه: گزارشِ «ایلنا» نشرِ اکاذیب نبودتیرماه گزارشی نوشتیم و خبر دادیم که در چوار ایلام، تنها در طول یک هفته، سه نفر دست به خودکشیِ نافرجام زده‌اند. شرکت «ارغوان گستر» کمی بعد از انتشار گزارش، زنگ زد، جوابیه داد و تهدید کرد که شکایت می‌کند و شکایت هم کرد. این شرکت ما را متهم کرد که اطلاعاتمان کذب است؛ اما ماجرای این شکایت به کجا رسید؟به گزارش خبرنگار ایلنا، سوم تیرماه گزارشی نوشتیم و خبر دادیم که در چوار ایلام، تنها در طول یک هفته، سه نفر دست به خودکشیِ نافرجام زده‌اند. از بیکار شدنِ کارگران پروژهای خبر دادیم. نوشتیم که دو نفر از کسانی که خودکشی کردند، کارگران پیمانکاریِ تازه‌بیکار شده‌ی پتروشیمیِ ارغوان‌گستر بودند و نفر سوم، همسر یکی از کارگران بیکارشده‌ی همین پتروشیمی بود. از فقر و فلاکتِ مردم منطقه گفتیم. نوشتیم کارگرانی که شغل‌شان را از دست داده‌اند، نگران تأمین خرج روزمره‌اشان هستند. تأکید کردیم که ماندن در «پتروشیمی» برای کارگران مسئله‌ی مرگ و زندگی است. از تجمعِ چندروزه‌ی کارگران و برخورد با آن‌ها نوشتیم. از یأسِ آن‌ها خبر دادیم و گفتیم کارگران بعد از بیکار شدن، تصویری جز فروپاشی از آینده‌ی خود و خانواده‌اشان ندارند. ما جز از سیاهیِ زندگیِ کارگران در چوار و از ضرورتِ داشتنِ یک شغلِ آبرومند ننوشتیم. شرکت «ارغوان گستر» کمی بعد از انتشار گزارش، زنگ زد، جوابیه داد و تهدید کرد که شکایت می‌کند و شکایت هم کرد. این شرکت ما را متهم کرد که اطلاعاتمان کذب است. در جوابیه و متن شکایت‌نامه‌ی آن‌ها آمده بود: «در خصوص خبر خودکشی سه نفر طی هفته گذشته، با استناد به استعلام از مرکز بهداشت و درمان شهرستان چوار و پزشکی قانونی، این مطلب قویا تکذیب می‌شود و ارغوان‌گستر حق پیگیری حقوقی از رسانه‌هایی که با نشر اکاذیب سعی در تشویش افکار عمومی داشته‌اند را برای خود محفوظ می‌داند.» ما البته همان روز به ادعایِ این شرکت در رابطه دلایل‌شان برای کذب بودنِ گزارش‌مان پاسخ دادیم و نوشتیم که «با استعلام از مرکز بهداشت و درمان شهرستان چوار» نمی‌توانند مدعیِ نشرِ اکاذیب از سمت «ایلنا» شوند. خودکشی، تابو است و مسلم است که نجات‌یافتگان و خانواده‌هایشان تمایلی به تائیدِ اقدامِ خود ندارند. «ارغوان گستر» اما با تأکید بر همین استدلال از ما شکایت کرد. حالا بیش از سه ماه از انتشار آن گزارش و از شکایتِ «ارغوان گستر» از «ایلنا» می‌گذرد. دادگاه رأی خود را صادر کرده و اتهامِ «نشر اکاذیب و بیانِ مطالبِ خلاف واقع» به خبرگزاری ایلنا را رد کرده است. حکم دادگاه در واقع تائید گزارشِ ما از فقر مردم آن منطقه است. تائیدِ وضعیت بد کارگرانی است که از کار بیکار شده‌اند و بارها به نشانه‌ی اعتراض مقابلِ شرکت ایستادند. دادگاه، گزارش ما در رابطه با آن هفته‌ی سیاهِ چوار را تائید کرد و خبر ما در موردِ خودکشیِ از سرِ استیصالِ سه نفر در طولِ یک هفته را «نشرِ اکاذیب» ندانست. مسئله‌ی این شکایت و تلاش ما برای اثباتِ صحتِ گزارش‌های‌مان از ایلام و کارگرانِ پیمانکاریِ بیکارشده‌ی ارغوان گستر تمام شد، اما مشکلاتِ کارگران و اوضاعِ سیاهِ آن‌ها همچنان به قوتِ خود باقیست! شرکت البته نه فقط از ما، که از برخی از کارگران به جرم ایجاد اغتشاش به مراجع قضایی نیز شکایت کرد. کارگران اما بیش از ۱۰۰ روز مقابلِ شرکت بَست نشستند تا به آنچه خود، حقشان می‌دانند برسند: حق داشتنِ یک شغلِ در کارخانه‌ای که در ۱۰۰ تا ۲۰۰ متریِ خانه‌هایشان است. آن‌ها می‌گویند: چرا از این پتروشیمی تنها آلودگی‌اش به ما برسد؟ و درست هم می‌گویند…. کارگران بارها تجمع کردند تا شاید در کارخانه‌ای که سال‌ها کارگرِ پروژه‌ایِ آن بودند جذب شوند. آن‌ها که در طولِ دورانِ بیکاری، اوضاعِ معیشتشان بدتر از قبل شده، به ما از این سه ماهِ سخت می‌گویند؛ از اینکه برخی با کمکِ پولی که از دوستان و آشنایانشان جمع می‌کنند، کرایه خانه می‌دهند. در طول همین مدت، یک کارگرِ دیگر به دلیل مشکلاتِ معیشتیِ ناشی از بیکاری اقدام به خودکشی کرده است. کارگران از سختیِ پیدا کردنِ کار در چوار برای گذرانِ زندگیِ روزمره می‌گویند؛ از این که نتیجه‌ی بیش از ۱۰۰ روز تجمع‌اشان تنها برگزاریِ یک آزمونِ جذب بوده است! آن‌ها حالا منتظرِ جوابِ آزمون هستند. از کارگران تعهد گرفته‌اند که نتیجه‌ی آزمون هر چه باشد، دیگر حق برگزاریِ تجمع ندارند و در صورتِ تجمع برخوردِ قانونی با آن‌ها خواهد شد. کارگران اما می‌گویند کار در پتروشیمی حقشان و البته تنها راهِ آن‌ها برای گذرانِ زندگی است. آن‌ها معتقدند کارخانه‌ی تازه راه‌اندازی شده، جا به اندازه‌ی کافی برای همه‌ی کارگرانِ چوار دارد، فقط باید مدیرانِ کارخانه بخواهند. کارگران می‌گویند برای خیلی از مشاغلِ کارخانه، اصلا نیازی به گرفتنِ آزمون نیست و شرکت به راحتی می‌تواند نیروهای خود را از کارگران پروژه‌ایِ بومی تأمین کند. همجواری با شرکتهای پتروشیمی در چوار و صدماتِ ناشی از آلاینده‌های آن‌ها، سال‌هاست صدای مردمِ منطقه را در آورده است. کارگران می‌گویند همین یک دلیل کافیست برای آنکه شرکت، اولویتِ جذب را به نیروهای بومی بدهد. آن‌ها می‌گویند ظالمانه است که از این دو شرکتِ بزرگِ پتروشیمی در چوار، تنها ضرر و زیانش به ما برسد.
