در ادامه اعتراضات کارگران اندونزی، چند کارگر دیگر در اثر برخورد به شدت خشونت‌آمیز پلیس کشته و زخمی شدند. به همین علت تظاهرات‌هایی به شکل شبکه‌ای در سراسر اندونزی گسترش یافت و به دیگر کشورها نیز سرایت کرد.به گزارش ایلنا و به نقل از پایگاه کانال جدید چین (CNA)، پس از قتل آفان کورنیاوان، کارگر پیک موتوری در جریان تظاهراتی کارگری در جاکارتای اندونزی در ماه گذشته، تجمعات اعتراضی کارگران به ویژه کارکنان پلتفرم‌های اینترنتی در این کشور ادامه یافت. در عرض چند ساعت پس از این اقدام پلیس، گروه‌های واتس‌آپی اندونزی فعال شدند و حدود ۱۰۰ هزار نفر پیک موتوری با کت‌های سبز و زرد، کار را متوقف کردند تا به کاروان موتوری‌های سوگوار پیوسته به سمت آرامگاه این کارگر مقتول برسند. سیاستمداران اندونزیایی به سرعت متوجه اهمیت این موضوع شدند. آنیس باسودان، نامزد سابق ریاست جمهوری و چهره مخالف دیرینه دولت حاکم، در مراسم یادبود این کارگر شرکت کرد. همان شب، رئیس جمهور سوبیانتو برای مقابله با مخالفان و نامزد مطرح رقیب، به خانه آن کارگر کشته شده رفت و از خانواده‌اش دلجویی کرد اما این موضوع اندونزی را آرام نکرد. در ادامه اعتراضات کارگران اندونزی، چند کارگر دیگر در اثر برخورد به شدت خشونت‌آمیز پلیس کشته و زخمی شدند. به همین علت تظاهرات‌هایی به شکل شبکه‌ای در سراسر اندونزی گسترش یافته و به دیگر کشورها نیز سرایت کرد. محمد اکبر، کارشناس اقتصاد حمل و نقل مستقر در اندونزی، گفت: «از طریق واتس‌اپ، تلگرام و رسانه‌های جمعی و پیام‌رسان‌های اجتماعی، اطلاعات به سرعت پخش می‌شود و اقدامات را می‌توان در عرض چند ساعت هماهنگ کرد. برای مسائل کوچک، مانند جمع‌آوری کمک‌های مالی برای اعتصاب، فوراً بسیج می‌شوند. وقتی صحبت از مسائل بزرگ‌تر می‌شود، اعتراضات همزمان می‌توانند به راحتی در چندین شهر فوران کند.» اقدامات پرابووو و آنیس، دو نفر از قدرتمندترین چهره‌های سیاسی اندونزی، چیز دیگری را نشان می‌داد: کارگران موقت دیگر ارائه‌دهندگان خدمات نامرئی نیستند، بلکه یک نیروی سیاسی هستند که باید روی آن‌ها حساب کرد. اکبر به CNA گفت: «سیاستمداران، رانندگان تحویل و تاکسی‌های موتوری را به عنوان یک بخش رأی‌دهنده استراتژیک می‌بینند. تعداد آن‌ها بسیار زیاد است، در شهرها پراکنده‌اند و بر خانواده‌ها و جوامع خود تأثیرگذار تلقی می‌شوند. آن‌ها اغلب به عنوان رأی‌دهندگان مهم شهری در حال تغییر جایگاه هستند. یک بازدید ساده از پایگاه (موتورسواران) می‌تواند به یک سیاستمدار، یک پوشش رسانه‌ای گسترده و تصویری قوی از نزدیکی به مردم بدهد.» آنچه در جاکارتا رخ داد، نمادی از یک روند گسترده‌تر در سراسر آسیای جنوب شرقی است، جایی که کارگران بی‌ثبات کار اپلیکیشن‌ها از سال ۲۰۲۰ حداقل ۲۰ اعتراض به دلیل دستمزدهای ناعادلانه، عدم تامین اجتماعی و فقدان شفافیت مالی، برگزار کرده‌اند. اعتراضات اندونزی، همزمان اعتراضات سنگاپوری‌ها و فیلیپینی‌ها به وضعیت مدیریتی این اپلیکیشن‌ها را کلید زده و باعث بروز اعتراضات گسترده در یک ماه گذشته شده است.
