اگر برجام نبود، عضویت ایران در شانگهای میسر نمی‌شد (دلیل حقوقی دارد)۱۵-تیر-۱۴۰۲
اگر خمینی شیاد بنابرقولی که زیردرخت سیب درپاریس داده بود به قم می رفت و نقش در حکومت ایفانمی کرد دیگر نیاز به صدور انقلاب یا ارتجاع وتهدید وجنگ افروزی درمنطقه به ویژه جنگ خانمانسوز۸ ساله باعراق باادعای مضحک موهبت الهی نبود تاادامه اش دربرون مرز تاحال ادامه داشته باشد . مهمتر نیازبه پیگیری برنامه هسته ای وسپس موشکی نبود تاسرمایه عظیم کشوررا بدون دستآورد ببلعد ودرادامه تلاش برای مذاکرات هسته ای وتحریم ها وبرجام ومخالفت باآن شود.انگاه ایران تبدیل به یک کشور دمکراتیک پیشرفته صلح طلب درمنطقه باایجاد روابط دیپلماتیک باهمه کشورهای جهان می شد و رفاه اجتماعی و آموزش وبهداشت رایگان عمومی و اشتغال ورونق اقتصادی وتوسعه تولیدی همراه با مهارتورم وتثبیت قیمت ها وجود می داشت .مهمتر دیگر اثری از تخریب جنگ وآوارگی و بی خانمانی و سنگسار کردن وشلاق ودار زدن در ملأ عام همراه با زن ستیزی و حجاب اجباری نبود. بعلاوه دیگر نیاز به پناهنده وکوچ ومهاجرت اجباری ایرانیان وفرار مغزهاو نخبگان وسرمایه کشور نبود.
رضا نصری حقوقدان بین الملل با انتشار رشته توئیتی نوشت: اگر برجام نبود، عضویت ایران در شانگهای میسر نمی‌شد.وی نوشت: «سازمان همکاری‌های شانگهای» یک شخصیت مستقل حقوقی است که - طبق سند مؤسس و دیگر اسناد و توافقات به تصویب رسیده‌اش - خود را ملزم به پابندی به منشور سازمان ملل می‌داند. اساسنامه این سازمان نیز مطابق ماده ۱۰۲ منشور سازمان ملل در دبیرخانه UN به ثبت رسیده است. علاوه بر این، طبق مقررات مصوب «سازمان همکاری‌های شانگهای»، اخذ عضویت در این سازمان نیز مشروط به این است که کشورهای متقاضی تحت تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل قرار نداشته باشند. پس، حداقل طبق اسناد حقوقی شانگهای، در انطباق قواعد این سازمان با موازین منشور UN تردیدی وجود ندارد.در نتیجه، همانطور که انعقاد برجام باعث شد - با لغو قطعنامه‌های شورای امنیت - مانع مقرراتی پیوستن ایران به پیمان شانگهای برطرف شود، تداوم عضویت «بی دردسر» ایران در این سازمان نیز منوط به احیای برجام و طی شدن زمان‌بندی مندرج در آن - تا خروج کامل پرونده کشور از شورای امنیت - است.به عبارت دیگر، عضویت ایران در پیمان شانگهای اتفاقاً بیش از پیش احیای برجام را - ولو بخاطر زمان‌بندی مندرج در آن تا عادی‌سازی کامل وضعیت ایران - ضروری می‌سازد.پس لازم است شخصیت‌ها و جریان‌های سیاسی کشور - به‌جای قرار دادن برجام در مقابل پیمان شانگهان و مبادرت به رجزخوانی‌های بی اساس جناحی - پیوند این دو سند بین‌المللی و راهبری کشور با یکدیگر را به رسمیت بشناسند؛ و در جهت احیای برجام - ولو به‌منظور تحکیم عضویت ایران در شانگهای، همسطح‌سازی جایگاه ایران با سایر اعضا و بهره‌برداری کامل ایران از ظرفیت‌های این پیمان - تلاش کنند.بدانید اگر برجام نبود، عضویت ایران در شانگهای نیز میسر نمی‌شد؛ و اگر ایران به وضعیت حقوقی پیش از برجام برگردد، تداوم عضویت آن در سازمان شانگهای - یا دست‌کم امکان بهره‌برداری ایران از ظرفیت‌های این همکاری - به شدت زیر سوال خواهد رفت.
