تصاویر دردسرهایِ همراهِ بیمار بودن؛ ازخیابان‌خوابی تاپادویی
وقتی 36 سال باشد که آخوندهای حوزوی حاکم شده باشند وزندان را دانشگاه ودانشگاه را مرکزتبلیغی – سیاسی – عبادی کرده باشند .مشخص است جای دانش آموز ان به جای مدرسه و زنان خانه دار شوهردار و دختر وزنان جوان وحتی دانشجو .... خیابان ها می گردد ومعروف به کودکان کار و زنان وکارتون خوابان خیابانیمی شوند . از سوی دیگر وقتی فاصله ی طبقاتی روز به روز گسترش می یابدو امکانات خدماتی – درمانی – بهداشتی و آموزشی و.... در سطح استان وشهرهای کشور همسان نیست یا وجود ندارد .معلوم است که بیماران شهرستان ها باید درمان بیماری به کلان شهر تهران رجوع کنند که همراه با پیامدهاو نارسایی های فراوان است که بخشی از آن در این گزارش بازتاب داده شده که دربخش از این گزارش "درد سر خیابان خوابی همراهان بیماران شهرستانی در تهران" گفته شده همراهان بیماران شهرستانی کیلومترها راه طی می‌کنند تا از خدمات درمانی کلانشهر تهران بهرمند شوند. آنهامانندیک پرستار در بیمارستان کار می کنند اما شب ها روی صندلی یا کنار جوی در خیابان می خوابند.
همینطور گزارشگر افزوده لازم نیست خبرنگار باشی یا ساکن خانه های نزدیک به بیمارستان های دولتی و عمومی کلانشهر تا ببینی همراهان بیمار با پیچیدن پلاستیک به دور درختان اتاق خواب ساخته اند و یا از روی اجبار کنار حیاط بیمارستان زیرانداز می اندازند و کنار جوی خیابان شب را صبح می کنند و در راهروهای بیمارستان ها مدام از این اتاق به آن اتاق می روند و به پرستاران برای انجام کارهای شخصی بیمارشان کمک می کنند.
بطور نمونه مهری احمدی همراه مادرشوهرش که به دلیل سکته قلبی بستری شده در بیمارستان اقامت دارداو درباره شرایط بیمارستان می گویدپرستاران به بیمارم رسیدگی نمی کنند. من باید به آنها بگویم سرم مریضم تمام شده وگرنه حواس شان نیست. چون تعداد بیماران بستری شده زیاد است و تعداد پرستاران کم. غذای بیمارستان بوعلی به حدی غیرقابل خوردن است که بیمار هم به اجبار آن را می خورد به دلیل همین از خانه برایم غذا می آورند. با این حال شبی سی هزار تومان از من پول می گیرند. درحالی که مانند یک پرستار به آنها برای تمیز کردن بیمارم کمک می کنم. مدام باید حواسم به احوال بیمار باشد کاری که در وظیفه کادر بیمارستان است.
درادامه گزارش گفته شده دریافت هزینه از همراه بیمار مورد انتقاد همراهان دیگری است که در بیمارستان میلاد حضور دارند آنها هم می گویند چرا وقتی بیمارستان به همراه برای کمک به پرستار نیاز دارد بازهم پول می گیرند و ما را مجبور می کنند روی صندلی بخوابیم؟ این را عاطفه سمنانی که مادرش به علت ناراحتی قلبی سه روز است در اورژانس بیمارستان منتظر خالی شدن تخت است می گوید.اگر همراهان بیماران نبودند آیا پرستاران از عهده کارهای مربوط به بیمار بر می آمدند؟
اما مسئول نظارت بر درمان وزارت بهداشت بدون توجه که جابه جایی دولت ها که انتقال اتوبوسی وزرا وبرخی مسئولان انجام می گیرد ولی در واکنش به پیگیری وضعیت همراهان بیمار به خبرنگار مهر می گوید اکنون که به اندازه کافی کادر بیمارستان به بیمار خدمات می دهند شما برای ما بررسی کنید علت حضور اتوبوسی خانواده ها نزدیک بیمارستان چیست؟
در صورتی که همراه بیماردیگری می گویند من و برادرزاده هایم از هفته پیش صبح تا شب نوبت کشیک مان را تغییر می دهیم تا همیشه یک نفر بالای سر بیمارمان باشد و اگر به کاری احتیاج داشت، انجام دهد. دیروز پارچه زیر بیمار را می خواستیم که بیمارستان آن را تمام کرده بود . مجبور شدیم از داروخانه های بیرون از بیمارستان تهیه کنیم.همراهی که بالای سر مریض است نمی تواند برود این کارها را انجام دهد باید حتما فرد دیگری آن را تهیه کند. ما باید در بیمارستان باشیم. چون به ما احتیاج دارند. به همین علت گفتند تا مشخص شدن تکلیف پدرتان باید حداقل یک نفر در بیمارستان بماند.
بعلاوه فتح الله روشن ضمیر، از پزشکان فوق تخصص کودکان در این باره می گویددر بخش عمومی ممکن است برای 20 بیمار در شب فقط یک پرستار حاضر باشد. بنابراین وقتی همراه در بیمارستان حضور دارد کار پرسنل بیمارستان راحت تر انجام می شود. اما در بسیاری از اوقات همراهان آنقدر در شرایط نامناسبی استراحت می کنند که گاهی خودشان هم کنار بیمارشان بستری می شوند مانند اتفاقی که چند سال پیش در بوشهر افتاد و همراهان بیماری که در چادر خوابیده بودند در آتش سوختند
بالاخره اینکه در رژیم از صدر تاذیل آلوده به فساد که در رأس آن جنگ قدرت و ثروت سخت ادامه دارد .ولی موازی کمک های مالی- تسلیحاتی – نیرویی که به سوریه و حزب الشیطان و حماس می شود کمک های دارویی و درمانی هم به مجروحان جنگی می شود. در صورتی که شرایط بهداشت ودرمان کشور طوریست تامین که در این گزارش گفته شده دارو خارج از بیمارستان مشکلی است که هنوز به صورت صد در صد در بیمارستان ها حل نشده است. چونکه گاهی همراه بیمار مانند مادر فاطمه که به متابولیک دچار شده بود، مجبور است برای تهیه داروی خارجی به بیرون از بیمارستان برود چون در داخل بیمارستان فقط داروی ایرانی دارند ولی فاطمه به داروی نوع ایرانی آن حساسیت دارد.
در مقابل همه این تصاویر تکراری که در بیمارستانهای تهران دیده می شود، معاون درمان وزیر بهداشت و دبیر ستاد کشوری برنامه تحول نظام سلامت از ارائه تسهیلات جدید به همراهان بیمار در برنامه تحول نظام سلامت خبر داده و گفته که به آنها کاناپه و صندلی تخت شو و سه وعده غذایی اختصاص داده شده است. همچنین هزینه همراه بیمار در افراد زیر 12 سال فقط مشمول 10 درصد تعرفه می شود ولی برای بزرگسالان تعرفه سابق را در نظر می گیرند. اختصاص وسایل شخصی (دمپایی، لباس مناسب، لیوان، بشقاب، قاشق و چنگال)، میز کنار مبلی، پذیرایی میان وعده، مکانیسم تسهیل تردد و فضای اختصاصی برای استراحت مادران با امکانات کافی و استفاده از خدمات رفاهی نیز در آینده محقق می شود.
مشاهدات خبرنگار مهر از بیماستانهای امام خمینی، سینا، مرکز طبی کودکان، حضرت علی اصغر و بوعلی نشان می دهد بیشتر صندلی های همراهان بیمار قابلیت تبدیل شدن به تخت را ندارند. بنابراین همراهان بیمار مجبورند روی صندلی های آهنگی و پلاستیکی بخوابند آن هم در صورتی که به اندازه کافی صندلی وجود داشته باشد. پس اختصاص کاناپه تخت شو در همه اتاق های بیمارستانها به صورت 100 درصد انجام نشده است.
همانطور که سمنانی گفت کادر بیمارستان به همراه بیمار نیاز دارد، پرستاران بیمارستانها نمی توانند خدمات قابل قبولی به همه بیماران بدهند. فتح الله روشن ضمیر، از پزشکان فوق تخصص کودکان در این باره می گوید: در بخش عمومی ممکن است برای 20 بیمار در شب فقط یک پرستار حاضر باشد. بنابراین وقتی همراه در بیمارستان حضور دارد کار پرسنل بیمارستان راحت تر انجام می شود. اما در بسیاری از اوقات همراهان آنقدر در شرایط نامناسبی استراحت می کنند که گاهی خودشان هم کنار بیمارشان بستری می شوند مانند اتفاقی که چند سال پیش در بوشهر افتاد و همراهان بیماری که در چادر خوابیده بودند در آتش سوختند.
شاید مسئولان وزارت بهداشت و یا حتی نهادهای دیگر که اگر فردی از خانواده شان دچار بیماری شود، خدمات هتلینگ دریافت می کنند، هیچ وقت با دردسرهای همراهان بیمار مواجه نشده اند چون به طور حتم بیماران این افراد در بیمارستانها خدمات مناسب پزشکی دریافت می کنند. شاید به همین دلیل آنها اختصاص چنگال، کیک و ساندیس را تسهیلاتی ویژه برای همراه بیمار می دانند.
جالب اینکه معاون درمان این وزارتخانه مدعی اطلاع از نقش همراه به عنوان پشتیبان و کمک کننده در مسائل روحی و روانی بیمار است. در این باره، مینا دختر 40 ساله پیرمردی که از هفته پیش در اورژانس بیمارستان امام خمینی منتظر خالی شدن یکی از تخت های بخش است می گوید: من و برادرزاده هایم از هفته پیش صبح تا شب نوبت کشیک مان را تغییر می دهیم تا همیشه یک نفر بالای سر بیمارمان باشد و اگر به کاری احتیاج داشت، انجام دهد. دیروز پارچه زیر بیمار را می خواستیم که بیمارستان آن را تمام کرده بود . مجبور شدیم از داروخانه های بیرون از بیمارستان تهیه کنیم.همراهی که بالای سر مریض است نمی تواند برود این کارها را انجام دهد باید حتما فرد دیگری آن را تهیه کند. ما باید در بیمارستان باشیم. چون به ما احتیاج دارند. به همین علت گفتند تا مشخص شدن تکلیف پدرتان باید حداقل یک نفر در بیمارستان بماند.
اختصاص مددکار به بیماران
تحول در نظام سلامت تنها ساخت همراه سرا و یا دادن کیک و ساندیس به همراه نیست. بیمار تیمار می خواهد. این جمله را همه شنیده اند. عبدالجلیل کلانتر هرمزی زمانی که رئیس بیمارستان 15 خرداد بود، قصد داشت تا یک مددکار اجتماعی را برای هر بخش استخدام کند اما چون اعتبار و ردیفی در وزارت بهداشت برای مددکار تعریف نشده بود، نتوانست این طرح را اجرایی کند.
چاره چیست؟
با افرایش سرانه پرستار در بیمارستانها می‌توان کمی از دغدغه خانواده بیماران کم کرد. در آن صورت همراه بیمار با خیالی آسوده بیمارستان را ترک می کند چون می بیند حضورش در بیمارستان ضرورتی ندارد. اگرچه کلانتر هرمزی بر حضور مددکار اجتماعی تاکید می کند اما فرزانه معتضدی از پزشکان ساکن آلمان نیز در گفتگو با خبرنگار مهر می گوید: بیماران حتی پس از مرخص شدن از بیمارستان هم در آلمان مددکار دارند.او می گوید: در آلمان هیچیک از همراهان حق ندارند در اتاق بیمارشان بخوابند. برای آنها فضای دیگری در سالن بزرگتر تعبیه شده است. همچنین همراه می داند که کادر بیمارستان همه نیازهای بیمارش را رفع می کنند پس حضور خود را ضروری نمی داند. برای مادران باردار نیز اتاق مخصوصی در نظر می گیرند تا همه اعضای خانواده در کنار هم باشند. این اتاق جزو خدمات ویژه ای است که به مادران باردار داده می شود.اگرچه شرایط درمانی در آلمان و یا برخی کشورهای توسعه یافته در مقایسه با ایران ایده آل به نظر می رسد اما آنها از روشهایی استفاده کرده اند که اجرای آن در ایران چندان دشوار نیست. ارتقای خدمات درمانی، افزایش تعداد پرستار، کاهش زمان بستری بیمار و در نهایت حذف همراه در بیمارستانها از جمله راهکارهایی است که سبب می شود شهروندان ایرانی تحول در نظام سلامت را در عمل مشاهده کنند.
