در قالب یک مقاله بررسی شد؛
بیشترین پیامد کرونا در ایران بر چه گروه‌هایی است؟ 11آبان-99
ایسنا/اصفهان نتایج یک مقاله بیانگر این است که داده‌های به دست آمده نشان می دهد بحران کرونا بر حوزه‌هایی همچون خانواده و آموزش، روابط کار و برخی گروه‌های اجتماعی مانند زنان، کودکان، صاحبان مشاغل خرد و مهاجران بیشترین پیامدها را داشته است.
به گزارش ایسنا، حسین ایمانی جاجرمی در پژوهشی با عنوان «پیامدهای اجتماعی شیوع ویروس کرونا در جامعه ایران» برخی از مهم ترین پیامدهای اجتماعی شیوع این ویروس در ایران را شناسایی کرده است.
ایمانی در این مقاله معتقد است؛ اعمال سیاست هایی چون فاصله گذاری اجتماعی و تعطیلی مراکز تجمع و تعامل افراد مانند پارک ها، کافه ها، زیارتگاه ها، مدارس، دانشگاه ها، باشگاه ها و مانند آن، پیامدهای اجتماعی خاصی را به دنبال خواهد داشت که تاثیر آن بر گروه های اجتماعی_اقتصادی متفاوت خواهد بود.
او ادامه می دهد: بسیاری از کسب و کارهای وابسته به رونق زندگی اجتماعی مانند غذافروشی ها، فعالیت های ورزشی، آرایشگاه ها و کافی شاپ ها در کوتاه مدت کساد شده و چه بسا با تداوم بحران ورشکست شوند و یا حضور طولانی مدت در منزل در جامعه ای با الگوی زندگی مردسالار، فشار انجام وظایف خانگی را برای زنان بیشتر خواهد کرد و موجب تنش هایی میان زوجین و میان آنها و کودکان و کهنسالان خواهد شد.
این پژوهشگر تعطیلی مدارس و دانشگاه ها را موجب جدا شدن میلیون ها کودک و نوجوان و جوان از فعالیت های آموزشی و اجتماعی برای طولانی مدت دانست که بعدا جبران آن به آسانی ممکن نیست. از سوی دیگر تداوم وضعیت بحران و محدودیت و خودانزوایی تحمیلی و یا خودخواسته، تاثیرات مخربی بر گروه های از پیش آسیب پذیری چون افراد مبتلا به افسردگی و اضطراب خواهد داشت.
به گفته ایمانی، همین موضوعات ضرورت بررسی پیامدهای اجتماعی و روانی بحران کرونا را تشدید می کند.
این پژوهشگر مهم ترین سیاست دولت برای مقابله با بحران را اجرای طرح فاصله گذاری اجتماعی اعلام کرده که پیامدهای اجتماعی این سیاست در طبقات مختلف جامعه متفاوت است.
ایمانی در این پژوهش نتیجه گیری می کند که تاثیرات اجتماعی و تغییرات حاصل از بحران کرونا هنوز چندان شناخته شده نیست، اما می دانیم که به سبب اجرای سیاست فاصله اجتماعی، بسیاری از فعالیت های معمول جامعه در حوزه های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی تعطیل شده و یا به حالت تعلیق درآمده است. در نتیجه افراد زیادی در حوزه هایی چون کسب و کار، روابط خانوادگی و آموزش، متحمل تغییرات و تاثیرات حاصل از این سیاست شده اند.
به گفته این محقق، برخی بنگاه های اقتصادی برای کاهش هزینه ها نیروهای خود را تعدیل کرده اند و بر خیل بیکاران افزوده شده است. درآمد رانندگان تاکسی به شدت کم شده و فعالان کسب و کارهایی همچون آرایشگری، کافه داری، رستوران داری و باشگاه های ورزشی دچار مشکل شده است.
ایمانی معتقد است در تدوین و اجرای سیاست فاصله گذاری اجتماعی به وضعیت و شرایط گروه های اجتماعی خاص مانند مهاجران، پناهندگان و معتادان بی توجهی شده و مشکلات این دسته از افراد تشدید شده است و تاکید می کند «پیگیری راهبرد انسجام اجتماعی در کنار فاصله گیری اجتماعی، در حالی که همزمان توصیه به انفصال اجتماعی می شود، کار آسانی نیست.»
او می گوید: قرار نیست برای مقابله با یک بیماری جامعه را قربانی کرد و لزومی هم به این کار نیست. در حال حاضر با توجه به مجموعه امکانات می توان به راهکارهایی برای جبران یا تعدیل بخشی از تاثیرات برای گروه های اجتماعی خاص و یا تغییرات در سیاست ها و برنامه ها اندیشید. برخی از این راهکارها می تواند توجه بیشتر به سطح محلی یا کمونال جامعه باشد.
ایمانی، توجه به تبعات اجتماعی بیماری کرونا برای گروه های خاص را ضروری می داند و معتقد است که بی توجهی به این مسئله می تواند کرونا را تبدیل به عامل تشدید وضعیت نامساعد این گروه ها کند.
به گفته این پژوهشگر گروه هایی مانند معتادان در شرایط بحران بیشتر باید مورد توجه قرار گیرند و گروه هایی چون مهاجران و پناهندگان نیز شرایط خاص خود را دارند و نمی توان نسبت به سرنوشت آنها بی اعتنا بود.
او در نهایت نتیجه گیری می کند انجام این اقدامات که بخش کوچکی از مسائل اجتماعی به وجود آمده به سبب بحران کرونا است، نیازمند ظرفیت های اعتماد، همکاری میان بخشی، هماهنگی، شفافیت و اقدامات مشترک است. ظرفیت هایی که شاید بسیاری از آنها در شرایط عادی از وضع خوبی برخوردار نباشد.
این مقاله در دوره یک شماره ۲ ویژه نامه پیامدهای شیوع ویروس کرونا_کووید ۱۹ در نشریه ارزیابی تاثیرات اجتماعی به چاپ رسیده است.
