اوین نامه کیهان ۲۸آبان ۱۴۰۴
گزارش اوین نامه کیهان از آخرین آرایش سیاسی عراق
پیروزی چشم گیر
ائتلاف شیعیان در انتخابات پارلمانی عراق
ذوق زدگی زود هنگام اوین نامه کیهان سربازجو شریعت نداری ناشی ازپیروزی چشم گیر ائتلاف شیعیان در انتخابات پارلمانی عراق که نه ۵۷٪ همه واجدین شرایط رأی دادن عراقی که درصد آرای جریانان رقبای این انتخابات بوده است . بنابراین گذشته ازآنکه باندهای این ائتلاف نامزد واحد برای نخست وزیری ندارند چون یک دست نیستند . چون امکان ائتلاف برخی ازشیعیان با کرد ها وسنی ها و... برای توافق محور نامزد نخست وزیر وجوددارد. ازسوی دیگر همانگونه که هیچ یک از گروه های مسلح عراقی زیر کنترل سپاه تروریست قدس در جنگ خفت بار وتحقیرآمیز پرتلفات وخسارات ۱۲ روزه به نفع رژیم تروریست وجنگ افروز ولایت فقیه حمایت نکردند. چون هیچ اقدام تروریستی علیه اسراییل وآمزیکا نکردند . بنابراین با تضعیف حزب الله لبنان وحماس وسقوط بشار اسد جنایتکار درسوریه امکان ندارد که عراق برای استقلال و منافع خود و تقویت ایجاد رابطه باآمریکا واروپا و... همچون قبل وابستگی به رژیم تروریست وجنگ افروز ولایت فقیه برای پیگیری اهدافش درعراق ومنطقه را ادامه دهد . درست برخلاف ا دعای اوین نامه کیهان سربازجوشریعت نداری که محور این انتخابات از موضع ذوق زدگی چنین گزارش داده است:چارچوب هماهنگی نیروهای سیاسی شیعه عراق» در نشستی در بغداد اعلام کرد که این ائتلاف، فراکسیون اکثریت پارلمانی است. این ائتلاف حدود 58درصد از کرسی‌ها را به خود اختصاص داد تا «پیروزی» و «اتحاد» ائتلاف شیعی را، به طور همزمان به نمایش بگذارد.در ۱۱ نوامبر ۲۰۲۵ (20 آبان سال جاری)، در حالی که عراق در سایه‌های جنگ غزه و تنش‌های منطقه‌ای و توطئه‌های خارجی تنفس می‌کرد و خیابان‌های بغداد هنوز زخم‌های ناآرمی‌های ۲۰۱۹ را بر تن داشت، ششمین انتخابات پارلمانی پس از سقوط «صدام» با استقبال خوب واجدین شرایط برگزار شد؛ انتخاباتی که قدرت‌های غربی، عبری و برخی پایتخت‌های عربی حاشیه خلیج‌فارس با تمام قوا برایش نقشه کشیده بودند تا با تزریق میلیون‌ها دلار به فهرست‌های خاص، کارزار‌های رسانه‌ای گسترده از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای واشنگتنی و لندنی، فشار بر رهبران محلی و عشایر، و حتی تحریک ناامنی‌های هدفمند در مناطق مرکزی، مشارکت را به زیر ۴۰درصد برسانند و اکثریت شیعی را تکه‌تکه کنند تا عراق را عملاً به یک دست‌نشانده بدل شود. اما بیش از ۱۱٫۲میلیون عراقی از ۲۰میلیون واجد شرایط - با نرخ مشارکت 57درصد -انگشتان‌شان را به جوهر بنفش آغشته کردند، رقمی‌که بالاتر از انتخابات ۲۰۲۱. نتیجه؟ ائتلاف‌های شیعی، از جمله ائتلاف الإعمار والتنمية به رهبری نخست‌وزیر با ۴۶ کرسی، ائتلاف دولت قانون نوري المالكي با ۲۹ کرسی، و دیگران مانند فتح و عزم، در مجموع بیش از ۱۸۰ کرسی از ۳۲۹ کرسی مجلس را به چنگ آوردند (حدود ۵۵درصد)، و در آن سو نیز سنی‌ها حدود ۷۷ کرسی و کردها ۵۶ کرسی کسب کردند. این یعنی ضربه‌ای مهلک به تمام آن توطئه‌های پنهان که می‌خواستند عراق را از اراده اکثریتش جدا کنند.چارچوبی که فراکسیون اکثریت شد.نتایج نهائی و قطعی انتخابات عراق: چارچوب هماهنگی شیعیان با ۱۸۵ کرسی از ۳۲۹ کرسی پارلمان، مسئولیت پیشنهاد نخست‌وزیر را برعهده خواهد داشت. چنان‌که اشاره شد، کرسی‌ها این‌طور تقسیم شده است: توسعه و سازندگی ۴۶ کرسی؛ دولت قانون ۲۹ کرسی؛ صادقون ۲۷ کرسی؛ تقدم ۲۷ کرسی و... اما این نتایج چه چیزی را هویدا می‌کند؟ در سطور پیش‌رو، با مروری بر نظرات برخی از تحلیلگران، می‌کوشیم تا این پرسش را پاسخ دهیم. «حنان الفتلاوی»، فعال سیاسی و نماینده ی پارلمان عراق، گفته است: «برخی روی فروپاشی چارچوب هماهنگی و تبدیل آن به دو جناح شرط‌بندی و رویاپردازی می‌کردند، اما خوشبختانه شرط‌بندی آنان شکست خورد و اکنون چارچوب با حضور همه جناح‌هایش گرد هم آمده تا بزرگ‌ترین بلوک را تشکیل دهد.» برخی با توجه به این انتخابات می‌گویند که برگزاری موفقیت‌آمیز انتخابات پارلمانی عراق، پیروزی چشمگیر ائتلاف‌های شیعه نزدیک به ایران و هماهنگی قابل‌توجه آنها برای معرفی نخست‌وزیر، نفوذ سیاسی دولت ترامپ را به نسبت شش سال قبل کمتر می‌کند. حتی «دویچه‌وله» در این‌باره در گزارشی اعلام کرد: «ائتلاف شیعیان هوادار ایران، بزرگ‌ترین فراکسیون پارلمان عراق را تشکیل داد.» برخی از کارشناسان می‌گویند که در این انتخابات شاهد چند چیز بودیم: فزایش مشارکت در انتخابات؛ شکست تحریم صدر؛ افزایش اقبال گروه‌های وابسته به حشدالشعبی و همسو با مقاومت؛ کاهش کرسی‌های جریان بارزانی که به تعهد به آمریکا و ارتباط با اسرائیل شهره است؛ حذف همه چهره‌های ضد مقاومت و... به نظر هدف این بود: شکستن یکپارچگی سیاسی شیعیان عراق و تبدیل آنها از یک «اکثریت منسجم و تصمیم‌گیر» به چندین «جریان کوچک، پراکنده و در حال رقابت دائمی با یکدیگر»، طوری که دیگر هیچ‌گاه نتوانند فراکسیون اکثریت پارلمانی تشکیل دهند یا نخست‌وزیر دلخواه خودشان را به قدرت برسانند؛ حالا این هدف محقق نشده است!
