فرارو- بی شک معروف ترین عکس های آنتوان سوریوگین که
پیش از این بارها به نمایش درآمده عکس های او از دراویش و گدایان است. به گزارش سرویس عکس و تاریخ فرارو، دراویش و
گدایان یکی از سوژه های جذاب برای عکاسی آنتوان سوریوگین بوده‌اند تا آنجا که در
بسیاری مواقع انها را به استودیوی عکاسی خود می‌آورده تا نور و ترکیب بندی آنطور
که دلخواهش بوده تنظیم و عکس بگیرد. می گویند
در ایران زمان قاجار راه‌های ورودی و خروجی شهر، بیغوله‌ها، کلبه‌های گلی، زاغه‌ها
محل تجمع گدایان گرسنه و بیماری بوده که از هر رهگذری تقاضای کمک می کرده‌اند چیزی
که در میان خاطرات سیاحان از ایران بارها به آن اشاره شده است."مارچینو" یکی از سیاحانی که در سال 1918
میلادی دیدن کرده است در کتاب خاطرات خود می‌نویسد: من با چشمان خود جنازه گدایانی
را دیدم که از گرسنگی و بینوایی در میادین عمومی پایتخت افتاده بودند. "یودرکوف" روسی نیز در بیان وجود تکدی گری
در عصر قاجار معتقد است، آنچه که بیش از هر چیز دیگری موجب گدایی مردم و درخواست
صدقه از دیگران می‌شود عدم وجود کار و اشتغال است: این طبقه محروم را به چه کاری
می‌توان سرگرم کرد؟ به چه وسیله‌ای می‌توان روزی این طبقه را تامین کرد؟ در صورتی
که به دلایلی نمی‌توانند زندگی خود را تامین کنند. با این همه اما معلوم نیست که کثرت گدایان و
دراویش و فقر و گرسنگی باعث این سوژه یابی شده یا شمایل متفاوت این قشر سوژه
مناسبی از نگاه عکاس تلقی می شده است؛ اما هرچه بوده عکس های دراویش و گدایان در
میان مجموعه باقی مانده از عکس های آنتوان بیش از بقیه به چشم می‌آید.
