خبر ويژه
اگر به دانشگاه اعتماد داشتيد 3 هزار بورسيه را متهم نمي كرديد 7 تیر – 95
اگر به دانشگاه اعتماد داشتيد 3 هزار بورسيه را متهم نمي كرديد 7 تیر – 95
اوین نامه ی سربازجو شریعت نداری برای
اینکه لبیک به خامنه
ای گفته باشد وباخوش رقصی از نظرات
خامنه ای علیه دانسجویان واساتتید دردانشگاه ها که متهم به نفوذی دشمن شده اند حمایت و دفاع کرده باشد . لذا تلاش کرده است در پاسخگویی انتقادی به سخنان اخیر روحانی در مورد
دانشگاه ها ودانشجویان ، در سنگر خامنه ای
یکه تازی علیه ی روحانی کند .بنابراین
ازدانشجو های اطلاعاتی- امنیتی بورسیه ای دوران احمدی نژاد که به خارج اعزام شدند حمایت کرده تا چماق علیه
روحانی کند وخطاب به وی بگویذ اگر به دانشگاه اعتماد
داشتيد 3 هزار بورسيه را متهم نمي كرديد . یعنی بیش از 3 میلیون دانشجو یان دانشگاه
ها به اندازه 3 هزارد انشجویان بورسیه ای ارجحیت ندارد که نه از آزادی بیان برخوردارنیستند که از سوی دانشجویان بسیجی یا گروهه ای فشار به شدت زیر فشار هستند و تهدید می شوند؟
پاسخ هاي رئيس جمهور، افکار عمومي را اقناع نمي کند. تيم رسانه اي دولت در دسته بندي مطالبات و پاسخ نقدها دچار مشکل است.
روزنامه رسالت در نقد سخنان اخير رئيس جمهور در ديدار با اساتيد دانشگاه ها نوشت: رئيس جمهور محترم در ديدار با اساتيد دانشگاه ها و پزشکان نکاتي را بيان داشتند که قابل تامل است. از جمله «چرا ما به دانشگاه اعتماد نمي کنيم، بعد مي خواهيم دانشگاه به ما اعتماد کند؟» مخاطب اين سخن رئيس جمهور کيست؟ چه کسي يا کساني به دانشگاه و دانشجو اعتماد ندارد؟ رئيس جمهور محترم در آغازين روزهاي رياست جمهوري اش، بحث بورسيه ها را مطرح کردند و با صداي بلند در يک محفل دانشگاهي فرمودند «بورسيه و ما ادراک مالبورسيه؟» ايشان با همصدايي با برخي روزنامه ها که صلاحيت سه هزار بورسيه دولت قبل را زير سوال بردند، عملاعدم اعتماد خود را به صدها نفر از نخبگان علمي دانشگاه که موفق به کسب بورسيه شدند، ابراز کردند. در بررسي ها مشخص شد از سه هزار بورسيه کمتر از دويست نفر مشکل دارند. اگر حس اعتماد به دانشگاه، استاد و دانشجو بود، چنين سخني به ميان نمي آمد.
محمدکاظم انبارلويي با اشاره به اين سخن روحاني که مي گويند: «اگر اساتيد ما با اساتيد ديگر کشورها ارتباط داشته باشند ممکن است خطراتي کشور را تهديد کند، بايد اين رابطه را قطع کرد! نمي توان درهاي کشور را بست و انتظار پيشرفت اقتصادي و علمي داشت!» پرسيد؟ چه کساني مي گويند اساتيد ما با اساتيد ديگر کشورها ارتباط نداشته باشند؟ چه شاني در تصميم گيري ها دارند؟ اساتيد دانشگاه هاي ما که موتور پيشرفت علمي کشور هستند، در سطح جهاني مطرحند. رکوردهاي اعجاب انگيزي در رشد علمي هم در منطقه و جهان به جا گذاشته اند. اينها هيچ گاه و هيچ وقت نگفته اند کسي مانع ارتباطات ما با جهان بوده است. اگر نهادهاي امنيتي کشور دقت هايي دارند، مثلادر رصد جنگ نرم آمريکا مي رسند به فردي به نام «جفري ديويد ساکس» مشاور جرج سوروس که فعال در انقلاب هاي رنگي بود و مي بينند او به تهران آمده و با محافل دانشگاهي ما تحت پوشش هاي خاص تماس مي گيرد، اين مصداق آن نيست که رئيس جمهور محترم مي فرمايد: بالاخره ما يک جامعه آزاد هستيم، اخبار درز پيدا مي کند ولو نهادهاي امنيتي آن را فاش نمي کنند، اما براي دانشجو و استاد و دانشگاه بايد يک مقدار هوش سياسي قائل باشيم. خبر ورود يا ارتباط با چنين افرادي به رسانه هاي مستقل درز پيدا مي کند و واکنش هايي پديد مي آورد. اسم اين واکنش را نمي شود مخالفت در ارتباط با اساتيد خارج کشور دانست. اگر پيشرفتي هم قرار است صورت گيرد قطعا از طريق مشاور سوروس امکان پذير نيست. دانشجو و دانشگاه و نخبگان بين مفهوم «نفوذ» و «پيشرفت علمي» تفکيک قائل هستند.
آقاي روحاني گفته است «برخي، از شرايط و گشايشي که براي کشور ايجاد شده عصباني هستند. چرا هر روز يک مشکلي را در فضاي رسانه ها براي دولت به وجود مي آورند؟»
اگر تجار و بازرگانان و نخبگان جامعه و مردم، دستاوردهاي برجام را طلب کنند، به بدعهدي آمريکا اعتراض کنند و خواهان فعاليت بيشتر دولت در استيفاي حقوق ملت باشند، بايد گفته شود؛ «برخي، از شرايط و گشايشي که براي کشور ايجاد شده عصباني هستند؟!»
اين شرايط و گشايش واقعا براي کيست؟ براي ما يا براي آمريکايي ها؟ اين سوالي است که در سطح و عمق افکار عمومي وجود دارد.
پاسخ هاي رئيس جمهور به شرح آنچه رفت، افکار عمومي را اقناع نمي کند. تيم رسانه اي دولت در دسته بندي مطالبات افکار عمومي رسانه ها دچار مشکل رصد کردن است. هر نقدي را با اين توهم که توطئه اي يا اتاق فکري عليه دولت در کار است ارزيابي مي کنند و در طراحي پيام هاي اقناع کننده و سرويس دهي به رئيس جمهور دچار مشکل هستند. به جاي پاسخگويي، نيت خواني مي کنند. در اين مورد هم به بيراهه مي روند. اکنون بيش از دوسوم رسانه هاي مکتوب کشور در اختيار دولت است. فضاهاي مجازي داخل و خارج يکصدا از دولت حمايت مي کنند. چرا از اين ابزار استفاده نمي شود؟ دولت در طراحي پيام اقناع کننده افکار عمومي دچار مشکل است. اتاق فکر رسانه اي دولت در تمييز نقد مشفقانه و نقد تخريب کننده، مشکل دارد. اين دو را با هم قاطي مي کند.
پاسخ هاي رئيس جمهور، افکار عمومي را اقناع نمي کند. تيم رسانه اي دولت در دسته بندي مطالبات و پاسخ نقدها دچار مشکل است.
روزنامه رسالت در نقد سخنان اخير رئيس جمهور در ديدار با اساتيد دانشگاه ها نوشت: رئيس جمهور محترم در ديدار با اساتيد دانشگاه ها و پزشکان نکاتي را بيان داشتند که قابل تامل است. از جمله «چرا ما به دانشگاه اعتماد نمي کنيم، بعد مي خواهيم دانشگاه به ما اعتماد کند؟» مخاطب اين سخن رئيس جمهور کيست؟ چه کسي يا کساني به دانشگاه و دانشجو اعتماد ندارد؟ رئيس جمهور محترم در آغازين روزهاي رياست جمهوري اش، بحث بورسيه ها را مطرح کردند و با صداي بلند در يک محفل دانشگاهي فرمودند «بورسيه و ما ادراک مالبورسيه؟» ايشان با همصدايي با برخي روزنامه ها که صلاحيت سه هزار بورسيه دولت قبل را زير سوال بردند، عملاعدم اعتماد خود را به صدها نفر از نخبگان علمي دانشگاه که موفق به کسب بورسيه شدند، ابراز کردند. در بررسي ها مشخص شد از سه هزار بورسيه کمتر از دويست نفر مشکل دارند. اگر حس اعتماد به دانشگاه، استاد و دانشجو بود، چنين سخني به ميان نمي آمد.
محمدکاظم انبارلويي با اشاره به اين سخن روحاني که مي گويند: «اگر اساتيد ما با اساتيد ديگر کشورها ارتباط داشته باشند ممکن است خطراتي کشور را تهديد کند، بايد اين رابطه را قطع کرد! نمي توان درهاي کشور را بست و انتظار پيشرفت اقتصادي و علمي داشت!» پرسيد؟ چه کساني مي گويند اساتيد ما با اساتيد ديگر کشورها ارتباط نداشته باشند؟ چه شاني در تصميم گيري ها دارند؟ اساتيد دانشگاه هاي ما که موتور پيشرفت علمي کشور هستند، در سطح جهاني مطرحند. رکوردهاي اعجاب انگيزي در رشد علمي هم در منطقه و جهان به جا گذاشته اند. اينها هيچ گاه و هيچ وقت نگفته اند کسي مانع ارتباطات ما با جهان بوده است. اگر نهادهاي امنيتي کشور دقت هايي دارند، مثلادر رصد جنگ نرم آمريکا مي رسند به فردي به نام «جفري ديويد ساکس» مشاور جرج سوروس که فعال در انقلاب هاي رنگي بود و مي بينند او به تهران آمده و با محافل دانشگاهي ما تحت پوشش هاي خاص تماس مي گيرد، اين مصداق آن نيست که رئيس جمهور محترم مي فرمايد: بالاخره ما يک جامعه آزاد هستيم، اخبار درز پيدا مي کند ولو نهادهاي امنيتي آن را فاش نمي کنند، اما براي دانشجو و استاد و دانشگاه بايد يک مقدار هوش سياسي قائل باشيم. خبر ورود يا ارتباط با چنين افرادي به رسانه هاي مستقل درز پيدا مي کند و واکنش هايي پديد مي آورد. اسم اين واکنش را نمي شود مخالفت در ارتباط با اساتيد خارج کشور دانست. اگر پيشرفتي هم قرار است صورت گيرد قطعا از طريق مشاور سوروس امکان پذير نيست. دانشجو و دانشگاه و نخبگان بين مفهوم «نفوذ» و «پيشرفت علمي» تفکيک قائل هستند.
آقاي روحاني گفته است «برخي، از شرايط و گشايشي که براي کشور ايجاد شده عصباني هستند. چرا هر روز يک مشکلي را در فضاي رسانه ها براي دولت به وجود مي آورند؟»
اگر تجار و بازرگانان و نخبگان جامعه و مردم، دستاوردهاي برجام را طلب کنند، به بدعهدي آمريکا اعتراض کنند و خواهان فعاليت بيشتر دولت در استيفاي حقوق ملت باشند، بايد گفته شود؛ «برخي، از شرايط و گشايشي که براي کشور ايجاد شده عصباني هستند؟!»
اين شرايط و گشايش واقعا براي کيست؟ براي ما يا براي آمريکايي ها؟ اين سوالي است که در سطح و عمق افکار عمومي وجود دارد.
پاسخ هاي رئيس جمهور به شرح آنچه رفت، افکار عمومي را اقناع نمي کند. تيم رسانه اي دولت در دسته بندي مطالبات افکار عمومي رسانه ها دچار مشکل رصد کردن است. هر نقدي را با اين توهم که توطئه اي يا اتاق فکري عليه دولت در کار است ارزيابي مي کنند و در طراحي پيام هاي اقناع کننده و سرويس دهي به رئيس جمهور دچار مشکل هستند. به جاي پاسخگويي، نيت خواني مي کنند. در اين مورد هم به بيراهه مي روند. اکنون بيش از دوسوم رسانه هاي مکتوب کشور در اختيار دولت است. فضاهاي مجازي داخل و خارج يکصدا از دولت حمايت مي کنند. چرا از اين ابزار استفاده نمي شود؟ دولت در طراحي پيام اقناع کننده افکار عمومي دچار مشکل است. اتاق فکر رسانه اي دولت در تمييز نقد مشفقانه و نقد تخريب کننده، مشکل دارد. اين دو را با هم قاطي مي کند.
