اضافه شدن دو فیزیکدان هسته‌ای به میز
مذاکره دیپلمات‌ها که هر دوی آنها در دهه 1970 میلادی در دانشگاه ام‌آی‌تی آمریکا
مشغول تحقیق روی پروژه‌های فیزیک هسته‌ای بودند، جانی تازه به مذاکرات ژنو بخشیده
است و امیدها به حصول توافق هسته‌ای را جدی‌تر کرده است. ارنست
مونیز، وزیر انرژی ایالات‌متحده به همراه جان کری، وزیر خارجه در دور جدید مذاکرات
هسته‌ای با ایران حضور دارد. اما
مونیز کیست؟ او در سال 1944 در فال ریور ماساچوست به دنیا آمد. پدر و مادر وی
مهاجران پرتغالی بودند که از جزایر سائو میگوئل در آزروس به آمریکا آمده بودند.
مونیز تحصیلات متوسطه را در دبیرستان دارفی در فال ریور به اتمام رساند و در
دبیرستان رئیس باشگاه ریاضی بود. او
در سال 1962 از کالج بوستون با درجه ممتاز لیسانس فیزیک را اخذ کرد و در سال 1972
از دانشگاه استنفورد، در رشته فیزیک نظری مدرک دکترایش را کسب کرد. در سال 1973 به
دانشگاه ام‌آی‌تی رفت و در سال‌های 1991 تا 1995 رئیس دپارتمان فیزیک بود و مدیر
مرکز شتاب دهنده خطی بیتس بود و همچنین یکی از روسای شورای پژوهشی دانشگاه ام‌آی‌تی
هم بوده است.مونیز
در دانشگاه ام‌آی‌تی، استاد فیزیک و سیستم‌های مهندسی است. وی در سال‌های 1995 تا
1997، مدیر دفتر علم و تکنولوژی رئیس‌جمهور در دوران بیل کلینتون بود. سپس در سال‌های
1997 تا 2001 و اواخر دولت کلینتون معاون وزیر انرژی شد. در این سمت وی مسوول
نظارت بر برنامه‌های علمی بود و یک بررسی جامع بر ذخایر سلاح‌های هسته‌ای را
مدیریت کرد. در
این زمان وی مذاکره‌کننده ویژه وزیر در رابطه با وضعیت مواد هسته‌ای با روسیه بود.
مونیز در این سال‌ها نقش عمده‌ای در تعیین سیاست‌های انرژی داشت. وی در سال 1998
از نشت نزدیک به یک میلیون گالن مواد رادیواکتیو جلوگیری کرد و یک سال بعد توانست
با اصلاح یک اشتباه 16 ساله در زمینه هزینه‌ها، نیم میلیارد دلار صرفه‌جویی کند. در
سال 2009 با شروع به فعالیت دولت باراک اوباما وی به عضویت شورای مشاوران علم و
تکنولوژی دفتر اوباما درآمد. پس از استعفای استیون چو از وزارت انرژی، اوباما،
مونیز را برای این سمت معرفی کرد و سنا در 16 می2013 با 97 رای موافق و بدون رای
مخالف صلاحیت وی را برای تصدی این پست تایید کرد. مونیز
حامی استفاده از انرژی هسته‌ای به جای سوخت‌های فسیلی است. بعد از حادثه نیروگاه
هسته‌ای فوکوشیمای ژاپن در اوایل سال 2011، مونیز گفت این اشتباه است که این حادثه
را به معنای پایان انرژی هسته‌ای بدانیم. مونیز
در این باره می‌نویسد: «امنیت و هزینه باید در ساخت نیروگاه‌های بزرگ درنظر گرفته
شود، چون آنها ارزان‌تر، امن‌تر و با کارآیی بیشتری هستند. اگر هم‌اکنون کشور،
تکنولوژی‌های جدید را اختراع نکند، آمریکایی‌ها در آینده افسوس خواهند خورد.» وی
در ادامه می‌گوید: «واشینگتن باید یک طرح داشته باشد تا در این دهه تعدادی از
تاسیسات رآکتورها را بازسازی کند و همچنین باید از تکنولوژی‌های جدید حمایت شود.»
