۱۵ سال جنگ و وحشت
در خاورمیانه؛ رهاورد «جنگ آمریکا علیه تروریسم» 21 شهریور
– 95
شرایط جنگ و وحشت در خاورمیانه نتیجه ی اعمال سیاست خائنانه و جنایتکارانه جنگ افروزانه بوش وبلر است .چون پس از اشغال نظامی افغانستان وعراق که باهمکاری رژیم وارونه ی ولایت فقیه انجام گرفت به جای قول کاذب آزادی ودمکراسی وصلح در این دوکشور جنگ فرقه ای وناامنی وبی ثباتی وقبیله وعشیره گرایی جایگزین گردید .چون بانخست وزیر کردن مزدور ودست نشانده نوری مالکی مزدور و هموار کردن فضای عراق برای جولان دادن سپاه قدس، عراق به کانون صدور تروریسم به منطقه تبدیل گردید .درادامه موجب پیدایش درعراق وسوریه شد وداعش تبدیل به تهدید جدی صلح امنیت منطقه واروپا وحتی آمریکا شد. بنابراین تا تلاش همه جانبه برای تغییر حکومت دمکراتیک در ایران نشود نه خاورمیانه روی صلح وامنیت به خود نمی بیند که هرروز تهدید صلح وامنیت اروچا هم بیشتر می شود.
فارغ از پشت پرده
حملات یازده سپتامبر، این حادثه برای خاورمیانه چیزی نداشت جز گسترش ناآرامی، بی‌ثباتی
و میلیون‌ها کشته و مجروح غیرنظامی که به بهانه جنگ با تروریسم قربانی شدند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، یازده سپتامبر سال 2001
برخورد دو هواپیمای مسافربری با برج‌های دو قلوی نیویورک آغازگر لشگرکشی آمریکا به
خاورمیانه با شعار «جنگ علیه تروریسم» شد.
اندکی پس از آن حادثه
جنگنده‌های آمریکایی ابتدا راهی افغانستان شدند و دو سال بعد از اشغال افغانستان
به سمت عراق حرکت کردند.
فارغ از پشت پرده
این حملات، انگیزه مهاجمین، ارتباط آن‌ها با عربستان و فرضیه‌هایی که در مورد نحوه
انجام آن وجود دارد، حادثه یازده سپتامبر برای خاورمیانه چیزی نداشت جز گسترش
ناآرامی، بی‌ثباتی و میلیون‌ها کشته و مجروح غیرنظامی که به بهانه جنگ با تروریسم،
قربانی شدند.
«رد فلگ» تحلیلگر
پایگاه «گلوبال ریسرچ» در این رابطه نوشته است: «سپتامبر امسال پانزدهمین سالی است
که ایالات‌متحده از حمله به مراکز تجارت جهانی به عنوان توجیهی برای تحمیل خشونت و
وحشت به مردم خاورمیانه استفاده می‌کند. «جنگ علیه ترور» که چند هفته پس از این
حملات توسط دولت جورج بوش به راه افتاد، نشانگر وحشی‌گری عریان سرمایه‌داری
آمریکایی است. این وحشی‌گری اکنون به فراتر از مرزهای افغانستانی کشیده شده که
برای نخستین بار مورد تهاجم قرار گرفت. این خشونت منفور اکنون در عراق، پاکستان،
یمن و فراتر از آن نیز قابل مشاهده است. این جنگ‌ها هرگز با هدف توسعه دموکراسی یا
تحقق حقوق بشر نبوده، بلکه صرفا در راستای گسترش قدرت آمریکا بوده است.»
واشنگتن از این حملات
برای خود فرصتی ساخت تا با اشغال و تغییر شکل خاورمیانه ذخایر نفتی این منطقه را
به دست گرفته و از آن به عنوان اهرم فشار اقتصادی علیه دشمنان خود بهره برده و
سودآوری و هژمونی آینده اقتصاد خود را تضمین نماید. شهر فلوجه در عراق از زمان
اشغال این کشور در سال 2003 توسط ارتش آمریکا، سه بار با خاک یکسان شد. نظامیان
آمریکایی هفته‌ها مردم این شهر را از زمین و هوا مورد هدف قرار داده و نهایتا نیز
از فسفر سفید برای قتل عام آنان استفاده کردند.
طبق گزارش تحقیقاتی
دکتر «کریس بازبی» با عنوان «سرطان، مرگ و میر و تولد نوزادان در فلوجه»، قرار
گرفتن مردم این شهر در معرض اورانیوم ضعیف‌شده موجود در تسلیحات آمریکایی نرخ
سرطان در بزرگسالان را چهار برابر افزایش داده است. بین سال‌های 2004 تا 2010، نرخ
ابتلا به سرطان بین کودکان، دوازده برابر حد معمول شده است. این گزارش همچنین نشان
می‌دهد که تبعات جسمی این حملات برای اهالی فلوجه از تبعات حملات شیمیایی به
هیروشیما و ناکازاکی به مراتب بیشتر بوده است. تعداد زیادی از نوزادان عراقی با
نقایص جسمانی متعدد، شدید و نادر متولد می‌شوند؛ نقایصی که حتی نامی پزشکی نیز
برای آن‌ها وجود ندارد.
پنج سال پس از اعلام
خروج کامل ارتش آمریکا از عراق، دیده‌بان حقوق بشر از گرسنگی و فقر شدید اهالی
باقی مانده در فلوجه خبر داد. بسیاری از آن‌ها مجبور به ترک منازل خود و فرار از
شهر بوده و اکنون در اردوگاه‌های آوارگان ساکن هستند. بعضی از مردم فلوجه تجربه
تلخ حضور در زندان بدنام «ابوغریب» را هرگز فراموش نمی‌کنند.
تلفات انسانی
در مارس 2015، یک
نهاد پزشکی تعداد تلفات انسانی مستقیم یا غیرمستقیم «جنگ علیه ترور» را اینگونه
برآورد کرد: حدود 1 میلیون نفر در عراق، 220 هزار تن در افغانستان و 80 هزار تن در
پاکستان؛ مجموعا 1.3 میلیون نفر. این آمار، آماری محافظه‌‌کارانه بوده و تعداد
واقعی کشته‌های انسانی نزدیک به دو میلیون نفر است.
باراک اوباما با
شعار پایان‌دادن به جنگ‌های خاورمیانه در انتخابات سال 2008 به پیروزی رسید. در
عوض این رییس‌جمهور برنده جایزه صلح نوبل هجوم نظامی در افغانستان را تشدید و
عملیات‌های خود در پاکستان، یمن، سومالی، سوریه و لیبی را نیز آغاز کرد. اوباما
همچنین استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین را نیز در دستورکار خود قرار داد.
