تطبیبان بشریت 11خرداد-99
شاید برخی بگویند در موضوع کرونا ما دقیقا می‌دانیم با چه چیزی طرف هستیم و از مرحله کشف گذشته‌ایم اما به واقع چنین نیست و درست به همین علت است که در بحث تهیه واکسن پیشگیری و داروی تحلیل‌دهنده عوارض بیماری، دنیا هنوز در حال طی کردن نخستین قدم‌هاست.
به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: «این روزها یکی از سوالاتی که اذهان را به خود مشغول کرده این است که چرا با وجود وعده‌های داده شده مبنی بر از بین رفتن ویروس کرونا در گرما حالا که مشغول تجربه هوایی تابستانی در آخرین ماه از بهار هستیم، همچنان کرونا می‌تازد و حتی تهدید آن در مناطق گرمسیری - به طور مثال جنوب ایران - بیش از پیش احساس می‌شود؟ فارغ از این که در اوان شیوع این بیماری، برخی پژوهشگران پیشگویی‌ها درباره «سرمازی»بودن ویروس کرونا و مقاومت پایین آن نسبت به گرمای هوا را فقط در حد نظریه پذیرفته بودند و به مردم توصیه می‌کردند روی این شایعات علمی حساب نکنند، همین محقق‌نشدن فرضیه آسیب‌پذیری ویروس کرونا در گرما ثابت کرد که انسان همچنان در قدم‌های نخست شناخت این بیماری قرار دارد و راه درازی تا احاطه کامل بر رفتارهای این ویروس در پیش است.
میکروبیولوژیست‌ها بهتر از هر کس دیگری می‌دانند که سخت‌ترین مرحله در مبارزه با یک بیماری کشف عامل بیمارکننده است. شاید برخی بگویند در موضوع کرونا ما دقیقا می‌دانیم با چه چیزی طرف هستیم و از مرحله کشف گذشته‌ایم اما به واقع چنین نیست و درست به همین علت است که در بحث تهیه واکسن پیشگیری و داروی تحلیل‌دهنده عوارض بیماری، دنیا هنوز در حال طی کردن نخستین قدم‌هاست. زمانی بود که بیماری‌ها زمین را به تسخیر خود درآورده بودند و بیشتر از هر خونریز دیگری در تاریخ، از اسکندر گرفته تا هانیبال، انسان‌ها را به سینه خاک می‌فرستادند. بیماری‌هایی که آدمی هیچ شناختی از آنها نداشت و چون منشأشان را نمی‌دانست، بُعدی ماوراءالطبیعه برایشان در نظر می‌گرفت و حتی برای تسلی خویش خشم خدایان را در زمره علل آنها قرار می‌داد. این بود تا وقتی که آنتونی فان لیوونهوک هلندی در اوایل قرن ١٨ میلادی نخستین میکروسکوپ جهان را ساخت و با کمک مصنوع خود به تأثیر موجودات ریز و نادیدنی در بیمارکردن انسان‌ها پی برد. بعد از او این لویی پاستور بود که وجود میکروارگانیسم‌ها را جدی گرفت و برایشان در مرگ‌ومیر انسان‌ها سهمی عمده قائل شد. بعد از راهی که فان لیوونهوک باز کرد و جدیتی که پاستور در تبیین نظریه سلف هلندی خود به خرج داد، حالا دیگر «عامل بیماری‌زا» هویت مجزا و دهشتناک خود را بازیافته بود. از این پس بود که دانشمندان به این نتیجه رسیدند برای کشف دلیل ناخوشی و مرگ بیماران نباید اجنه را مقصر بدانند و فقط کافی است عامل بیماری‌زا را که میکروب، ویروس، باسیل یا باکتری است بیابند.
با این کشف روند شناسایی امراض و پروسه درمان سرعتی غیر قابل باور یافت که بی‌شک یکی از موتورهای محرک این انقلاب علمی را لویی پاستور میکروبیولوژیست شهیر فرانسوی باید به شمار آورد. امروزه از پاستور به عنوان شافی بسیاری از بیماری‌های واگیر یاد می‌شود کمااینکه ١٣٩ سال پیش در چنین روزی یعنی سی‌ویکم می ١٨٨١ میلادی هم او با کشف عامل بیماری مهلک سیاه‌زخم، قدم دیگری در وادی تلاش برای عافیت بشر برداشت و نام خود را برای همیشه در تارک افتخارات پزشکی جهان جاودان ساخت.»
