توجیهاتی برای حمله به ایران10-مرداد-1401
علی مندنی‌پور طی یادداشتی در شماره امروز اعتماد با عنوان توجیهاتی برای حمله به ایران نوشت: در این یادداشت به برخی اظهارات سفیر وقت عراق در مصاحبه سال ۹۰ با اعتماد پاسخ داده می‌شود: اسناد معتبرِ موجود در آرشیو وزارت امور خارجه و نیز وزارت دفاع جمهوری اسلامی ایران از این واقعیت تلخ حکایت دارد که ارتشِ عراق قبل از آغازِ جنگ، بیش از ۶۳۷ بار به وسیله آتش توپخانه زرهی و بمباران هوایی، مناطق مرزی، اراضی، پاسگاه‌ها، دهات و شهر‌های مرزی ایران را مورد تهاجم قرار داده است که از آن میان، نقضِ حریم هوایی ایران به تعداد ۱۸۲ بار در فاصله زمانی مارس ۱۹۷۹ تا سپتامبر ۱۹۸۰ است. شایان یادآوری است که هدف از انجام این‌گونه اقدامات و تجاوزات تحریک‌آمیز، وادار کردن ایران به واکنش متقابل و مالا توجیه تجاوز و حمله سراسری و گسترده خود به سرزمین ایران بوده است! عالیجناب؛ به خوبی واقفید، نقض یکجانبه عهدنامه ۱۹۷۵ الجزایر و الحاقیه آن توسطِ دولت عراق ناقض مقررات و موازین بین‌المللی است و مغایرت آشکار دارد با بندها، مواد و اصولی از: اعلامیه سن پِطِرزبورگ ۱۸۶۸، کنفرانس اول لاهه ۱۸۹۹ موضوعِ مقررات جنگ، کنوانسیون لاهه ۱۸ اکتبر ۱۹۰۷ در ارتباط با حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات بین‌المللی، مواد ۱۰ (رفع تجاوز) و ۱۶ (مجازات توسل به زور) میثاق جامعه ملل ۱۹۱۹ (سلف سازمان ملل) پروتکل ۱۹۲۵ ژنو، در ارتباط با منع استفاده از گاز‌های خفه‌کننده سمی یا سایر گاز‌ها و وسایل باکتریایی، پیمان لوکارنو ۱۹۲۶ Trea Ty of Mutual Gurantee، مقدمه مصوبه جامعه ملل ۲۴ سپتامبر ۱۹۲۷ در ارتباط با حلِ اختلافاتِ مسالمت‌آمیز بین دولت‌ها. اصول سه‌گانه میثاق پاریس ۲۷ آگوست ۱۹۲۸ در ارتباط با منع صریح توسل به جنگ در اختلافات بین‌المللی. پیمان بریاند کلوگ ۱۹۲۸ Briend kellog pact، مواد: ۲ (منع توسل به قوه قهریه و به کار بردن زور در حل اختلافات بین‌المللی). ۳۳ -توسل به طرق مسالمت‌آمیز).
۳۷-در صورت عدم توفیق توسل به طرق مسالمت‌آمیز می‌بایستی اختلافات در نزد شورای امنیت مطرح شود. منشور سازمان ملل متحد ۱۹۴۷. پروتکل‌های الحاقی به کنوانسیون‌های ژنو ۱۹۴۹. قطعنامه شماره ب ۲۱۶۲ (۲۱) مورخه ۵ دسامبر ۱۹۶۲ مجمع عمومی سازمان ملل متحد. در ارتباط با منع استفاده از گاز‌های فلج‌کننده (تایید مجدد) قطعنامه ۱۹۷۴ سازمان ملل متحد.
پروتکل‌های الحاقی به کنوانسیون‌های ژنو ۱۹۴۹، با این توضیح که کنوانسیون‌های ژنو ۱۹۴۹ طی دو پروتکل ۱۹۷۷ تکمیل شد. - ماده۳۵: پروتکل شماره ۱- بند‌های یک و دو ماده ارتباط مستقیم با استفاده از موشک‌های زمین به زمین علیه شهر‌های بی‌دفاع دارد. - ماده ۴۲: در ارتباط با ممنوعیت حمله به اشخاصی که با چتر نجات از هواپیما فرود آیند. ماده ۴۵: حمایت از اشخاصی که در مخاصمات شرکت داشته‌اند. -ماده۴۸: قواعد اساسی در حمایت از اموال سکنه غیرنظامی. - ماده۴۹: راجع به «انتقال اجباری دسته‌جمعی یا انفرادی و نقل مکان اشخاص مورد حمایت از اراضی اشغال شده و غیره». -ماده۵۱: در حمایت از سکنه غیرنظامی.
- ماده ۵۳: درباره حمایت از مراکز فرهنگی.
- ماده ۵۴: درباره حمایت از تاسیسات لازم برای بقای سکنه غیرنظامی.
- ماده ۵۶: حمایت از سد‌ها و تاسیسات مشابه.
- ماده ۵۷: مربوط به اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از به مخاطره افتادن زندگی و اموال سکنه غیرنظامی.
- ماده۵۹: مربوط به ممنوعیت حمله به مناطق حفاظت نشده.
- ماده۶۳: راجع به حمایت کشوری در مناطقِ اشغالی.
- ماده ۷۶: در خصوص حمایت از زنان در قبال هر نوع سوءاستفاده، تجاوز، اعدام و....
در نتیجه آثار حقوقی مسوولیت رژیم عراق ناشی از اقدام به تحمیل جنگ به ایران را می‌توان به دو بخش
مسئولیت مدنی و مسوولیت جزایی تقسیم کرد:
نقضِ آشکار اصول اعتقادی و فقهی در مبحث قرارداد‌ها، وفای به عهد و تعهدات. ادامه دارد....
