اوستیا منطقه ای است که در دو طرف رشته
کوه های قفقاز واقع شده که مردمان این منطقه ایرانی تبار هستند و به زبان اوستیایی
یکی از زبان های ایرانی شرقی از خانواده هندواروپایی سخن می گویند. با وجود زیبایی
وصف ناپذیر این منطقه و مردم خونگرم و مهمانوواز این خطه، کمتر کسی از روس ها برای
استراحت به این نقطه سفر می کنند.به گزارش اسپوتنیک، در ایران به غیر از
کارشناسان حوزه روسیه و قفقاز، به ندرت کسی با این نام و این مردمان آشنایی دارد.
کم لطفی به این منطقه در روسیه دلایل تاریخی دارد و در ایران تنها دلیل آن بی
اطلاعی از وجود چنین گوهری در همسایگی ماست. اینجا سرزمینی است که
خود را ایرونی یا اِرونی می نامند و وقتی از محلی ها سوال می کنی به چه زبانی سخن
می گویید، در جواب می گویند به زبان ایرونی. آثار باستانشناسی و اشتراکات فراوان
فرهنگ این مردم با فلات ایران و آسیای مرکزی اثبات کننده نفوذ تیره های
هندواروپایی و سکاها بوده است. سکاها گروهی از تیره سرمت ها هستند که توانستند
نواحی گسترده ای از قفقاز شمالی یعنی دریای آزوف تا دریای مازندران را در اختیار
بگیرند. سرمت ها از دید اسطوره ای پسران سلم در شاهنامه فردوسی هستند که برادر
ایرانیان و تورانیان بوده اند. آلان ها در ادامهِ راه تیره های سکاها در قفقاز
شمالی، کم و بیش هزار سال دوام آوردند. از دید تاریخی و باستانشناسی، سکاها، سرمت
ها و آلان ها از هم جدا نبوده-اند. کوچ و زندگی کوچ نشینی بسیاری از تیره های
سکاها را وادار به تغییر مکان می کند، اما در سرزمین قفقاز مرکزی همیشه گروهی
ایرانی زبان به جای مانده اند. چشم انداز کوهستان های
اطراف با لایه های برفی از همان ابتدا زیبایی این منطقه را به رخ می‌کشد. دره
کورتاتینسک، دره داریال، دره کارمادون و دره خورشید هر یک منحصربفرد و زیبا، کو ها
به رنگ قهوه ای، سرمه ای و خاکی برافراشته و سربلند، مایه افتخار مردم این منطقه
هستند.
