روزی نامه ی حکومتی جمهوری اسلامی دو شنبه 12 بهمن ماه سال 1394
سر مقاله : روزی نامه ی جمهوری " ره توشه‌ای
که از امام داریم "
دوازدهم بهمن، سرآغاز دهه فجر انقلاب اسلامی هر ساله
یادآور دوران پرفراز و نشیبی است که این ملت با سلحشوری، هوشمندی و رشادت، پشت سر
گذاشت و طومار حاکمیت ستم شاهی را درهم پیچید و نهال انقلاب اسلامی را جایگزین آن
کرد.
این رشادت‌ها و پایمردی‌ها بدون زعامت و رهبری امام خمینی هرگز به نتیجه نمی‌رسید. او بود که پرچمدار نهضت اسلامی شد و به همگان آموخت که برای پایان دادن به آن دوران ظلم و ستم باید با آگاهی، وحدت و اعتماد به نفس وارد صحنه شوند و از هیچ تهدیدی نهراسند.
امام در این زمینه رهنمودهای مهم و به یاد ماندنی فراوانی داشت که هنوز هم عیناً موضوعیت دارند. از جمله آنکه بارها گفت: خدا نکند قبل از آنکه شما فرصت کنید خودتان را بسازید، جامعه به شما اقبال کند.
امام این نهضت را با توکل به خدا، آگاهی و اعتماد به نفس به پیش برد درحالی که نه خودش و نه مردم، سلاحی جز همین‌ها در اختیار نداشتند و پیروزی با دست‌های خالی، نماد کاملی از پیروزی خون بر شمشیر بود که در عصر حاکمیت کفرو الحاد، نهضتی برای احیای دین را شکل داد و به موفقیت رساند.
هر چند ما هنوز هم با تحقق بسیاری از آرمان‌ها فاصله داریم ولی مهم اینست که در مسیر تحقق اصول و آرمان‌هائی گام برداریم که با عشق و ایمان عجین شده و بهترین فرزندان این ملت و ارزنده‌ترین سرمایه‌های ملی را برای آنها فدا کرده‌ایم.
امام با ساده‌زیستی، اعتماد به نفس، شجاعت در بیان و عمل و بالاتر از همه با تکیه بر ایمان و عقیده، با دعوت مردم به وحدت و همدلی، راه انقلاب را هموار کرد و هرگز برای خود مقام و منزلتی که واقعاً شایسته آن هم بود، قائل نشد و هر آنچه واقع شد را از الطاف الهی می‌دانست. او به شدت از چاپلوسی و تملق دیگران پرهیز می‌کرد و دیگران را هم از استعارات و جملات مبالغه‌آمیز در حق خود، برحذر می‌داشت.
فروتنی و خضوع او در برابر مردم و بویژه تنگدستان، مثال زدنی بود و همواره محرومان و پابرهنگان را ولی‌نعمت خود و همگان می‌دانست. او به وضوح و تصریح، کوخ نشینان را تکریم و کاخ نشینان را نکوهش می‌کرد که مبادا خوی کاخ‌نشینی به عنوان یک آفت به جان انقلاب بیفتد.
از خلاف و لغزش دیگران برآشفته می‌شد و همواره نگران بود مبادا در نخستین سال‌های انقلاب، هرگونه خلاف و لغزش و تبعیضی نهادینه شود و بدعتی شوم برای آینده نظام و انقلاب و کشور شکل بگیرد. به شهدا عشق می‌ورزید و حتی به حال آنها غبطه می‌خورد که در نوجوانی و جوانی، مسیری را پیمودند و رموزی را فرا گرفتند و کارنامه‌ای درخشان از خود بر جا گذاشتند که عقلا هم از درک آن عاجزند.
رنج محرومان و درد پابرهنگان، او را بی‌تاب می‌کرد و برای کاستن از محرومیت و رنج مردم سر از پا نمی‌شناخت.
ایمان امام، دارای چهار مولفه اصلی بود. به شدت به خدای خود ایمان داشت، قویاً به هدفی که برگزیده بود ایمان داشت، به درستی راهی که ترسیم کرده بود باور داشت و به پایمردی و استقامت مردم و ثبات قدم آنها در راه تحقق این انقلاب نیز ایمان کامل داشت و بارها تصریح می‌کرد که با مردم باشید وگرنه از قافله آنها جا می‌مانید.
امام خمینی بارها از آنچه در انقلاب رخ داد به عنوان «هنر اسلام» و «هنر ملت» یاد می‌کرد. البته آن عزیز دوران، خاضعانه نقش بی‌بدیل خود را تعمداً نادیده می‌گرفت ولی دوست و دشمن در طول تاریخ معاصر اذعان داشتند که آنچه رخ داد، «هنر امام» را به وضوح به نمایش گذاشت.
در طول تاریخ و در عرض جغرافیا، کم نبوده‌اند مصلحینی که برای طیف خاصی از یک جامعه و چه بسا که برای ملتی، اثرگذار بوده‌اند و آرزوهای ملتی را برآورده ساخته‌اند. لکن در میان مصلحین در مقیاس جهانی، این فقط امام خمینی(ره) بود که نه فقط برای مردم سرزمین خود، زعامت یک نهضت را عهده‌دار بود بلکه مصلحی بود که در عصر حاکمیت کفر و الحاد، نه فقط اسلام را که در مقیاس جهانی، «دین» را زنده کرد. هرگز کسی باور نداشت که در عصر حاضر، یکبار دیگر شاهد گرایش روزافزون دنیای معاصر به سمت و سوی باورهای دینی باشیم. این پدیده را تنها یک عامل پدید آورده و آن نهضت گرانقدر امام خمینی است.
امروز در آستانه سی و هشتمین فجر انقلاب اسلامی درحالی که با کوله‌باری از تجربه‌های ارزشمند انقلاب و کشور به استقبال بهار آزادی دیگری می‌شتابیم، اطمینان داریم این ره توشه عظیم و گرانقدر می‌تواند گره‌گشای امور در پیچ و خم حوادث برای عبور از گردنه‌های پیش رو باشد.
این رشادت‌ها و پایمردی‌ها بدون زعامت و رهبری امام خمینی هرگز به نتیجه نمی‌رسید. او بود که پرچمدار نهضت اسلامی شد و به همگان آموخت که برای پایان دادن به آن دوران ظلم و ستم باید با آگاهی، وحدت و اعتماد به نفس وارد صحنه شوند و از هیچ تهدیدی نهراسند.
امام در این زمینه رهنمودهای مهم و به یاد ماندنی فراوانی داشت که هنوز هم عیناً موضوعیت دارند. از جمله آنکه بارها گفت: خدا نکند قبل از آنکه شما فرصت کنید خودتان را بسازید، جامعه به شما اقبال کند.
امام این نهضت را با توکل به خدا، آگاهی و اعتماد به نفس به پیش برد درحالی که نه خودش و نه مردم، سلاحی جز همین‌ها در اختیار نداشتند و پیروزی با دست‌های خالی، نماد کاملی از پیروزی خون بر شمشیر بود که در عصر حاکمیت کفرو الحاد، نهضتی برای احیای دین را شکل داد و به موفقیت رساند.
هر چند ما هنوز هم با تحقق بسیاری از آرمان‌ها فاصله داریم ولی مهم اینست که در مسیر تحقق اصول و آرمان‌هائی گام برداریم که با عشق و ایمان عجین شده و بهترین فرزندان این ملت و ارزنده‌ترین سرمایه‌های ملی را برای آنها فدا کرده‌ایم.
امام با ساده‌زیستی، اعتماد به نفس، شجاعت در بیان و عمل و بالاتر از همه با تکیه بر ایمان و عقیده، با دعوت مردم به وحدت و همدلی، راه انقلاب را هموار کرد و هرگز برای خود مقام و منزلتی که واقعاً شایسته آن هم بود، قائل نشد و هر آنچه واقع شد را از الطاف الهی می‌دانست. او به شدت از چاپلوسی و تملق دیگران پرهیز می‌کرد و دیگران را هم از استعارات و جملات مبالغه‌آمیز در حق خود، برحذر می‌داشت.
فروتنی و خضوع او در برابر مردم و بویژه تنگدستان، مثال زدنی بود و همواره محرومان و پابرهنگان را ولی‌نعمت خود و همگان می‌دانست. او به وضوح و تصریح، کوخ نشینان را تکریم و کاخ نشینان را نکوهش می‌کرد که مبادا خوی کاخ‌نشینی به عنوان یک آفت به جان انقلاب بیفتد.
از خلاف و لغزش دیگران برآشفته می‌شد و همواره نگران بود مبادا در نخستین سال‌های انقلاب، هرگونه خلاف و لغزش و تبعیضی نهادینه شود و بدعتی شوم برای آینده نظام و انقلاب و کشور شکل بگیرد. به شهدا عشق می‌ورزید و حتی به حال آنها غبطه می‌خورد که در نوجوانی و جوانی، مسیری را پیمودند و رموزی را فرا گرفتند و کارنامه‌ای درخشان از خود بر جا گذاشتند که عقلا هم از درک آن عاجزند.
رنج محرومان و درد پابرهنگان، او را بی‌تاب می‌کرد و برای کاستن از محرومیت و رنج مردم سر از پا نمی‌شناخت.
ایمان امام، دارای چهار مولفه اصلی بود. به شدت به خدای خود ایمان داشت، قویاً به هدفی که برگزیده بود ایمان داشت، به درستی راهی که ترسیم کرده بود باور داشت و به پایمردی و استقامت مردم و ثبات قدم آنها در راه تحقق این انقلاب نیز ایمان کامل داشت و بارها تصریح می‌کرد که با مردم باشید وگرنه از قافله آنها جا می‌مانید.
امام خمینی بارها از آنچه در انقلاب رخ داد به عنوان «هنر اسلام» و «هنر ملت» یاد می‌کرد. البته آن عزیز دوران، خاضعانه نقش بی‌بدیل خود را تعمداً نادیده می‌گرفت ولی دوست و دشمن در طول تاریخ معاصر اذعان داشتند که آنچه رخ داد، «هنر امام» را به وضوح به نمایش گذاشت.
در طول تاریخ و در عرض جغرافیا، کم نبوده‌اند مصلحینی که برای طیف خاصی از یک جامعه و چه بسا که برای ملتی، اثرگذار بوده‌اند و آرزوهای ملتی را برآورده ساخته‌اند. لکن در میان مصلحین در مقیاس جهانی، این فقط امام خمینی(ره) بود که نه فقط برای مردم سرزمین خود، زعامت یک نهضت را عهده‌دار بود بلکه مصلحی بود که در عصر حاکمیت کفر و الحاد، نه فقط اسلام را که در مقیاس جهانی، «دین» را زنده کرد. هرگز کسی باور نداشت که در عصر حاضر، یکبار دیگر شاهد گرایش روزافزون دنیای معاصر به سمت و سوی باورهای دینی باشیم. این پدیده را تنها یک عامل پدید آورده و آن نهضت گرانقدر امام خمینی است.
امروز در آستانه سی و هشتمین فجر انقلاب اسلامی درحالی که با کوله‌باری از تجربه‌های ارزشمند انقلاب و کشور به استقبال بهار آزادی دیگری می‌شتابیم، اطمینان داریم این ره توشه عظیم و گرانقدر می‌تواند گره‌گشای امور در پیچ و خم حوادث برای عبور از گردنه‌های پیش رو باشد.
