گزیده ها قسمت دوم 11 آبان - 98
زیباکلام: 92 درصد
ایرانی‌ها توسعه برنامه موشکی را مهم می‌دانند
توئیت صادق زیباکلام، استاد علوم سیاسی
دانشگاه تهران که مواضع عموماً سرسختانه‌ای دارد، بسیاری را شگفت‌زده کرد. به
گزارش روزنامه اصلاح‌طلب هفت صبح او در توئیتر خود نوشته بود: «براساس یافته‌های
دانشگاه مریلند آمریکا؛ 92 درصد ایرانیان معتقدند توسعه برنامه‌های موشکی کشور مهم‌اند؛
61 درصد از حضور نظامی ایران در سوریه طرفداری می‌کنند؛ چین و روسیه بعد از ژاپن
محبوب‌ترین کشورها برای ایرانیان هستند؛ 77 درصد صداوسیما را منبع مطمئن خبری می‌دانند
و 26 درصد ماهواره‌ها را.»
این روزنامه می‌افزاید: طبق نظرسنجی مریلند برای نخستین‌بار بیش از نیمی از ایرانی‌ها موافق خروج از برجام شده‌اند. بررسی‌های این پژوهش نشان می‌دهد که 59 درصد ایرانی‌ها با توجه به خروج آمریکا از برجام، موافق خروج ایران از این توافق هسته‌ای، به‌رغم تعهد باقی اعضاء به برجامند.
بررسی میزان اطمینان به عمل به تعهدات اعضای 5+1، طی سه سال و نیم هم نشان می‌دهد که اطمینان به پایبندی از 61 درصد به 30 درصد سقوط کرده است و عدم اطمینان از 35 درصد به 69 درصد افزایش یافته.
پاسخ ایران با توجه به خروج آمریکا از برجام چه خواهد بود؟ 58 درصد گفته‌اند که تحت هیچ شرایطی توافق جدیدی را بر نمی‌تابند. 72 درصد در جواب به اینکه برجام تاکنون چگونه کار کرده است، پاسخ داده‌اند که به امتیازدادن نمی‌ارزید! 21 درصد دقیقاً نظر مخالف دارند و 7 درصد هم نظر مشخصی ندارند.
توسعه برنامه موشکی چقدر برای شما مهم است؟ پاسخ 72 درصد بسیار مهم و 20 درصد تا حدودی مهم را ذکر کرده‌اند؛ جمعاً همان 92 درصدی که زیباکلام به آن اشاره کرده بود. فقط 3 درصد گفته‌اند اصلاً به نظرشان مهم نیست. اینکه توسعه برنامه موشکی ایران چه تأثیری بر احتمال حمله باقی کشورها به ایران می‌گذارد را 61 درصد کاهش احتمال حمله، 13 درصد افزایش و 22 درصد بی‌اثر دانستند. 58 درصد هم به این پرسش که ایران باید چه تصمیمی اتخاذ کند، پاسخ داده‌اند که باید برنامه موشکی بدون مذاکره ادامه پیدا کند و این برنامه قابل مذاکره نیست. 29 درصد اما ادامه برنامه آزمایش موشک‌های بالستیک را برای گشایش مذاکره برگزیدند.
این روزنامه می‌افزاید: طبق نظرسنجی مریلند برای نخستین‌بار بیش از نیمی از ایرانی‌ها موافق خروج از برجام شده‌اند. بررسی‌های این پژوهش نشان می‌دهد که 59 درصد ایرانی‌ها با توجه به خروج آمریکا از برجام، موافق خروج ایران از این توافق هسته‌ای، به‌رغم تعهد باقی اعضاء به برجامند.
بررسی میزان اطمینان به عمل به تعهدات اعضای 5+1، طی سه سال و نیم هم نشان می‌دهد که اطمینان به پایبندی از 61 درصد به 30 درصد سقوط کرده است و عدم اطمینان از 35 درصد به 69 درصد افزایش یافته.
پاسخ ایران با توجه به خروج آمریکا از برجام چه خواهد بود؟ 58 درصد گفته‌اند که تحت هیچ شرایطی توافق جدیدی را بر نمی‌تابند. 72 درصد در جواب به اینکه برجام تاکنون چگونه کار کرده است، پاسخ داده‌اند که به امتیازدادن نمی‌ارزید! 21 درصد دقیقاً نظر مخالف دارند و 7 درصد هم نظر مشخصی ندارند.
توسعه برنامه موشکی چقدر برای شما مهم است؟ پاسخ 72 درصد بسیار مهم و 20 درصد تا حدودی مهم را ذکر کرده‌اند؛ جمعاً همان 92 درصدی که زیباکلام به آن اشاره کرده بود. فقط 3 درصد گفته‌اند اصلاً به نظرشان مهم نیست. اینکه توسعه برنامه موشکی ایران چه تأثیری بر احتمال حمله باقی کشورها به ایران می‌گذارد را 61 درصد کاهش احتمال حمله، 13 درصد افزایش و 22 درصد بی‌اثر دانستند. 58 درصد هم به این پرسش که ایران باید چه تصمیمی اتخاذ کند، پاسخ داده‌اند که باید برنامه موشکی بدون مذاکره ادامه پیدا کند و این برنامه قابل مذاکره نیست. 29 درصد اما ادامه برنامه آزمایش موشک‌های بالستیک را برای گشایش مذاکره برگزیدند.
نیویورک تایمز: همه در
دنیا فهمیده‌اند که آمریکا به متحدانش خیانت می‌کند
روزنامه نیویورک تایمز می‌گوید آمریکا
دچار فاجعه راهبردی و اخلاقی شده و همین قدرت مانور ایران را افزایش داده است.
این روزنامه با اشاره به تحولات سوریه نوشت: آمریکا در سوریه فقط یک فاجعه راهبردی به بار نیاورد بلکه وجدان را زیرپا گذاشت و فضا را برای تاخت و تاز رژیم سوریه، ایران و روسیه باز گذاشت.
قریب به یک هزار نظامی آمریکایی مستقر در سوریه در وضعیت بسیار دشواری گیر افتاده‌اند که البته آن را فرمانده کل قوا (ترامپ) به‌وجود آورده است.
«دونالد ترامپ» همواره از همان دوره انتخابات می‌گفت که پای آمریکا را از «جنگ‌های بی‌انتها» بیرون می‌کشد؛ اما هرگز نگفت که اگر این خواسته محقق بشود؛ تکلیف متحدان ما در این جنگ‌ها چه می‌شود. مثلاً کردها که پا به پای آمریکا با «داعش» جنگیدند و آن را منهدم کردند. شعار «اول آمریکا» معنایش این نیست که «نظامیان آمریکایی را رها کنیم و برویم».
این فضای آشفته فرصتی ناب به دست جنگجویان «داعش» و افراد خانواده‌شان داد تا از اردوگاهی که به دست نیروهای کرد اداره می‌شد فرار کنند. کردهای درمانده؛ چاره‌ای ندیدند جز آنکه به دامن «بشار اسد» پناه ببرند و با او متحد بشوند. دولت سوریه هم بی‌درنگ ارتش خود را با پشتیبانی نیروی هوایی روسیه به شمال سوریه فرستاد. آمریکا به هزار و یک دلیل در مرزهای سوریه و ترکیه مستقر شده بود و از این مرزها محافظت می‌کرد و در واقع در این خطّه داوری می‌کرد. اما فقط به یک دلیل؛ تمام این استراتژی محکم، یک شبه فرو ریخت. «رجب طیب اردوغان» رئیس‌جمهور ترکیه به رئیس‌جمهور آمریکا تلفن کرد و آن شد که نباید می‌شد. کل این خطّه غرق در آشوب و خون شد و در یک چشم برهم زدن؛ خون و هرج و مرج از این نقطه به همه جا سرایت کرد. شاید ترامپ از این تصمیم‌گیری منظوری دارد و راهبرد بزرگ‌تری مدّنظر داشته باشد، اما ما که تا به‌حال علائم چنین استراتژی را ندیده‌ایم. ترامپ اول می‌آید و با تاخت‌وتاز نظامی ترکیه به سوریه موافقت می‌کند و اندکی بعد تهدید می‌کند که اگر ترکیه در عملیاتش افراط کند، اقتصادش را نابود خواهد کرد. اما ترامپ مشخص نمی‌کند که منظورش از این زیاده‌روی که بدان اشاره می‌کند؛ چه میزان است.
خروج از سوریه؛ همان‌قدر که ازحیث استراتژی غلط است؛ وجداناً هم کار پسندیده‌ای نیست. اینک و با این تصمیم؛ تمام متحدان آمریکا از ریاض گرفته تا برلین، زنگ‌های خطر برایشان به صدا درآمده است. ترامپ که خودش اسباب این مصیبت را فراهم کرده با گستاخی تمام توئیت کرد: «هرکس که می‌خواهد با مراقبت از جان کردها به سوریه کمک کند؛ با من خوب است. خواه روسیه باشد، خواه چین و خواه «ناپلئون بناپارت». » ترامپ از یک‌سو می‌گوید که خاورمیانه باید مشکل دیگران باشد و از بازگرداندن سربازان آمریکایی به خانه صحبت می‌کند، اما از طرفی دیگر سه‌هزار نظامی دیگر به عربستان می‌فرستد تا جلوی جمهوری اسلامی را بگیرند. ترامپ گویا غافل است که با رفتن نیروهای آمریکایی از سوریه، یکی از رژیم‌هایی که همراه با اسد و روسیه فضای کافی برای مانور پیدا کرد؛ جمهوری اسلامی است. تاریخ پر است از متحدانی که آمریکا به آنان پشت و رهایشان کرده است.
فقط ظرف نیم قرن گذشته آمریکا بارها و بارها قومیت بدون کشور «کرد» را به حال خود رها کرده است که در بخش‌هایی از کشورهای ترکیه، عراق، سوریه، ارمنستان و ایران زندگی می‌کنند. رسواترین این بی‌وفایی‌ها در سال 1988 اتفاق افتاد یعنی هنگامی که «صدام حسین» با گاز سمی به ایشان حمله کرد و کنگره خواست عراق را تحریم کند اما دولت «ریگان» مانع آن شد.
این روزنامه با اشاره به تحولات سوریه نوشت: آمریکا در سوریه فقط یک فاجعه راهبردی به بار نیاورد بلکه وجدان را زیرپا گذاشت و فضا را برای تاخت و تاز رژیم سوریه، ایران و روسیه باز گذاشت.
قریب به یک هزار نظامی آمریکایی مستقر در سوریه در وضعیت بسیار دشواری گیر افتاده‌اند که البته آن را فرمانده کل قوا (ترامپ) به‌وجود آورده است.
«دونالد ترامپ» همواره از همان دوره انتخابات می‌گفت که پای آمریکا را از «جنگ‌های بی‌انتها» بیرون می‌کشد؛ اما هرگز نگفت که اگر این خواسته محقق بشود؛ تکلیف متحدان ما در این جنگ‌ها چه می‌شود. مثلاً کردها که پا به پای آمریکا با «داعش» جنگیدند و آن را منهدم کردند. شعار «اول آمریکا» معنایش این نیست که «نظامیان آمریکایی را رها کنیم و برویم».
این فضای آشفته فرصتی ناب به دست جنگجویان «داعش» و افراد خانواده‌شان داد تا از اردوگاهی که به دست نیروهای کرد اداره می‌شد فرار کنند. کردهای درمانده؛ چاره‌ای ندیدند جز آنکه به دامن «بشار اسد» پناه ببرند و با او متحد بشوند. دولت سوریه هم بی‌درنگ ارتش خود را با پشتیبانی نیروی هوایی روسیه به شمال سوریه فرستاد. آمریکا به هزار و یک دلیل در مرزهای سوریه و ترکیه مستقر شده بود و از این مرزها محافظت می‌کرد و در واقع در این خطّه داوری می‌کرد. اما فقط به یک دلیل؛ تمام این استراتژی محکم، یک شبه فرو ریخت. «رجب طیب اردوغان» رئیس‌جمهور ترکیه به رئیس‌جمهور آمریکا تلفن کرد و آن شد که نباید می‌شد. کل این خطّه غرق در آشوب و خون شد و در یک چشم برهم زدن؛ خون و هرج و مرج از این نقطه به همه جا سرایت کرد. شاید ترامپ از این تصمیم‌گیری منظوری دارد و راهبرد بزرگ‌تری مدّنظر داشته باشد، اما ما که تا به‌حال علائم چنین استراتژی را ندیده‌ایم. ترامپ اول می‌آید و با تاخت‌وتاز نظامی ترکیه به سوریه موافقت می‌کند و اندکی بعد تهدید می‌کند که اگر ترکیه در عملیاتش افراط کند، اقتصادش را نابود خواهد کرد. اما ترامپ مشخص نمی‌کند که منظورش از این زیاده‌روی که بدان اشاره می‌کند؛ چه میزان است.
خروج از سوریه؛ همان‌قدر که ازحیث استراتژی غلط است؛ وجداناً هم کار پسندیده‌ای نیست. اینک و با این تصمیم؛ تمام متحدان آمریکا از ریاض گرفته تا برلین، زنگ‌های خطر برایشان به صدا درآمده است. ترامپ که خودش اسباب این مصیبت را فراهم کرده با گستاخی تمام توئیت کرد: «هرکس که می‌خواهد با مراقبت از جان کردها به سوریه کمک کند؛ با من خوب است. خواه روسیه باشد، خواه چین و خواه «ناپلئون بناپارت». » ترامپ از یک‌سو می‌گوید که خاورمیانه باید مشکل دیگران باشد و از بازگرداندن سربازان آمریکایی به خانه صحبت می‌کند، اما از طرفی دیگر سه‌هزار نظامی دیگر به عربستان می‌فرستد تا جلوی جمهوری اسلامی را بگیرند. ترامپ گویا غافل است که با رفتن نیروهای آمریکایی از سوریه، یکی از رژیم‌هایی که همراه با اسد و روسیه فضای کافی برای مانور پیدا کرد؛ جمهوری اسلامی است. تاریخ پر است از متحدانی که آمریکا به آنان پشت و رهایشان کرده است.
فقط ظرف نیم قرن گذشته آمریکا بارها و بارها قومیت بدون کشور «کرد» را به حال خود رها کرده است که در بخش‌هایی از کشورهای ترکیه، عراق، سوریه، ارمنستان و ایران زندگی می‌کنند. رسواترین این بی‌وفایی‌ها در سال 1988 اتفاق افتاد یعنی هنگامی که «صدام حسین» با گاز سمی به ایشان حمله کرد و کنگره خواست عراق را تحریم کند اما دولت «ریگان» مانع آن شد.
لایحه منع همراهی مادران محجبه در گردش‌های
مدارس به تصویب سنای فرانسه رسید.
نمایندگان سنای فرانسه روز سه‌شنبه گذشته لایحه‌ای را به تصویب رساندند که مادران دارای حجاب را از همراهی فرزندانشان در برخی فعالیت‌های بیرونی مدارس منع می‌کند.
به گزارش یورونیوز، این لایحه توسط گروهی از نمایندگان حزب راستگرای جمهوری‌خواهان که اکثریت را در سنا در اختیار دارند ارائه شد و با ۱۶۳ رای موافق در مقابل ۱۱۴ رای مخالف و ۴۰ رای ممتنع به تصویب رسید.
بر اساس این قانون، مادران دانش‌آموزان در مدارس دولتی فرانسه تنها در صورتی می‌توانند فرزندان خود را در فعالیت‌های جانبی خارج از موسسات آموزشی همراهی کنند که هیچگونه نشانه مذهبی از جمله پوشش حجاب به همراه نداشته باشند. بحث‌ها درخصوص این لایحه و داشتن حجاب در نهادهای دولتی و حکومتی از مدت‌ها پیش در رسانه‌های فرانسوی مطرح بود اما با اتفاقی که اخیرا برای مادر محجبه یک دانش‌آموز در شورای منطقه‌ای «بورگونی- فرانش-کنته» روی داد، رویکردی جنجالی به خود گرفت و با واکنش‌های زیادی همراه شد. اتفاق زمانی روی داد که «ژولین ادول»، عضو دفتر مرکزی حزب راستگرای افراطی «اجتماع ملی» از مادر محجبه یک دانش‌آموز که فرزندش را در گردش جمعی خارج از مدرسه برای بازدید از شورای منطقه‌ای «بورگونی-فرانش-کنته» همراه می‌کرد، خواست که برای ورود به سالن حجاب از سر بردارد.
این رفتار عضو دفتر اجتماع ملی سپس با واکنش دیگر نمایندگان حزب روبه‌رو شد که در همراهی با وی سالن را ترک و از آنچه «تحریک اسلامگرایی» خوانده شده ابراز انزجار کردند. شخصیت‌های فرهنگی، اجتماعی و هنری فرانسه در نامه‌ای که به امضای ۹۰ نفر رسیده این حرکت را که تصاویر ویدیویی آن در شبکه‌های اجتماعی منتشر و واکنش گسترده کاربران را به همراه داشته مصداق بارز «نفرت» و «خشونت بی‌سابقه» توصیف کرده‌اند. ژان میشل بلانکه، وزیر آموزش ملی فرانسه نیز در تازه‌ترین اظهارات خود ضمن ابراز مخالفت با این لایحه تصریح کرده است که چنین اقدامی گام گذاشتن به جلو بیش از حد لازم است و چنین قانونی به جهت ماهیت و پیام مبهمی که برای خانواده‌ها به همراه دارد، نمی‌تواند مثبت و سازنده تلقی شود.
رئیس انجمن دیابت
ایران گفت: بیش از هشت میلیون نفر از جمعیت کشور مبتلا به بیماری دیابت هستند که
در این میان ۶۰ درصد افراد از بیماری خود خبر ندارند.
اسدالله رجب، در همایش انجمن دیابت آران‌وبیدگل
در مجتمع کاشان مال افزود: بیماری دیابت در کشور روندی افزایشی داشته، چنان که ۳۰ سال پیش نزدیک به یک میلیون نفر مبتلا داشتیم اما این آمار به بیش از هشت
میلیون نفر رسیده است.
وی بیان کرد: بر اساس بررسی‌های صورت گرفته در شمال تهران ۱۴ درصد از مردم بیماری دیابت دارند و ۱۸ درصد در معرض بیماری دیابت هستند؛ همچنین بیش از ۶۰ درصد بیماران بستری در بیمارستان قلب تهران دیابتی هستند که این آمار جای تامل دارد.
وی تصریح کرد: در کشور ما بیشتر روی درمان هزینه می‌کنند، در حالی که در کشورهای پیشرفته بیشتر روی جنبه پیشگیری هزینه و برنامه‌ریزی دارند زیرا پیشگیری حوصله، وقت و نتیجه‌گیری دراز مدت دارد.
رجب در ادامه برنامه‌ریزی انجمن دیابت ایران برای آموزش و پیشگیری جامعه هدف شامل پزشکان و بیماران را مورد اشاره قرار داد و اظهار داشت: سازمان‌های مردم نهاد در پیشگیری و درمان بیماری دیابت نقش پررنگی دارند چرا که با جامعه ارتباط نزدیک‌تری دارند و با کمک خیران به ایفای نقش خود در برابر بیماران می‌پردازند.
وی بیان کرد: بر اساس بررسی‌های صورت گرفته در شمال تهران ۱۴ درصد از مردم بیماری دیابت دارند و ۱۸ درصد در معرض بیماری دیابت هستند؛ همچنین بیش از ۶۰ درصد بیماران بستری در بیمارستان قلب تهران دیابتی هستند که این آمار جای تامل دارد.
وی تصریح کرد: در کشور ما بیشتر روی درمان هزینه می‌کنند، در حالی که در کشورهای پیشرفته بیشتر روی جنبه پیشگیری هزینه و برنامه‌ریزی دارند زیرا پیشگیری حوصله، وقت و نتیجه‌گیری دراز مدت دارد.
رجب در ادامه برنامه‌ریزی انجمن دیابت ایران برای آموزش و پیشگیری جامعه هدف شامل پزشکان و بیماران را مورد اشاره قرار داد و اظهار داشت: سازمان‌های مردم نهاد در پیشگیری و درمان بیماری دیابت نقش پررنگی دارند چرا که با جامعه ارتباط نزدیک‌تری دارند و با کمک خیران به ایفای نقش خود در برابر بیماران می‌پردازند.
