روحانی در تورم رکورد زد

توفیقی در گفت‌وگو با ایلنا:

روحانی در تورم رکورد زد/ تعلل‌ در برگزاری جلسات شورای عالی کار سفره‌ی کارگران را خالی‌تر می‌کند 4آبان-97

توفیقی معتقد است تورم ماهانه‌ی ۷.۱ درصدی یک رکورد است؛ آن‌هم در حالی که وعده‌های قبلی از چیز دیگری حکایت داشت.

به گزارش خبرنگار ایلنا، نرخ تورم چقدر است؛ آیا در تورم شاخص ماهانه رکورددار شده‌ایم؛ همه این ابهامات در حالیست که گزارش صندوق بین المللی پول از تورم ۲۸.۸ درصدیِ اقتصاد ایران خبر می‌دهد و مرکز پژوهش‌های مجلس نیز در میانه تابستان اعلام کرد هر ده درصد افزایش نرخ ارز معادل دو درصد تورم است.

فرامرز توفیقی (رئیس کمیته مزد کانون عالی شوراها) که اثرگذاری تورم را بر سبد معیشت خانوارهای کارگری بررسی می‌کند در ارتباط با نرخ تورم می‌گوید:  قبل از این آخرین، شاهکار تورمی متعلق به احمدی‌نژاد بود؛ در دولت احمدی‌نژاد، رکورد تورمی برای مولفه‌ی شاخص ، ۴.۶ بود و یادمان هست که روحانی در سخنرانی‌های انتخاباتی بارها اعلام کرد که این نرخ تورم یک فاجعه است و دیگر هرگز اتفاق نمی‌افتد اما علیرغم همه‌‌ی این شعارها، در مهرماه تورم ماهانه‌ی شاخص ۷.۱ درصدی داشتیم.

تورم نقطه به نقطه‌ی ۳۲.۸ درصدی یک رکورد است

او ادامه می‌دهد: با توجه به این که آمدند سال پایه مالی را از ۹۰ به ۹۵ تغییر دادند و این تغییر سال پایه، سه، چهار درصد از افزایش نرخ تورم را پوشش می‌دهد، باز هم شاهد هستیم که سیاست‌های پولی و صنعتیِ اشتباه آنچنان تاثیرگذار بوده که تورم شاخص ماهانه‌ی ۷.۱ درصد را تجربه کرده‌ایم. این تورم شاخص خُرد می‌شود و در همه اقلام سبد معیشت خانوار تاثیر می‌گذارد و درنهایت باعث این می‌شود که تورم نقطه به نقطه ماهانه برای مهر ماه، ۳۲.۸ درصد باشد.

معنی این اعداد این است که در مهرماه ۹۷ به نسبت مهر ۹۶، هزینه‌های زندگی ۳۲.۸ درصد افزایش داشته‌است. توفیقی افزایش هزینه‌های زندگی را سرسام آور توصیف می‌کند و می‌گوید: این را هم باید در نظر بگیریم که در همه جای جهان، نرخ و ارقام رسمیِ تورم با ارقام غیررسمی فاصله دارد؛ ارقام رسمی معمولاً «تعدیل شده» است و این مساله در مورد ایران نیز صادق است. اگر این تعدیل‌ها را کنار بگذاریم به نرخ‌های بیشتری برای تورم ملموس و عینی می‌رسیم.

تورم سبد معیشت بیش از ۴۸ درصد است

این فعال کارگری به تاثیرگذاری «ضرایب اهمیت» ورود می‌کند و می‌گوید: اگر ضرایب اهمیت کالاها را دخالت دهیم، می‌بینیم تورم بیش از اینهاست؛  مثلا «پروتئین» مهر امسال نسبت به مهر سال گذشته، ۵۱.۶ درصد افزایش قیمت داشته؛ میوه در همین مدت، ۷۸ درصد افزایش قیمت داشته، پوشاک ۳۵ درصد، مسکن ۲۹ درصد، بهداشت و درمان ۳۳ درصد، حمل و نقل ۳۴ درصد، ارتباطات ۳۸ درصد و هزینه‌های آموزشی و تفریحی ۵۹ درصد، گران شده است.  وقتی همه‌ی اینها را کنار هم می گذاریم وضرایب اهمیت‌شان را اِعمال می‌کنیم (ضریب اهمیت مسکن، ۳۶ درصد است؛ برای خوراکی‌ها ۲۵.۵ درصد و باقی هم به همین ترتیب) درمی‌یابیم که تورمی که ما در سبد معیشت‌مان داریم، بیش از ۴۸ درصد است.

توفیقی معتقد است که اگر سیاست‌گذاری‌ها تغییر نکند، آینده تیره‌تر از امروز خواهد بود؛ چرا که امروز در آستانه‌ی ورود کالاهای اولیه و مواد خام با قیمت افزایش یافته هستیم.

او ادامه می‌دهد: تا امروز واحدهای تولیدی همه از مواد اولیه و کالاهی خریدِ قبلی برای تولید استفاده می‌کردند ولی با این استدلالِ سلبی که اگر به شما رازان بفروشم، باید خودم بعدها مواد اولیه را گران بخرم، گرانفروشی می‌کردند؛ از این به بعد، گران شدن‌ها واقعی و منطقی خواهد بود چرا که تولیدکننده وقتی خودش مواد اولیه را گران بخرد، نمی‌تواند به منِ مصرف‌کننده ارزان بفروشد.

زمانی کارگران یک پیراهن را بیست هزار تومان می‌خریدند

توفیقی با بیان این که باید منتظر تورم بیشتر باشیم، می‌افزاید: هیچ اقدامی جهت کنترل بازار و متوقف ساختن افزایش قیمت‌ها انجام نشده است؛ هر روز و هر شب قیمت‌ها بالا می‌رود؛ همین دیروز رئیس اتحادیه پیراهن‌دوزان تهران اعلام کرده که دوخت یک پیراهن مردانه برای تولیدکننده، ۴۲ هزار تومان هزینه برمی‌دارد؛ زمانی کارگران یک پیراهن را بیست هزار تومان می‌خریدند! از آن زمان خیلی نگذشته.

وی تاکید می‌کند: هیچ ترمزی نمی‌بینیم؛ هم اینطور بی‌ترمز دارند می‌تازند و جلو می‌روند. نمی‌دانیم کجا این روند افزایشی متوقف می‌شود؛ این سیر شتابان همچنان دارد به جلو می‌رود؛ بنابراین این دغدغه کاملاً جدی‌ست که از این پس شاهد افزایش قیمت تمام شده کالاها خواهیم بود و تورمِ بیشتر خواهیم داشت و به تبع این، سفره کارگر بیش از این خالی خواهد شد.

توفیقی در پایان می‌گوید: این تعلل‌ها در برگزاری شورای عالی کار و انتظار طولانی برای وزیر و کش و قوس بین قوه مقننه و قوه مجریه به ضرر قطعی کارگران است؛ این سیاسی‌کاری‌ها و بازی‌های پشت پرده هیچ سودی برای طبقه‌ی کارگر و مزدبگیر ندارد؛ فقط سفره‌ی خالی کارگران را بیشتر خالی می‌کند.