یک فعال صنفی کارگری مطرح کرد؛
مگر چاقودسته اش را می برد . کارفرمایان باید
ازسوی چه نهادی زیر فشار قرار بگیرند تابرای تأمین ایمنی کارگران ساختمانی اقدام
کنند چون قوه فاسد قضاییه و مجلس ارتجاع و..... حامی کارفرمایان هستند.
یک فعال صنفی کارگران ساختمانی کشور می‌گوید تا زمانی که
کارفرمایان برای تامین ایمنی کارگاه تحت فشار نباشند، نمی‌توان نسبت به کاهش آمار
حوادث کار کارگران ساختمانی امیدوار بود.
یک فعال صنفی کارگران ساختمانی کشور می‌گوید تا زمانی که
کارفرمایان برای تامین ایمنی کارگاه تحت فشار نباشند، نمی‌توان نسبت به کاهش آمار
حوادث کار کارگران ساختمانی امیدوار بود.
«حسن امیدی» در گفتگو با ایلنا با اعلام این
مطلب اظهار داشت: کارفرمایان، کارگران ساختمانی را هنگام کار «به امید خدا»
می‌سپارند و توجهی ندارند که عدم تامین ایمنی کارگاه براساس ضوابط استاندارد ضروری
است.
امیدی با انتقاد از آمارهای ارائه شده از
حوادث کار برای کارگران ساختمانی افزود: با یک بررسی میدانی ساده در سطح شهرها می‌توان
دریافت که اکثر کارگران ساختمانی دچار جراحت‌هایی در نواحی مختلف بدن خود هستند که
این ثابت می‌کند حوادث کار کارگران ساختمانی بیش از 50 درصد است.
این فعال صنفی کارگران ساختمانی افزود: از
طرفی در کارگاه‌های ساختمانی با کمتر از 20 نفر کارگر، ناظر ایمنی وجود ندارد و
این ناظران را غالبا می‌توان در کارگاه‌هایی با جمعیت بیشتر از 100 یا 200 کارگر
ساختمانی دید.
امیدی با تاکید بر اینکه فشار بر کارفرمایان
برای رعایت ایمنی کارگاه ساختمانی ضروری است، گفت: بازرسین ایمنی ادارات کار باید
قبل از وقوع هر حادثه احتمالی از کارگاه بازدید کنند اما این بازرسی‌ها صرفا به
بعد از وقوع حادثه محدود شده است.
وی با تاکید بر اینکه برگزاری کلاس‌های ایمنی
کار برای کارگران ساختمانی ضروری است، تصریح کرد: بسیاری از کارگران آموزش ندیده‌اند
و کارفرما نیز از آزموده نبودن کارگران سودجویی می‌کند.
این فعال صنفی کارگران ساختمانی افزود: برنامه‌ریزی‌ها
باید به گونه‌ای باشد که کارگر ساختمانی تا زمانی که آموزش‌های کامل ندیده باشد؛
به کار مشغول نشود و خود کارگر نیز نباید در این شرایط الزامی برای کار در کارگاه
ساختمانی داشته باشد.
وی با اشاره به اینکه بیشتر کارگران ساختمانی
بیمه نیستند که همین ظلم بزرگی در حق آنهاست، تصریح کرد: در این شرایط با قطعیت می‌توان
گفت که زندگی کارگر حادثه دیده متلاشی شده است و هیچکس قادر نیست جوابگوی
کارگر و خانواده وی باشد.
