دموکراسی به مثابه یا ضرورت در
خاورمیانه 12اذر-97
گرچه دمکراسی در خاورمیانه نیاز مبرم
است تامانع از ادامه جریانات انحرافی وتروریستی شود ولی تازمانی که رژیم ولایت
فقیه تغییر نکند دمکراسی فراگیر درخاورمیانه شکل نمی گیرد چون ارتجاع حاکم
برایران عامل تهدید صلح وامنیت و ثبات و مدافع جنگ افروزی در منطقه است.
تهران- ایرنا- حکومت و حاکمیت در
کشورهای خاورمیانه باید در قبال مردم یا نهادهای منتخب از سوی مردم جوابگو باشند.
آن وقت درآمد مردم به دود حاصل از انفجار بمب‌ها تبدیل نخواهند شد. جنگ عفریته
پیری است که آثار وحشت‌زا و غیرقابل باور آن بعد از پایان، تازه شروع می‌شود.
روزنامه ابتکار در سرمقاله ای به قلم
جهانبخش محبی نیا، آورده است: بدون تعارف دردهای خاورمیانه که از جراحت‌های عمیق
ریشه می‌یابد، بسیار وحشتناک شده است و تا زمانی که مردم و نظام‌های سیاسی به
هوشمندی و فراست نرسند، التیامی در این حوزه شاهد نخواهیم بود. چندین دهه و یا
شاید بیش از چند سده است که جامعه و دولت در این بخش از جغرافیا با توسل به
ناسیونالیسم، وهابی‌گری، پوپولیسم، صهیونیزم و مداخله مذهبی و ایدئولوژیک و پان‌های
متنوع و متفاوت نتوانسته است به رفاه، امنیت، آسایش و آرامش برسد. هر فصل اژدهایی
از جاه‌طلبی، کینه و لجبازی به نام خیر و صلاح سر بر می‌آورد و بخش اعظمی از
واقعیت‌های زندگی مطلوب را می‌بلعد. البته ساکنان منطقه هیچگاه از آموزه‌های
آسمانی قطع امید نکرده‌اند. با این وصف جنگ‌های منطقه‌ای، مذهبی و دینی نه تنها
فروکش نکرده است بلکه پدیده‌ای به نام داعش، ترورهای شناخته شده و پنهان ظهور و
بروز کرده است که در دایره‌ای معیوب وحشت، خشونت و جنگ‌های آتی را بازتولید خواهد
کرد.
مثله‌شدن خاشقجی در کنسولگری، حمله نظامی به کشورهای همسایه و مسلمان، جاه طلبی ایدئولوژیک با طلایه‌داری قوم و قبیله و ده‌ها مسئله دیگر از سوی کشورهای بزرگ منطقه سرآغاز و مقدمه حیات جهنمی و سوزانی است که در کمین خاورمیانه نشسته است. مجموعه این عوامل حتی برای جهان علامت بسیار خطرناک و آسیب‌رسانی است.
دریغ، کشورهای جهان، سازمان‌های بین‌المللی و نهادهای مردم نهاد از این امر غافلند.
سرک کشیدن روسای دولت‌های سلطه‌طلب و یا سفیر کبیران آنها به عنوان پیک و سفیر اربابان نشان از عدم جزم رهبران خاورمیانه برای حل مسائل این منطقه دارد.
کشورهای منطقه به ویژه ایران، ترکیه، عربستان، پاکستان و غیره نباید اجازه دهند سرنوشت دولت‌ها و ملت‌های منطقه در کاخ‌های سفید و سیاه، سبز و قهوه‌ای تعیین شود. آنها باید ائتلاف صادقانه منطقه‌ای تشکیل دهند و جلوی جاه‌طلبی، مداخله و سرسپردگی دولت‌های منطقه‌ای را بگیرند و همه کشورها را به مدار دوستی، رفاقت و همکاری‌های بین‌الدولی بکشانند. این امر بدون شک با دموکراسی در خاورمیانه میسور است. نخبگان، پارلمان‌ها، دپارتمان‌های علمی و دولت‌های منطقه برای رهایی از جنگ، هدر رفت منابع، قطع مداخله دولت‌های خارجی، تن به دموکراسی دهند. دموکراسی تا حد زیادی علاج دردهای منطقه است.
وقتی صاحبان قدرت و حاکمان با رای مردم انتخاب شوند بدون شک صلاحدید مردم را لحاظ خواهند کرد والا برکنار می‌شوند یا مجدد رای نمی‌آورند. مردم هیچ وقت علیه خودشان رای نخواهند داد. حکومت و حاکمیت در کشورهای خاورمیانه باید در قبال مردم یا نهادهای منتخب از سوی مردم جوابگو باشند. آن وقت درآمد مردم به دود حاصل از انفجار بمب‌ها تبدیل نخواهند شد. جنگ عفریته پیری است که آثار وحشت‌زا و غیرقابل باور آن بعد از پایان، تازه شروع می‌شود. بشریت باید با تکیه بر دموکراسی و جوابگو کردن حاکمان، پرونده جنگ‌ها را ببندد و اجازه شروع هیچ جنگی را ندهد. جنگ‌های منطقه‌ای یا جهانی را متاسفانه فردی خاص یا معدودی از سیاست‌مداران جاه‌طلب شروع و کل بشریت را به پی‌آمدهای شوم آن مبتلا می‌کنند.
مجموع تلفات، هزینه‌ها و آثار غیرقابل جبران جنگ جهانی اول، دوم و جنگ‌های منطقه‌ای به مراتب از فایده پیشرفت جوامع جهانی بیشتر بوده است. اما قدرت در مقیاس بین‌المللی و در سطح ملی از فهم این امر عاجز است.
*منبع: روزنامه ابتکار،1397،9،11
**گروه اطلاع رسانی**1893**9131
مثله‌شدن خاشقجی در کنسولگری، حمله نظامی به کشورهای همسایه و مسلمان، جاه طلبی ایدئولوژیک با طلایه‌داری قوم و قبیله و ده‌ها مسئله دیگر از سوی کشورهای بزرگ منطقه سرآغاز و مقدمه حیات جهنمی و سوزانی است که در کمین خاورمیانه نشسته است. مجموعه این عوامل حتی برای جهان علامت بسیار خطرناک و آسیب‌رسانی است.
دریغ، کشورهای جهان، سازمان‌های بین‌المللی و نهادهای مردم نهاد از این امر غافلند.
سرک کشیدن روسای دولت‌های سلطه‌طلب و یا سفیر کبیران آنها به عنوان پیک و سفیر اربابان نشان از عدم جزم رهبران خاورمیانه برای حل مسائل این منطقه دارد.
کشورهای منطقه به ویژه ایران، ترکیه، عربستان، پاکستان و غیره نباید اجازه دهند سرنوشت دولت‌ها و ملت‌های منطقه در کاخ‌های سفید و سیاه، سبز و قهوه‌ای تعیین شود. آنها باید ائتلاف صادقانه منطقه‌ای تشکیل دهند و جلوی جاه‌طلبی، مداخله و سرسپردگی دولت‌های منطقه‌ای را بگیرند و همه کشورها را به مدار دوستی، رفاقت و همکاری‌های بین‌الدولی بکشانند. این امر بدون شک با دموکراسی در خاورمیانه میسور است. نخبگان، پارلمان‌ها، دپارتمان‌های علمی و دولت‌های منطقه برای رهایی از جنگ، هدر رفت منابع، قطع مداخله دولت‌های خارجی، تن به دموکراسی دهند. دموکراسی تا حد زیادی علاج دردهای منطقه است.
وقتی صاحبان قدرت و حاکمان با رای مردم انتخاب شوند بدون شک صلاحدید مردم را لحاظ خواهند کرد والا برکنار می‌شوند یا مجدد رای نمی‌آورند. مردم هیچ وقت علیه خودشان رای نخواهند داد. حکومت و حاکمیت در کشورهای خاورمیانه باید در قبال مردم یا نهادهای منتخب از سوی مردم جوابگو باشند. آن وقت درآمد مردم به دود حاصل از انفجار بمب‌ها تبدیل نخواهند شد. جنگ عفریته پیری است که آثار وحشت‌زا و غیرقابل باور آن بعد از پایان، تازه شروع می‌شود. بشریت باید با تکیه بر دموکراسی و جوابگو کردن حاکمان، پرونده جنگ‌ها را ببندد و اجازه شروع هیچ جنگی را ندهد. جنگ‌های منطقه‌ای یا جهانی را متاسفانه فردی خاص یا معدودی از سیاست‌مداران جاه‌طلب شروع و کل بشریت را به پی‌آمدهای شوم آن مبتلا می‌کنند.
مجموع تلفات، هزینه‌ها و آثار غیرقابل جبران جنگ جهانی اول، دوم و جنگ‌های منطقه‌ای به مراتب از فایده پیشرفت جوامع جهانی بیشتر بوده است. اما قدرت در مقیاس بین‌المللی و در سطح ملی از فهم این امر عاجز است.
*منبع: روزنامه ابتکار،1397،9،11
**گروه اطلاع رسانی**1893**9131
