وقتی هیچ مایه‌ای برای حیات
نیست! 10دی-97
اینجا آب نیست. بله؛ به همین راحتی. نه تنها حمام رفتن حالا خیلی وقت است
که دیگر در اولویت مردم اینجا نیست؛ بلکه برای آشامیدن هم هنوز به مشک‌هایی که از
پوست حیوانات درست شده وابسته‌اند.
این وضعیت روستاهای منطقه «زلقی» شرقی وغربی از توابع شهرستان
الیگودرز استان لرستان است که از امکانات اولیه زندگی کردن هم محرومند و هیچ‌کس
نیست که آنها را ببیند.
آب؛ همین حق اولیه برای زندگی حالا خیلی وقت است که برای مردم منطقه «زلقی»
تبدیل به یک رویا شده است. زنان روستای «پز» که ۱۸ خانواده را در خودش جای می‌دهد برای داشتن آب مجبورند که مشک‌های ساخته
شده از پوست حیوانات را برای مصرف آشامیدن از آب چشمه پر می‌کند؛ چشمه‌ای که فاصله
زیادی با خانه‌هایشان دارد و این مسافت باید با الاغ طی شود.
شرایط آب در این روستا آنقدر بحرانی است که فاطمه‌خانم، پسرش و بزش از یک
ظرف برای مصرف استفاده می‌کنند.
کم‌آبی باعث شده است اهالی زلقی به بیماری هم دچار شوند و فقر و نداری آنها
را مجبور کرده که بیماری‌هایشان را مشمول گذر زمان کنند بلکه یک روز خودش خوب شود.
روستاها تا اولین مرکز بهداشت فاصله زیادی دارند و همین موضوع مرگ‌ومیر برخی از
اهالی را هم دنبال داشته است.
این دو تصویر پاییز امسال توسط عباس محمدی و سهیل فرجی (عکاسان ایسنا) ثبت شده است.
