وویجر1 از
22 میلیارد کیلومتری زمین گذشت 12 آذر - 96
تهران-ایرنا-سازمان فضایی آمریکا (ناسا)
پس از حدود چهار دهه پرواز فضای پیمای وویجر 1 (Voyager1)، موتورهای پیشران این کاوشگر را در فاصله 22
میلیارد کیلومتری زمین روشن کرد.
به گزارش روز یکشنبه گروه اخبار علمی
ایرنا از ساینس، این اقدام آزمایشی که در تاریخ 28 نوامبر ماه جاری میلادی توسط
مرکز کنترل Jet Propulsion Laboratory واقع در پاسادنا در
ایالت کالیفرنیا انجام گرفت، بخشی از تدابیر ناسا به منظور فعال نگه داشتن
Voyager1 برای
سه سال آینده است.
کاوشگر Voyager1 حدود 40 سال قبل به فضا پرتاب شد و سریع‌ترین و دوربردترین ابزار ساخته دست بشر است که تاکنون از زمین خارج شده است. این کاوشگر که با سوخت اتمی کار می‌کند، اکنون در فاصله 22 میلیارد کیلومتری زمین قرار دارد و برای دریافت سیگنال‌های آن توسط یکی از آنتن‌های فضایی ناسا واقع در گلدستون کالیفرنیا، 19 ساعت و 35 دقیقه زمان لازم است.
کاوشگر Voyager1 در سال 2013 برای اولین بار از منظومه شمسی خارج و به فضای میان‌ستاره‌ای وارد شد و ناسا امیدوار است باتری‌های رادیواکتیو این کاوشگر بتوانند تا سال 2025 به کار خود ادامه دهند.
درصورتی که راستای آنتن این کاوشگر تغییر کرده و نتواند ارتباط خود را با زمین حفظ کند، به‌طور خودکار خاموش شده و احتمالا در فضا ناپدید خواهد شد. برای اجتناب از این امر، متخصصان ناسا تعدادی ژیروسکوپ و 16 موتور پیشران MR-103 روی این کاوشگر نصب کرده‌اند. این موتورها علاوه بر افزایش سرعت کاوشگر به‌منظور خروج از میدان جاذبه سیارات و حرکت به سوی اهداف بعدی، وظیفه تنظیم راستای آنتن آن را نیز را بر عهده دارند.
پس از خروج کاوشگر از منظومه شمسی، ناسا 12 موتور آن را خاموش کرد تا در مصرف توان الکتریکی صرفه‌جویی کند. اما مشکل اینجاست که نیروی محرکه موتورها روبه اتمام است و از سه سال قبل خود موتورها نیز شروع به تجزیه کرده‌اند و قدرت آن‌ها رو به زوال است. به همین علت متخصصان ناسا تصمیم گرفتند موتورهای پشتیبان کاوشگر را که اساسا برای مانور طراحی شده‌اند، روشن کنند تا بقای آن برای سه سال آینده تضمین شود.
علمی (6)**9259**1440
مترجم: سپیده کاشانی** انتشار:گلشن
کاوشگر Voyager1 حدود 40 سال قبل به فضا پرتاب شد و سریع‌ترین و دوربردترین ابزار ساخته دست بشر است که تاکنون از زمین خارج شده است. این کاوشگر که با سوخت اتمی کار می‌کند، اکنون در فاصله 22 میلیارد کیلومتری زمین قرار دارد و برای دریافت سیگنال‌های آن توسط یکی از آنتن‌های فضایی ناسا واقع در گلدستون کالیفرنیا، 19 ساعت و 35 دقیقه زمان لازم است.
کاوشگر Voyager1 در سال 2013 برای اولین بار از منظومه شمسی خارج و به فضای میان‌ستاره‌ای وارد شد و ناسا امیدوار است باتری‌های رادیواکتیو این کاوشگر بتوانند تا سال 2025 به کار خود ادامه دهند.
درصورتی که راستای آنتن این کاوشگر تغییر کرده و نتواند ارتباط خود را با زمین حفظ کند، به‌طور خودکار خاموش شده و احتمالا در فضا ناپدید خواهد شد. برای اجتناب از این امر، متخصصان ناسا تعدادی ژیروسکوپ و 16 موتور پیشران MR-103 روی این کاوشگر نصب کرده‌اند. این موتورها علاوه بر افزایش سرعت کاوشگر به‌منظور خروج از میدان جاذبه سیارات و حرکت به سوی اهداف بعدی، وظیفه تنظیم راستای آنتن آن را نیز را بر عهده دارند.
پس از خروج کاوشگر از منظومه شمسی، ناسا 12 موتور آن را خاموش کرد تا در مصرف توان الکتریکی صرفه‌جویی کند. اما مشکل اینجاست که نیروی محرکه موتورها روبه اتمام است و از سه سال قبل خود موتورها نیز شروع به تجزیه کرده‌اند و قدرت آن‌ها رو به زوال است. به همین علت متخصصان ناسا تصمیم گرفتند موتورهای پشتیبان کاوشگر را که اساسا برای مانور طراحی شده‌اند، روشن کنند تا بقای آن برای سه سال آینده تضمین شود.
علمی (6)**9259**1440
مترجم: سپیده کاشانی** انتشار:گلشن
