خبر ويژه
پرت كردن حواس مردم تنها برنامه مدعيان تدبير و اعتدال 13 مرداد -95
پرت كردن حواس مردم تنها برنامه مدعيان تدبير و اعتدال 13 مرداد -95
38 سال است که سیاست بحران آفرینی همچون جنگ افروزی و شعار های ضد آمریکایی ومبارزه با بی حجابی و... برای انحراف اذهان عمومی وعبور از بحران ها ادامه داشته که تبدیل به سیاست رایج رژیم وارونه ولایت فقیه شده است .ولی اوین نامه ی کیهان با پاک کردن صورت مسأله اذعان کرده پرت کردن حواس مردم تنها برنامه مدعیان تدبیر و اعتدال است .
هر چه از عمر دولت مي گذرد، نسبت اعتماد عمومي به دولت معکوس مي شود... متاسفانه دغدغه هاي انتخاباتي حاميان دولت و نگراني از يک دوره اي شدن رياست روحاني، عرصه را بر تدبير معيشت مردم تنگ کرده است.
روزنامه جوان نوشت: چند روز بيشتر به سومين سالگرد تحليف رئيس جمهور دوره يازدهم در مجلس باقي نمانده و در آستانه ورود به چهارمين سال عمر اين دولت هستيم. هرچند روزهاي نخست در خصوص مفاهيمي همچون اعتدال، گفتمان دولت، نسبت آن به جناح هاي سياسي، بحث و مناقشات بسياري برپا بود، اما گذشت بيش از هزار روز از عمر کابينه به بسياري از ابهامات پاسخ داده است. اکنون مهم ترين پرسش آن است که سال چهارم دولت يازدهم که سال پاياني آن نيز است، چگونه خواهد گذشت.
يکي از شاخصه هاي موثر اعتماد، ميزان پاسخگويي مطالبات است. اکنون در بررسي اين شاخصه در دولت بايد ديد افکار عمومي ميان وعده هاي داده شده و تحقق وعده ها چگونه قضاوت مي کند؟ روشن است که با گذشت هر ساعت از عمر دولت، اين قضاوت حساس تر مي شود و در سال پاياني دولت، همه منتظر تحقق بسياري از وعده ها هستند. هر چند در کوران رقابت هاي انتخاباتي آقاي روحاني وعده حل بسياري از مشکلات مردم را در 100 روز اول کار دولت داد، اما پس از گذشت هزار روز همچنان چشم ها به انتظار نشسته مردم را مي توان مشاهده کرد. طبعا حاميان جدي ايشان که معتقد به دادن زمان و فرصت کافي براي کار به دولت بوده اند، در سال آخر نمي توانند نگراني خود از عدم تحقق وعده ها را کتمان کنند!
علاوه بر مطالبات، نوع رفتار عمومي مديران نيز در شکل گيري اعتماد موثر است. چند هفته اي است که افکار عمومي ناگهان با پديده عجيب و دهشتناک فيش هاي حقوقي نجومي مديران مواجه شده و نگراني عميقي از شکل گيري اشرافيت و حرام خواري و دست اندازي امانت داران بيت المال به آن در جامعه موج مي زند.
جوان در تحليل ديگري نوشت: چرا روزنامه هاي حامي دولت به جاي معيشت مردم، روي مسئله انتخابات مانور مي دهند؟ دغدغه آنها فقط يک دوره ديگر رئيس بودن است.
روزهاي ماه عسلي دولت يازدهم هر قدر هم با انتقادهاي تندکذايي از گذشته و نيز انتظار براي امضاي برجام و سرگرم ساختن ملت به اين موضوعات کش داده شد، اما سرانجام به پايان رسيد. دولت در سال آخر خود بايد پاسخگوي عملکرد سه سال خود باشد، در يک سالگي امضاي برجام،دولت بايد پاسخگوي وعده هاي برجامي خود باشد؛ پاسخگوي رکود، بيکاري، گراني و همه وعده هاي عملي نشده و برنامه هاي خوابيده و انجام نشده؛ اين ماه عسل حداقل در افکار عمومي نمي تواند تا ارديبهشت 96 و موعد انتخابات دوازدهم رياست جمهوري کش بيايد! حال وسط اين آشفته بازار، فساد حقوق هاي نجومي مديران دولتي هم بر سر زبان هاست، فساد تا بانک هاي مهم دولتي و صندوق توسعه ملي پيش رفته و زمزمه ها (و بلکه فريادهايي) هم مبني بر وسط بودن پاي نزديکان دولتي شنيده مي شود. اين همه را دولت چگونه رفع و رجوع کند و توجيه بتراشد؟!
سواي علقه سنتي اصلاح طلبان بر اهميت دادن زياده از حد به مطالبات سياسي، فرار از در معرض سوال قرار گرفتن براي عملکرد ضعيف دولت مطبوع شان، آنها را وا مي دارد تا سياسي کاري هاي جناحي شان پررنگ و پررنگ تر در رسانه هايشان بازتاب يابد. بايد حواس مردم پرت شود، از معيشت به سياست، از برجام نافرجام به انتخابات، از دولت به شهرداري تهران و قوه قضائيه و شوراي نگهبان و هر نهاد ديگري. دولت در مورد عملکرد خود حرف چنداني براي زدن ندارد. لاجرم وقتي نمي تواند در مورد خود کار ايجابي کند، به فعاليت سلبي عليه نهادهاي ديگر روي مي آورد. اينگونه است که صفحات روزنامه هاي حامي دولت که هيچ، حتي سخنراني رئيس جمهور در اجلاس بين المللي نيز به عرصه تاخت و تاز عليه داخلي ها منجر مي شود.
هر چه از عمر دولت مي گذرد، نسبت اعتماد عمومي به دولت معکوس مي شود... متاسفانه دغدغه هاي انتخاباتي حاميان دولت و نگراني از يک دوره اي شدن رياست روحاني، عرصه را بر تدبير معيشت مردم تنگ کرده است.
روزنامه جوان نوشت: چند روز بيشتر به سومين سالگرد تحليف رئيس جمهور دوره يازدهم در مجلس باقي نمانده و در آستانه ورود به چهارمين سال عمر اين دولت هستيم. هرچند روزهاي نخست در خصوص مفاهيمي همچون اعتدال، گفتمان دولت، نسبت آن به جناح هاي سياسي، بحث و مناقشات بسياري برپا بود، اما گذشت بيش از هزار روز از عمر کابينه به بسياري از ابهامات پاسخ داده است. اکنون مهم ترين پرسش آن است که سال چهارم دولت يازدهم که سال پاياني آن نيز است، چگونه خواهد گذشت.
يکي از شاخصه هاي موثر اعتماد، ميزان پاسخگويي مطالبات است. اکنون در بررسي اين شاخصه در دولت بايد ديد افکار عمومي ميان وعده هاي داده شده و تحقق وعده ها چگونه قضاوت مي کند؟ روشن است که با گذشت هر ساعت از عمر دولت، اين قضاوت حساس تر مي شود و در سال پاياني دولت، همه منتظر تحقق بسياري از وعده ها هستند. هر چند در کوران رقابت هاي انتخاباتي آقاي روحاني وعده حل بسياري از مشکلات مردم را در 100 روز اول کار دولت داد، اما پس از گذشت هزار روز همچنان چشم ها به انتظار نشسته مردم را مي توان مشاهده کرد. طبعا حاميان جدي ايشان که معتقد به دادن زمان و فرصت کافي براي کار به دولت بوده اند، در سال آخر نمي توانند نگراني خود از عدم تحقق وعده ها را کتمان کنند!
علاوه بر مطالبات، نوع رفتار عمومي مديران نيز در شکل گيري اعتماد موثر است. چند هفته اي است که افکار عمومي ناگهان با پديده عجيب و دهشتناک فيش هاي حقوقي نجومي مديران مواجه شده و نگراني عميقي از شکل گيري اشرافيت و حرام خواري و دست اندازي امانت داران بيت المال به آن در جامعه موج مي زند.
جوان در تحليل ديگري نوشت: چرا روزنامه هاي حامي دولت به جاي معيشت مردم، روي مسئله انتخابات مانور مي دهند؟ دغدغه آنها فقط يک دوره ديگر رئيس بودن است.
روزهاي ماه عسلي دولت يازدهم هر قدر هم با انتقادهاي تندکذايي از گذشته و نيز انتظار براي امضاي برجام و سرگرم ساختن ملت به اين موضوعات کش داده شد، اما سرانجام به پايان رسيد. دولت در سال آخر خود بايد پاسخگوي عملکرد سه سال خود باشد، در يک سالگي امضاي برجام،دولت بايد پاسخگوي وعده هاي برجامي خود باشد؛ پاسخگوي رکود، بيکاري، گراني و همه وعده هاي عملي نشده و برنامه هاي خوابيده و انجام نشده؛ اين ماه عسل حداقل در افکار عمومي نمي تواند تا ارديبهشت 96 و موعد انتخابات دوازدهم رياست جمهوري کش بيايد! حال وسط اين آشفته بازار، فساد حقوق هاي نجومي مديران دولتي هم بر سر زبان هاست، فساد تا بانک هاي مهم دولتي و صندوق توسعه ملي پيش رفته و زمزمه ها (و بلکه فريادهايي) هم مبني بر وسط بودن پاي نزديکان دولتي شنيده مي شود. اين همه را دولت چگونه رفع و رجوع کند و توجيه بتراشد؟!
سواي علقه سنتي اصلاح طلبان بر اهميت دادن زياده از حد به مطالبات سياسي، فرار از در معرض سوال قرار گرفتن براي عملکرد ضعيف دولت مطبوع شان، آنها را وا مي دارد تا سياسي کاري هاي جناحي شان پررنگ و پررنگ تر در رسانه هايشان بازتاب يابد. بايد حواس مردم پرت شود، از معيشت به سياست، از برجام نافرجام به انتخابات، از دولت به شهرداري تهران و قوه قضائيه و شوراي نگهبان و هر نهاد ديگري. دولت در مورد عملکرد خود حرف چنداني براي زدن ندارد. لاجرم وقتي نمي تواند در مورد خود کار ايجابي کند، به فعاليت سلبي عليه نهادهاي ديگر روي مي آورد. اينگونه است که صفحات روزنامه هاي حامي دولت که هيچ، حتي سخنراني رئيس جمهور در اجلاس بين المللي نيز به عرصه تاخت و تاز عليه داخلي ها منجر مي شود.
