خامنه ای در شرح حدیثی از امام صادق (ع):ثروتمندان
موظفند نیاز نیازمندان را تامین کنند12فروردین-98
خامنه ای رمال ثروتمندیا غارتگرترین
شهروند ایرانی برای توجیه خود ونمک پاشیدن برروی زخم وداغ محرومان به خصوص سیل
زدگان اخیر بدون مایه گذاری ازخود ونهادهای غارتگر وابسته به وی درمیان مشتی مفت
خور غیرمولد فتوا داده است که غارتگران ثروتمندشده نیاز محتاجان را تأمین کنند .
غافل ازآنکه اگر قراربود غارتگران ازاینگونه کارها کنند ثروتمند نمی شدند؟
بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در
ابتدای درس خارج فقه درباره وظیفه‌ی ثروتمندان در پایگاه اطلاع‌رسانی
KHAMENEI.IR منتشر
شد.
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری فارس،
بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در ابتدای درس خارج فقه درباره وظیفه‌ی ثروتمندان
در پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR منتشر شده است که بدین
شرح است:
بسم الله الرّحمن الرّحیم
و الحمد لله ربّ
العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین و لعنة اللَّه علی
اعدائهم اجمعین.
عَن اَبی قَتادَةَ عَن داوُدِ بنِ
سِرحانَ قالَ: کُنّا عِندَ اَبی عَبدِ اللَّهِ عَلَیهِ السَّلامُ اِذ دَخَلَ
عَلَیهِ سَدیرٌ الصَّیرَفیُّ فَسَلَّمَ وَ جَلَسَ فَقالَ لَهُ: یا سَدیرُ! ما
کَثُرَ مالُ رَجُلٍ قَطُّ اِلَّا عَظُمَتِ الحُجَّةُ لِلَّهِ تَعالى عَلَیهِ،
فَاِن قَدَرتُم اَن تَدفَعوها عَن اَنفُسِکُم فَافعَلوا؛ قالَ لَهُ: یَا بنَ
رَسولِ اللَّهِ! بِماذا؟ قالَ: بِقَضاءِ حَوائِجِ اِخوانِکُم مِن اَموالِکُم. (۱)
عَن داوُدِ بنِ سِرحانَ قالَ: کُنّا
عِندَ اَبی عَبدِ اللَّهِ عَلَیهِ السَّلامُ اِذ دَخَلَ عَلَیهِ سَدیرٌ
الصَّیرَفیُّ فَسَلَّمَ وَ جَلَس
سند این روایت جزو سندهای بسیار خوب
است. البتّه سَدیر صیرفی توثیق نشده است امّا اهمّیّتی ندارد، چون او راوی نیست؛
راوی داوودبن‌سرحان است که داوود رِقّی است که ثقه است، سند هم سند خوبی است.
میگوید خدمت حضرت بودیم، سَدیر صیرفی وارد شد. سدیر صیرفی اهل صرّافی بوده ــ
صیرفی یعنی صرّاف و کسی که دینار و نقره و مانند اینها میخرد و میفروشد ــ و
قاعدتاً آدم پولداری بوده. [سلام کرد و نشست.]
فَقالَ لَهُ یا سَدیرُ ما کَثُرَ مالُ
رَجُلٍ قَطُّ اِلَّا عَظُمَتِ الحُجَّةُ لِلَّهِ تَعالى عَلَیه
بمجرّدی که نشست، ظاهرش این است که حضرت
بی‌مقدّمه، بدون اینکه او سؤالی کرده باشد و حرفی زده باشد، رو کردند به او و
فرمودند که ای سدیر! هر کسی که پولش زیاد شد، مالش زیاد شد، حجّت خدا بر او زیاد
خواهد شد؛ چون «اَخَذَ اللّهُ عَلَى العُلَماءِ اَلّا یُقارّوا عَلى کِظَّةِ
ظالِمٍ وَ لا سَغَبِ مَظلوم»؛ (۲) خدای متعال عهد و پیمان گرفته از علما ــ
علما هم فقط به معنای فقها نیست ــ از دانشمندان، دانایان، زبدگان، نخبگان جامعه
که بر گرسنگیِ گرسنگان و سیری و پُریِ سیران و اغنیا صبر نکنند، اعتراض کنند. یک
ظالمِ ثروتمندِ شکمِ پُری و مظلوم گرسنه‌ای را اگر دیدند [اعتراض کنند]. خب این
حجّت خدا است دیگر، این عهد و پیمان الهی است. حضرت اینجا به سدیر فرمود: اگر مال
کسی زیاد شد، حجت خدا بر او بزرگ خواهد شد، سنگین خواهد شد، خدای متعال بر او
احتجاج خواهد کرد. حالا کسی که مال ندارد، یک جور است، کسی که مال دارد، طبعاً
وضعش فرق میکند؛ وظیفه دارد.
فَاِن قَدَرتُم اَن تَدفَعوها عَن
اَنفُسِکُم فَافعَلوا
اگر میتوانید این مال زیادی را که
دارید، از خودتان دور کنید، دفع کنید، بکنید. خب، چه جوری دفع کنیم؟ مثلاً بریزیم
پولها را در آب، در دریا، در چاه؟ یا برای اینکه پول را از بین ببریم، خرجهای
مُسرفانه و بیجا کنیم، خرج بیخودی بکنیم؟ اینها مراد نیست.
قالَ لَهُ یَا ابنَ رَسولِ اللَّهِ
بِماذا؟
[سدیر گفت:] چه جوری این پول را از
خودمان دفع کنیم؟
قالَ بِقَضاءِ حَوائِجِ اِخوانِکُم مِن
اَموالِکُم
[حضرت فرمود:] راهش این است که نگاه
کنید، ببینید برادران شما چه نیازی دارند به اموال شما، آن نیاز را برآورده کنید.
بعضی‌ها متمکّن هم هستند، [امّا] می‌آیند
پیش ما ــ چون پول بیت‌المال دست ما است، از ما میخواهند ــ که مثلاً فرض کنید
فلان کس محتاج است، شما یک پولی بدهید؛ خب بابا، خودت که پول داری، بده! اگر
چنانچه نتوانستی، بعد بیا سراغ بیت‌المال. یعنی بعضی‌ها سختشان است که از خودشان
بکَنند و در راه خدا انفاق کنند. حضرت اینجا میفرمایند که این پول زیاد را، این
مال زیاد را هر جور که میتوانی، از خودت دور کن. البتّه هر جور که میتوانی، یعنی
به این صورت که به برادران مؤمنت بدهی و قضاء حوائج آنها را بکنی.
۱) امالی طوسی، مجلس یازدهم، صفحه‌ی ۳۰۲؛
«امام صادق (علیه‌السلام) به سدیر صیرفی فرمود: ای سدیر! اگر مال کسی زیاد شد، حجت
خدا بر او سنگین و زیاد خواهد شد؛ پس اگر میتوانید این مال زیادی را از خودتان دور
کنید، این کار را بکنید. سدیر گفت چه جوری این کار را بکنیم؟ حضرت فرمود: به
برآورده کردن حاجات و نیازهای برادرانتان از اموالتان.»
۲) نهج‌البلاغه، خطبه‌ی ۳
